Έζησε και έδρασε ως ένας ροκ σταρ της ποίησης και αξίζει να διαβαστεί!
Τις περισσότερες φορές σε έναν καλλιτέχνη μας κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο η προσωπικότητα παρά το έργο του ίδιου. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι μας κεντρίζει και για τα δύο.
Μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον μεσαιωνικού και στενόμυαλου συντηρητισμού γεννήθηκε ο ποιητής και συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι. Η αίσθηση της απομόνωσης και της μοναχικότητας που ένιωθε στο Λος Άντζελες λόγω της βίας του πατέρα του, τον έστρεψαν προς τη λογοτεχνία και την άλλη μεγάλη του αγάπη, τη σοκολάτα.
Πνεύμα ασυμβίβαστο, αρνήθηκε να καταταγεί ως στρατιώτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε αρκετές δουλειές για να ζήσει και ξεκίνησε τη πορεία του στη ποίηση στα 1944. Για πολλά χρόνια δημοσίευε διηγήματα και ποιήματα σε περιοδικά τύπου underground ώσπου ο Τζον Έντγκαρ Βέμπ ανακάλυψε το έργο του.
Επηρεάστηκε από τα κινήματα των 60’s και 70’s . Ως προς την τεχνοτροπία ανήκει στον ‘’βρώμικο ρεαλισμό’’ με ήρωες κοινότυπους και έντονη αφαιρετικότητα με σκοπό τη συγκράτηση μόνο των ουσιωδών, στοιχείο που δανείζεται από τον μινιμαλισμό. Επηρεασμένος από τον Άντον Τσέχωφ, Χέμινγουεϊ και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι αποτυπώνει με λίγη φαντασία τις περισσότερες από τις εμπειρίες του στο χαρτί.
Η πινακοθήκη των ηρώων του είναι άνθρωποι που ζουν στη φτώχεια, μέσα στη πορνεία και το ποτό. Άνθρωποι που δεν είχαν τη δυνατότητα για κάτι καλύτερο στη ζωή τους και δεν τους δόθηκε ποτέ καμιά. Επιτίθεται με έντονη λυρικότητα εναντίον της αστικής τάξης, των πολιτικών και της κατάρρευσης του αμερικανικού ονείρου.
Βέβαια θα με ρωτήσει κανείς για ποιον λόγο να διαβάσει Μπουκόφσκι.
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ τον χαρακτήρισε ως τον μεγαλύτερο ποιητή της Αμερικής. Εξέφρασε μέσα από όλο το έργο του- ποιητικό και μη- το περιθώριο το οποίο κάνοντάς του κακό, τον βοήθησε να αντιληφθεί τη σημασία της ζωής.
Δεν υπάρχουν μεγαλύτερες διαπιστώσεις περί ζωής από τις μεθυσμένες αλήθειες του Τσαρλς. Θεωρούσε πως κάποιος για να γράφει είναι απαραίτητο να είναι και απελπισμένος, ενώ ο καλλιτέχνης όφειλε να σταχυολογεί τα δύσκολα της ζωής με τρόπο ώστε να τα δείχνει εύκολα.
Στα 25 όλοι είναι υπέροχοι. Στα 50 κάτι πρέπει να κάνεις για να γίνεις.
Θεωρούσε βαρετή τη ζωή κάποιου μόνο όταν αυτός δεν είχε τρελαθεί έστω και μια φορά, ενώ πρότεινε συνεχώς ένα εαυτό αντισυμβατικό. Προσκαλούσε τον καθένα να ζει τη ζωή του στο έπακρο, να αγαπά τον εαυτό του υποστηρίζοντας πως «η ζωή απλά συμβαίνει, μην την παίρνετε στα σοβαρά». Η μεγαλύτερη συμβουλή του είναι να τρέχουμε με χίλια πάνω στη ζωή – όπως δηλώνει στο ποίημα ‘’All the way’’– αψηφώντας τις όποιες δυσκολίες θα συναντήσουμε στον δρόμο της.
Με το καυστικό του τρόπο μας επιβεβαίωσε πως το σεξ γίνεται μόνο όταν δεν έχεις να κάνεις κάτι άλλο. Με ανάλογο ύφος παρατήρησε πως ‘’αγάπη είναι μια κατάσταση σαν τη πρωινή ομίχλη που αντικρίζεις την αυγή, λίγο πριν βγει ο ήλιος. Μένει για λίγο και μετά εξατμίζεται’’.
Ιδού ο μεγαλοφυής Τσαρλς που δεν δίστασε να φτύσει το αμερικανικό όνειρο και να εκφράσει απόψεις και αισθήματα της δικής του και δικής μας γενιάς.
Αντιτασσόταν στην απόρριψη κάθε διαφορετικότητας, αλήθειας και γνώμης. Τη δεκαετία του ’80 η βιβλιοθήκη Nijmegen, κοντά στα σύνορα Γερμανίας- Ολλανδίας απέσυρε το βιβλίο του ‘’Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας’’. Ο ίδιος απάντησε με επιστολή λέγοντας στην αρχή:
«Σας ευχαριστώ για το γράμμα σας με το οποίο με πληροφορήσατε για την αφαίρεση του βιβλίου μου από την βιβλιοθήκη του Nijmegen. Και ότι κατηγορείται για διακρίσεις εναντίων των μαύρων, τον ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Και ότι είναι σαδιστικό λόγω του σαδισμού. Αυτό που φοβάμαι είναι οι διακρίσεις εναντίον του χιούμορ και της αλήθειας. Αν γράφω κάτι κακό για μαύρους, ομοφυλόφιλους και γυναίκες είναι επειδή αυτοί που γνώρισα έτσι ήταν. Υπάρχουν πολλοί «κακοί» – κακοί σκύλοι, κακή λογοκρισία- υπάρχουν ακόμα και «κακοί» λευκοί άντρες. Μόνο που όταν γράφεις για «κακούς» λευκούς άντρες δε διαμαρτύρονται. Και χρειάζεται να πω ότι υπάρχουν «καλοί» μαύροι, «καλοί» ομοφυλόφιλοι και «καλές» γυναίκες;»
Κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελεί έναν σύγχρονο Μπωντλέρ που ήρθε με σκοπό να αποδώσει την αποσπασματικότητα και την υποκρισία της κοινωνίας του. Αξίζει να τον διαβάσετε σε μια εποχή που τον απαιτεί όσο καμιά άλλη.
Πεθαίνει το 1994 από λευχαιμία.
