Ο Nigel Kennedy έπαιξε στις 17 Ιουλίου στο Ηρώδειο σε μία βραδιά γεμάτη ενέργεια και πάθος.
Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Nigel Kennedy ήταν στις αρχές του μήνα, όταν ξαφνικά άκουσα την Ραψωδία σε μπλε του Γκέρσγουιν, σε jazz έκδοση με βιολί κιθάρες και κοντραμπάσο.
Το να πάρεις ένα τόσο γνωστό και Νεοϋορκέζικο κομμάτι και να το κάνεις compress σε 3μιση λεπτά έγχορδης jazz θέλει κάποια cohones και ο Άγγλος ξεκάθαρα τα είχε.
Ο Γκέρσγουιν όμως δεν ήταν ο μόνος γνωστός συνθέτης με τον οποίο ο Nigel Kennedy δεν ντράπηκε να καταπιαστεί, μιας και το ρεπερτόριο περιλάμβανε και Μπαχ, με τον οποίο μάλιστα και ξεκίνησε το πρόγραμμά του.
Ο Nigel εμφανίστηκε στη σκηνή του Ηρώδειου με φόρμα, τζάκετ και μαλλιά τεντωμένα ψηλά με ζελέ, απίστευτα χαλαρός και χαμογελαστός. Μαζί του ένα σχήμα με δύο κιθάρες, ένα κοντραμπάσο και ένα τσέλο. Χαιρέτησε το κοινό ουσιαστικά, χωρίς πολλές τυπικότητες και κάνοντας συνέχεια αστειάκια, κάτι που συνεχίστηκε καθόλη τη διάρκεια του προγράμματος.
Παίζοντας ήταν εμφανές πως το πρόγραμμα υπήρχε μόνο ως γενικότερη χάρτα και όχι ως απαράβατος κανόνας. Ο Nigel Kennedy ήταν απόλυτα επιρρεπής στην περιρέουσα ενέργεια, ενέργεια που ξεκινούσε από τον ίδιο, πολλαπλασιάζονταν από το κοινό και επέστρεφε ξανά επί σκηνής.
Ο βιολιστής χτύπαγε τα πόδια του στη σκηνή για να κρατήσει φρενήρη ρυθμό, φώναζε στις κορυφώσεις του πάθους του, επαναλαμβάνε τα περάσματα που του άρεσαν περισσότερο και προέτρεπε κάθε μέλος του μουσικού του συνόλου να αυτοσχεδιάσει σε μικρά solo κομμάτια που παρουσιάζονταν εμβόλιμα ανάμεσα στο πρόγραμμα.
Ήταν επίσης εμφανές, τουλάχιστον στην αρχή, πως ο Kennedy είχε ανέβει στη σκηνή με περισσή ενέργεια ενώ η υπόλοιπη μπάντα ήταν κάπως σφιγμένη, ή μπορεί απλά να φαίνονταν σφιγμένη, κάτι για το οποίο είναι αδύνατον να τους κατηγορήσεις καθώς δίπλα σε αυτόν τον πραγματικά παθιάρη Άγγλο όλοι θα φαινόμασταν κάπως ξενέρωτοι μέχρι να μας συνεπάρει με το βιολί του.
Όσο η βραδιά προχωρούσε οι μουσικοί (και μουσική) γύρω από τον Nigel Kennedy λύνονταν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα η συναυλία να θυμίζει περισσότερο ένα παιχνίδι μεταξύ των μουσικών και λιγότερο μία αυστηρή παρουσίαση ενός μουσικού προγράμματος, κάτι που έδεσε ιδιαίτερα ωραία με την γενικότερη jazz ενορχήστρωση.
Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς την μεταδοτική ενέργεια που ξεχύθηκε από τη σκηνή του Ηρώδειου από αυτόν τον μικρό τρελό Άγγλο με τα μαλλιά καρφιά και ίσως να μην υπάρχουν σωστές λέξεις. Ο Nigel Kennedy έδειξε σε όσους τον γνώριζαν για πρώτη φορά πως μπορείς με ένα βιολί να είσαι rock star και πως η κλασσική μουσική δεν είναι ένας ιερός ελέφαντας, ανέγγιχτος και απαράβατος, αλλά κάτι ζωντανό, που αναπνέει και αλληλεπιδρά με σύγχρονους ρυθμούς και τραγούδια.
Και αυτά από έναν μουσικό που έχει ήδη αποδείξει την αξία του στο κλασσικό στερέωμα, έχοντας πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και συνεργαστεί με τις σπουδαιότερες φιλαρμονικές. Η συνεργασία του με την English Chamber Orchestra για τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi έχει πουλήσει 3 εκατομμύρια δίσκους!
Μα έτσι είναι γιατί έτσι πάει. Όταν έχεις ενέργεια δεν έχει σημασία τι κάνεις αλλά πως το κάνεις. Ο Nigel Kennedy εκείνο το βράδυ στο κατάμεστο Ηρώδειο δεν έμοιαζε καθόλου μα καθόλου με κάποιον που θα κλείσει σύντομα τα 62 του χρόνια, αλλά με έναν τρελαμένο έφηβο που τον έτρωγαν τα χέρια του να παίξει μουσική.
