«Τα τραγούδια μια σταλιά, μα οι γλώσσες τους ροδάνια, μου ‘παν τόσα μυστικά που γεμίζουν δυο ποτάμια», μας λέει ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Μας το τραγουδά ο Μίλτος Πασχαλίδης και αμέσως μπορούμε να ταυτιστούμε με το στίχο.
Ακούμε καθημερινά μουσική και πολύ συχνά, αν όχι πάντα, κάτι θα ξεχωρίσουμε σε κάποιο τραγούδι και θα θελήσουμε να πατήσουμε ξανά και ξανά και ξανά αναπαραγωγή, μέχρι που να βαρεθεί το αυτί μας να ακούει (ποτέ).
Τραγούδια μια σταλιά, τριών, τεσσάρων λεπτών, που όμως μέσα τους περικλείουν τόσο νόημα και μοιράζουν τόσους προβληματισμούς, περισσότερους κι από όσους μπορεί να σου προκαλέσει μία απλή συζήτηση με κάποιον άλλον άνθρωπο.
Τα τραγούδια μπορούν να σου πουν τόσα μυστικά, που αν τα ακούσεις προσεκτικά, μπορείς να ταυτιστείς τόσο μαζί τους που στο τέλος νομίζεις πως ο στιχουργός παρακολουθεί τις σκέψεις σου και τη ζωή σου.
«Να αφήνεις τη στεριά πάνω στο νερό δεμένος και να φτάνεις πιο μακριά από αυτό που είσαι φτιαγμένος».
Ναι, αυτός ο στίχος μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Για κάθε ζωντανό ον που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο και ονειρεύεται καθημερινά. Που ψάχνει με πείσμα να βρει όλο εκείνο το θάρρος που χρειάζεται για να βγει από το κλουβί που είναι κλεισμένο, να λύσει τη ζώνη ασφαλείας του και να πετάξει ακολουθώντας το δρόμο που του δείχνει η ψυχή του.
Γιατί κανείς δεν είναι φτιαγμένος σε αυτό τον κόσμο για να κάνει αποκλειστικά και μόνο αυτά που του υποδεικνύει η εκάστοτε κοινωνία να κάνει.
Ο καθένας είναι φτιαγμένος για να είναι διαφορετικός. Να ζει διαφορετικά, να σκέφτεται διαφορετικά και να πράττει διαφορετικά, προφανώς όμως πάντα με σεβασμό στον εαυτό του και στους γύρω του.
Όταν οι πράξεις σου δεν βλάπτουν κανέναν τριγύρω σου, ούτε και τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμβιβάζεσαι με ό,τι έρχεται αντίθετα με την ψυχή σου.
Να ξυπνάς με όνειρα και κάθε λεπτό της ημέρας να αγωνίζεσαι, κάνοντας μικρά και σταθερά βήματα προς την εκπλήρωσή τους.
Να αφήνεις τη στεριά, όντας ακόμα πάνω στο νερό δεμένος, και να επιστρέφεις σε αυτή μόνο όταν εσύ το επιλέγεις. Να μάθεις να στοχεύεις ολοένα και πιο μακριά από τη στεριά σου, για να βρεις τους λόγους που φτιάχτηκες σε αυτή τη ζωή.
Να τολμήσεις. Να δοκιμάσεις να πραγματοποιήσεις τις δικές σου επιθυμίες και να ζεις αναζητώντας διαρκώς το λόγο για τον οποίο χτυπάει η καρδιά σου.
Θα σου βάλουν τρικλοποδιές, θα πέσεις, θα πληγωθείς. Αλλά με τη βοήθεια όλων αυτών θα καταλάβεις γιατί αξίζει τελικά να ζεις.
Άφησε τη στεριά για να ανακαλύψεις τη ζωή που επιθυμείς. Είναι η μόνη που αξίζεις!
