Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στους… φάρους!
Η αξία του φάρου είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλη για τους ναυτικούς και τα λιμάνια. Πέραν της πρακτικής σημασίας αυτών, για τους ίδιους τους ναυτικούς, σηματοδοτεί την ελπίδα και την ασφάλεια πως έχουν “πορευτεί” σωστά μέσα στους κυματιστούς δρόμους, μέσα στις αισθήσεις που αντιπαλεύουν με μνήμες και ανάποδους ανέμους.
Ο φάρος, αντλεί μια συγκλονιστική δύναμη!
Από την μια, έχουμε την μοναχικότητα εκεί ακριβώς που σπάνε τα κύματα- εκεί που η ορμή μάχεται τους αυστηρούς όγκους και τις καμπύλες των βράχων, και από την άλλη, έχουμε την επιμονή για την διακονία της μεταλαμπάδευσης στους χρόνους, στους τόπους, στον άνθρωπο που δεν ναυαγεί, στις ακυβέρνητες ψυχές…
Το φως είναι η απόδειξη ότι μέσα στην τρικυμία υπάρχει ένα σωσίβιο το οποίο σε βγάζει αλώβητο από τα βαθιά σκοτάδια- τα έγκατα μιας ολέθριας πλάνης!
Αναβοσβήνει ο φάρος,
επι-μένει
μένει και υπενθύμιζει
εκεί που λυγάς, αντέχεις!
- Υπάρχει παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στους Φάρους, και αυτή είναι κάθε χρόνο στις 19 Αυγούστου
- Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που φέρει καθένας από αυτούς είναι:
1) το Όνομα
2) το Γεωγραφικό στίγμα
3) και το Ύψος
Ένας αξεπέραστος λογοτεχνικός φάρος βρίσκεται στο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ “Μέχρι το Φάρο”
Οι ήρωες του βιβλίου ζουν σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και σκοτεινό, το οποίο πλαισιώνεται από τις κοινωνικές συμβάσεις και από τους ρόλους που επιτάσσει μια οικογένεια. Για τον καθένα από αυτούς, ο φάρος σημαίνει και κάτι διαφορετικό, αλλά αυτός ο πόθος τους να πατήσουν τη σταθερή γη που περιβάλλει το φάρο θα είναι μια προσωπική νίκη ενάντια στην αλήθεια που όλοι τους γνωρίζουν… ότι τα πάντα γύρω μας είναι εφήμερα.
Ο Πάτροκλος Καραντινός, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες της τρίτης και της έβδομης δεκαετίας του 20ού αιώνα, λέει:
«Το περιβάλλον μας, αυλές και κτίρια, πέτρες και μάρμαρα καλά δουλεμένα και συνταιριασμένα μας μιλούσαν περισσότερο από ορισμένους δασκάλους μας».
Γιατί οι φάροι δεν αποτελούν νεκρά κατάλοιπα πολιτισμών, παραμένουν ζωντανά στοιχεία καλλιτεχνικής ακτινοβολίας. Έχουν ψυχή!
Έσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
[…]
[…]
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας
[…]
και με ταξίδευες όλο τον δρόμο από το αγρίμι ως τον άνθρωπο.
[ ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ/ TAΞΙΔΙ ]
Σιωπηροί και διαβρωμένοι από την άρμη των κυμάτων, φωτίζουν σε αυτό που δεν χάνει– που δεν θέλει να χάσει γιατί οι άνθρωποι μπορεί να τυφλωθούν από αυτά που τους συμβαίνουν, να τους καταπιούν…
Οφείλουμε, λοιπόν, να καλλιεργούμε μέσα μας μικρές φωτιές, τους προσωπικούς μας «φάρους» ακόμα και μέσα στη φουρτούνα γιατί…
“Όσο υπάρχουν φάροι το ταξίδι θα συνεχίζεται”