Στο θέατρο Θησείον αυτή τη σεζόν έγινε κάτι το ανεπανάληπτο. Βγάλαμε τα κινητά μας άφοβα από τις τσέπες μας, μπήκαμε με παράκληση των συντελεστών στο facebook και γίναμε μαζί με τους ήρωες μικροί κοινωνικοί κριτές! (Βγάλαμε και φωτογραφίες!)
Ο Μισάνθρωπος, ή Ο_Μισ@νθρωπος όπως είναι και το logo της παράστασης, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, ειδικά αν τον ερμηνεύσει κανείς με τη ματιά του σκηνοθέτη Σταύρου Γιαννουλάδη.
Δεν είναι ο γείτονας που παραπονιέται για τη μουσική ούτε ο πωλητής που δεν έλαβε ένα πολυπόθητο ευχαριστώ. Ο Αλσέστ δεν ενδιαφέρεται για τους γύρω του ούτε προσπαθεί να είναι αρεστός σε αυτούς.
Έχει λάβει ένα ρόλο κριτή και καταδικάζει τα ήθη των συνανθρώπων του, την κάλπικη συμπεριφορά, την υποκρισία τους.
Ο Αλσέστ είναι ερωτευμένος με τη νεαρή χήρα Σελιμέν, η οποία βέβαια δεν ξεφεύγει από την κριτική του αλλά τον τραβά διαρκώς κοντά της μη αφήνοντας του επιλογή. Το έργο λαμβάνει τόπο στην οικεία της Σελιμέν όπου ο Αλσέστ συνυπάρχει με τους αστούς και ευνοούμενους του παλατιού στους οποίους δε διστάζει να δείξει το αληθινό του πρόσωπο.
Σιχαίνεται την κολακεία και προτιμά να μείνει ο εαυτός του ακόμα και αν αυτό τον οδηγεί σε συγκρούσεις με τους ισχυρούς.
Το παράδοξο με την υπόθεση που διαδραματίζεται στο μακρινό 1666, είναι πως κάθε ένας από τους χαρακτήρες κρατά σα φυλαχτό στα χέρια του το κινητό του τηλέφωνο και το χρησιμοποιεί ως μέσο ζωής και δράσης. Σε αυτό ο θεατής δε μένει απαθής, μιας και ενθαρρύνεται από τους συντελεστές να συμμετάσχει σε μία ηλεκτρονική ψηφοφορία μέσω Facebook με στόχο την ανάδειξη του πιο αρεστού ήρωα.
Όσο συμβαίνει αυτό αλλά και το έργο εξελίσσεται, οι ήρωες σχολιάζουν σε μία γιγαντιαία (όσο και η δύναμη των social media) κοινή για όλους οθόνη τον περίγυρο τους.
Μιλώντας με το σκηνοθέτη αντιλαμβανόμαστε την κύρια ιδέα, η οποία δεν είναι άλλη από την πτήση στα σύννεφα. Η σκηνογραφία αντικαθιστά τα έπιπλα με κρεμάμενες κούνιες και η ενδυματολογία τα συμβατικά υφάσματα με πούπουλα. Οι ήρωες ζουν σε ένα δικό τους κόσμο που ενισχύεται μέσω των social media.
Πετούν μακριά από την επίγεια ζωή σχολιάζοντας και κρίνοντας με ασφάλεια και αποστασιοποίηση. Σε μία σκηνή ο Αλσέστ (ο οποίος είναι ο γνώριμος φίλος όλων μας που δε χάζευε στο κινητό του την ώρα του πάρτι) προσπαθεί να τη νουθετήσει όσο εκείνη βγάζει τις περιβόητες selfie.
Τα πτηνά δεν είναι τόσο ισχυρά ώστε να πετάξουν (ίσως βρεθούν στο όχι και τόσο ψηλό cloud για να αποθηκεύσουν κάποια φωτογραφία), αλλά κρεμιούνται από τις κούνιες τους και χάνουν το χρόνο και την ουσία.
Είναι ο Μισάνθρωπος Αλσέστ πραγματικά ο σκοτεινός χαρακτήρας, ή απλώς κουράστηκε να ψάχνει τη χαμένη από τον κόσμο ουσία;
Με το διαδραστικό χαρακτήρα της παράστασης δε μας χαρίζονται, ούτε είναι ευγενικοί μαζί μας. Γινόμαστε κι εμείς ο περίγυρος του Αλσέστ ο οποίος δε διστάζει να μας μιλήσει ωμά κατά την έναρξη κοιτώντας στα μάτια μας.
Είμαστε κι εμείς πτηνά; Κλώσες; Μπούφοι; Πετάμε σε ανύπαρκτα σύννεφα και τσιμπάμε ο ένας τον άλλο με τα ράμφη μας δίχως να κοιτάξουμε έναν Αλσέστ που φεύγει και πετά μακριά.
Περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα και τις καινοτόμες δουλειές της εδώ!