Μια μουσική διαδρομή στη ζωή και την πορεία της Μαμαλέττα!
Πριν από 2-3 χρόνια με “τράβηξαν” κάτι φίλοι να ακούσω Kill Emil & Mamaletta στο Sixdogs. Δεν ήξερα κανέναν από τους 2 τότε. Μαζί με Kill Emil και πριν εμφανιστεί η Μαριλέτα Κωνσταντάρα στην σκηνή έπαιζαν κάτι ξενόφερτοι djs υποτίθεται μεγάλα ονόματα… Τελικός απολογισμός της βραδιάς ήταν η Μαμαλέττα να μαγέψει τους πάντες με εμφάνιση και φωνή, ο Kill Emil να κάνει τους άλλους να μοιάζουν noob μπροστά του και εγώ να αρχίσω να παίρνω συνεντεύξεις από γυναίκες, για να φτάσω στην Μαμαλέττα + να κάνω κάποια dj set, αφού είδα πλέον και επίσημα ότι η μουσική που μου αρέσει έχει εξελιχθεί (δια χειρός Αιμίλιου).
“Η μουσική ήταν στο status quo μου. Γεννήθηκα σε ένα μέρος όπου παίζανε μουσική και τραγουδούσανε όλη την ώρα. Η οικογένειά μου όλη είναι στην κλασσική μουσική, ο πατέρας μου βαρύτονος στην Όπερα, καθηγητής κλασικής φωνητικής και μαέστρος σε χορωδίες, η μάνα μου καθηγήτρια κλασικού πιάνου, η γιαγιά μου είχε Ωδείο, οπότε από την κοιλιά της μαμάς μου ακούω τις κορώνες του μπαμπά και την μάνα μου να μελετάει πιάνο. Πρώτη φορά σκαρφάλωσα στο πιάνο στα 2 μου και το κοπανούσα και τραγουδούσα μόνη μου, έχω φωτογραφίες μωρό παιδάκι που μόλις φτάνω το πιάνο, ηχογραφήσεις που τραγουδάω μωρό πριν το κυριακάτικο τραπέζι”
-Ο πατέρας μου έπαιζε μόνο κλασική μουσική στο σπίτι, ευτυχώς η μάνα μας μας έβαζε καμιά φορά στο αυτοκίνητο μουσική και είχε μια κασέτα με Beatles και μια με Boney M και είχα ακούσει και αυτά τα δύο πράγματα εκτός από κλασική -μέχρι μεγάλη ηλικία. Φυσικά δεν είχα ιδέα από ελληνική μουσική.
-Έμαθες και κάποιο μουσικό όργανο;
-Παίζω μπόλικα όργανα, από λίγο. Αρχικά έκανα πιάνο με την μάνα μου, με το ζόρι σχεδόν, το ψιλοσιχαινόμουν, αλλά βλέπω ότι μου άφησε μια σχετική ευκολία με τα πλήκτρα, τα οποία χρησιμοποιώ πάρα πολύ, σε ότι beat παραγωγές φτιάχνω, demos, midi keyboards. Aγαπώ πολύ την μελόντικα, με το τρίχορδο μπουζούκι και τους μπαγλαμάδες έβγαζα ουσιαστικά μεγάλο ποσό των χρημάτων με τα οποία ζούσα στην Αμερική.Έπαιζα ελληνική μουσική –την οποία άρχισα να ακούω αφού πήγα στην Αμερική. Εκεί μου ήρθε κι άρχισα να ακούω παλιά ρεμπέτικα, μικρασιάτικα, κάτι αρχαία λαϊκά.
Τώρα έχω γράψει και κάποια κομμάτια, κάποια στιγμή θα’θελα να τα κάνω κάτι. Έκανα λοιπόν πιάνο από τα γενοφάσκια μου, μετά έκανα 7 χρόνια τσέλο, και λίγο θεωρία και λίγο σολφέζ, αλλά ποτέ τραγούδι. Αφού ξέμπλεξα με τα Ημισκούμπρια έκανα τα πρώτα μαθήματα φωνητικής και συνέχισα πια στην Αμερική.
-Αφού το ανέφερες, τα Ημισκούμπρια πώς προέκυψαν;
-Ήθελα να δουλέψω με τους σκληροπυρηνικούς αλλά με σνομπάρανε γιατί ήμουν μικρούλα κι έτσι βρήκα την ευκαιρία, μια μέρα πέτυχα τα Ημισκούμπρια στον δρόμο και τους λέω «Γεια σας, είμαι η τάδε και κάνω αυτό» και με κοιτάει ο Μυθριδάτης και μου λέει «Α ναι; Τραγουδάς; Ε, τραγούδα μας τώρα» και αρχίζω και τραγουδάω «killing me softly» στη μέση της Μεταξά, Παρασκευή βράδυ, κι έχει παγώσει ο κόσμος, έχουν παγώσει κι αυτοί. Στο τέλος μου έδωσαν όλοι κάρτες και ήταν σε φάση: «Πάρε μας τηλέφωνο οπωσδήποτε, κτλ». Έτσι έκατσαν τα Ημισκούμπρια. Ήταν κάτι πολύ αυθόρμητο, πολύ χύμα.
-Τελικά σου έκανε καλό ή κακό στην καριέρα σου;
-Μου έκανε πολύ καλό στο να ακουστεί το όνομά μου, όλοι με ξέρουν- κι όσοι δεν με ξέρουν φατσικά, άμα τους πεις «η τύπισσα που είπε το πάμε όλοι μαζί» με τα Ημισκούμπρια, μένουν παγωτό «ωω, όντως; Τι λες τώρα;!». Όλοι το ξέρουν. Είναι το fucking Greek summer anthem των τελευταίων 12-13 χρόνων, δεν σταματάει να παίζεται.
Βέβαια δεν έχω βγάλει ποτέ ούτε μια δεκάρα από τα Ημισκούμπρια. 3 χρόνια δουλέψαμε μαζί, ούτε δεκάρα τσακιστή. Αλλά έμαθα κι από αυτό, όλα σχολείο είναι. Ήμουνα 16 χρονών, γιόλαρα, το έζησα.
-Αμερική πως έκατσε, τι έκανες;
-Μετά (από τα Ημισκούμπρια) πέρασα ένα υπαρξιακό κενό. Κάπου εκεί δούλεψα με τον Dj Marble που ήταν ο πρώτος dj των Βαβυλώνα, και είχαμε ένα project πιο πειραματικό το Musicaholiks, βγάλαμε κι ένα δισκάκι μαζί. Ήταν μια ωραία αξιόλογη δουλειά, στην προσπάθειά μου να βρω νέα μονοπάτια γιατί είχα πέσει σε ένα τέλμα, μια λούμπα. Δημιουργικά με βοήθησε. Μετά έλαβα μέρος σε έναν διαγωνισμό του «Νάκα» και πήρα μια τεράστια υποτροφία για το Berkeley και πήγα στην Αμερική.
Η Μαριλέτα στην Αμερική ήταν φουλ παραγωγική και ζούσε από την μουσική. Ένα από τα αγαπημένα Project της (και αυτό που είχε μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο εκεί) ήταν το Endangered Speeches. Το Endangered Speeches ήταν ένα project-μίξη Original Fusion Jazz, Soul, Hip-Hop, Afro-Balkan, Psychedelic Rock mixtures, αποτελούμενο από: drums, bass, guitar, 2x keys, percussion, trumpet, trombone, tenor sax, 3x back vox & την Mamaletta.
Άλλα project της εν Αμερική ήταν τα: Mamaletta’s Roots Music, MariSoul, AcousticMama και to pareaki (rebetika) όπου περιστασιακά μαζεύονταν Έλληνες μουσικοί παρέα με την Μαριλέτα και παίζανε ρεμπέτικα, παλιά λαϊκά, κτλ.
Δες τη συνέχεια της συνέντευξης στην επόμενη σελίδα!
-Η επιστροφή σου στην Ελλάδα πως σου φαίνεται;
-Επέστρεψα στην Αθήνα προ 3ετίας. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από την Αμερική, να αναθεωρήσω, γιατί όταν μπαίνεις στον Μαραθώνιο τρέχεις τρέχεις και μετά ξεχνάς γιατί τρέχεις, απλώς τρέχεις. Μου έκανε πολύ καλό που ήρθα εδώ για το break, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να μείνω μερικά χρόνια και να φτιάξω μια βάση και εδώ, μου έχει λείψει πάρα πολύ. Αγαπώ να ζω εδώ. Και να δω που θα με πάει. Γιατί δεν υπάρχει «ποτέ» ούτε «για πάντα» στο λεξιλόγιό μου. Αισθάνομαι λίγο παγκόσμια Ελληνίδα, που δεν ξέρεις που θα σε πάει, αλλά για τώρα, Ελλαδάρα, ζωάρα, γιολάρα και μουσικάρα.
Τα καλοκαίρια τσιλάρω. Κάνω ελεύθερο κάμπινγκ, το ‘χω ανάγκη την επαφή με την φύση, να κοιμάμαι πάνω στο χώμα. Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Μακριά από την φασαρία γιατί 10 χρόνια δούλεψα για 10 ανθρώπους μαζί. Χωρίς διάλειμμα, χωρίς σ/κ, χωρίς διακοπές, με ένα κόστος ζωής 4 φορές πάνω από την Αθήνα. Και όταν είσαι μουσικός είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα.
-Τι νομίζεις, βλέποντας τις διαφορές Ελλάδας-Αμερικής, πως φταίει και οι καλλιτέχνες μας δύσκολα πάνε μπροστά την τέχνη τους;
Εάν δεν είμαστε καλά λοιπόν με την προσωπική μας εσωτερική διαφορετικότητα, πως να μην καταφύγουμε στο να σχολιάζουμε την διαφορετικότητα των άλλων, περιορίζοντας ουσιαστικά έτσι τον ίδιο μας τον εαυτό από το να ασχοληθεί με το να βρει και να σμιλεύσει την πλήρη αλήθειά του!
Αυτή πρέπει να είναι και η πληρέστερη υπαρξιακή αυτο-αποδοχή στην οποία μπορεί να φτάσει κάποιος κατά μίαν άποψη, και τι όμορφα που θα ήταν να μπορούσαμε να το κατακτήσουμε, και να το κλειδώσουμε όλοι μας εκεί και για πάντα! Αλλά ακόμη δεν ξέρω εάν γίνεται, και σίγουρα δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ έχω φτάσει εκεί, ή ότι είμαι έστω και κοντά..
Να αγωνιζόμαστε, σαφώς! Δεν γίνετε διαφορετικά άλλωστε, δεν μας έχουν αφήσει και πολλά περιθώρια/εναλλακτικές, αλλά να τα σπάμε κιόλας και να γουστάρουμε, να το σβήνουμε για λίγο, να παίρνει καμιά ανάσα, γιατί αλλιώς καίγεται, και άντε μετά να το φέρεις πάλι στα ίσια του! Μετά χρειάζεσαι τόσο μεγάλη δόση από αυτά που απέρριπτες για χρόνια, που νιώθεις τύψεις όπως ο πιστός που αλλαξοπιστεί, αλλά πιο βλαμμένα ακόμα, γιατί κανείς δεν θα έπρεπε να αυτοτιμωρείται μ’ αυτόν τον ύπουλο τρόπο!!!
Τελικά, δεν είναι απαραίτητο να είναι ο άνθρωπος Μάρτυρας των περασμένων στιγμών του. Καλύτερα να αφήνεται ελαστικά και ανάλαφρα στο τώρα! Μία κουβέντα είναι θα μου πεις… αλλά κάποια ιδανικά πρέπει να τα θέτουμε κάθε φορά, ώστε να τεντωνόμαστε όσο μπορούμε και να εξελισσόμαστε προς τα εκεί, και ας μην φτάσουμε τελικά ποτέ.
-Τώρα, κυρίως μουσικά, που βρίσκεσαι;
Έπειτα έβαλα λίγο dub στο ρεπερτόριο, δεν μπορούσα για πολλά χρόνια τη reaggae, ούτε κατά διάνοια, σιχαινόμουν ότι είχε φωνές να τραγουδάνε (Soulful) και επίσης δεν γούσταρα μία το σαξόφωνο γιατί μου θύμιζε φωνές να τραγουδάνε… Μαζί με dub, άρχισα να ακούω και jungle (dub), DnB και λίγο trip hop, όχι το καταθλιπτικό είδος.
Φεύγοντας για Αμερική και λόγω σπουδών άρχισα να αναρωτιέμαι από που προήλθαν όλα αυτά, τι τα γέννησε και βρήκα την Jazz & Fusion, Soul & Blues + μία πλευρά του hip hop που δεν είχα ποτέ εξερευνήσει. Έκτοτε τρέφω απεριόριστο σεβασμό για καλλιτέχνες όπως ο J. Dilla, είναι ένας μικρός θεός. Εν συνεχεία φεύγω από το dub και πάω προς Καραϊβική μεριά σε πιο reggae, rocksteady ήχους, για να φτάσω έως και την mama Africa (κυρίως west): Γκάνα, Νέα Γουινέα, Νιγηρία και σε traditional Afrobeat, αλλά και την υπέροχη Αιθιοπία του Mulatu Astatke.
-Σε παραγωγικό επίπεδο που είσαι;
-Τώρα, πριν λίγο καιρό βγάλαμε τον ντεμπούτο δίσκο μου ως Mamaletta παρέα με τον Αιμίλιο (Kill Emil). Το οποίο είναι ένα μιξ dub meets reggae & hip hop + dancehall. Έχει κομμάτια μέσα που είναι full uplifting, υπάρχουν άλλα που είναι πιο chill, υπάρχουν κομμάτια που καταπιάνονται με την αγάπη, αλλά και πολλά άλλα ανθρώπινα ζητήματα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή η δουλειά είμαι εξαιρετικά χαρούμενη για το όλο αποτέλεσμα και δεν είναι από τις δουλειές που της έκανα περιμένοντας ότι θα πλουτίσω, αλλά είναι από τις δουλειές που χαίρεται η ψυχή μου που βγήκε προς τα έξω.
Παράλληλα παίζω με μία μπάντα τους free from trio, με τους οποίους παίζουμε: neo soul, RnB, Fusion και άλλα πολλά. Πρόκειται για εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς, με τους οποίους βρεθήκαμε τυχαία στην παρουσίαση του προηγούμενου δίσκου τους, ξετρελάθηκα μαζί τους, τους είπα με τι ασχολούμαι, γουστάρανε πολύ και έκτοτε παίζουμε μαζί.
-Με τον Kill Emil πώς και συνεργαστήκατε;
-Ο Αιμίλιος είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ο ίδιος ήρθε και με βρήκε μου εξήγησε την φάση του, τι κάνει, τι θέλει να κάνουμε μαζί και εγώ δέχτηκα. Ειλικρινά αν δεν ήταν τόσο υπομονετικός και καλός μαζί μου δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα. Με βρήκε σε μία φάση που ήμουν μεσ’ την ταραχή και την άρνηση και παρόλα αυτά με δέχτηκε και με αμοιβαίο σεβασμό προχωρήσαμε παρέα. Η επικοινωνία μας πλέον έχει πάει σε άλλο επίπεδο! Τον αγαπώ και με αγαπάει σαν να’μαστε αδέρφια, έχουμε μία πολύ δυνατή φιλία και εγκεφαλικά είμαστε σε πολλά θέματα στο ίδιο μήκος κύματος, γι αυτό και λειτούργησε η συνεργασία μας τόσο καλά..
-Κάτι για την συνέχεια σου, ψάχνεσαι κάπου;
Εννοείται και ψάχνομαι πάντα! Κι επειδή όπως σου πα πλέον δεν κολλάω μουσικά, ψάχνομαι και για συνεργασίες με καλλιτέχνες και παραγωγούς από styles που μέχρι τώρα δεν με εξέφραζαν τόσο. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα, είναι η χορευτική μουσική! Μου ‘χει λείψει τραγικά ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως και το να ακούω μουσικές που έχουν σκοπό να σε κάνουν να κουνηθείς.
Καταπίεζα τον εαυτό μου για χρόνια, και δεν χόρευα για να μην γίνω σεξουαλική φαντασίωση κάποιου τύπου. Πάντα φορούσα φαρδιά, και αυτό βοηθούσε στο ότι δεν ήθελα να δείξω ούτε μία σπιθαμή από το σώμα μου γιατί σιχαινόμουν τις σωματικές μου ατέλειες! Και εννοείται πως το κίνημα του σκληροπυρηνικού ραπ γ@μ@ει, και ακόμα φοράω τα φαρδιά μου γιατί γουστάρω τέρμα και με βολεύουν, και ακόμα κουνάω το κεφάλι μου όταν βαράει Boom Bap!
Η διαφορά είναι ότι πλέον, θα τα ακούσω όλα, και τα σκληρά, και τα clubίστικα, και θα ξεβιδωθώ στον χορό, και θα ασπαστώ και αυτήν μου την -τόσα χρόνια- καταπιεσμένη πλευρά, και θα καυλαντίσω την γυναίκα μέσα μου, και θα γουστάρω μόνη μου με το γεγονός ότι έχω καμπύλες και την δυνατότητα να τις κουνάω σαν βάρκα σε τρικυμία, χωρίς να με νοιάζει ποιος κοιτάει και τι σκέφτεται.
Το τι σκέφτονται οι άλλοι είναι δικό τους θέμα, αυτοί το κουβαλάνε και το ζουν κάθε στιγμή! Εμένα μου φτάνουν οι δικές μου σκέψεις (για την ακρίβεια 50-70 χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μέσο ανθρώπινο μυαλό ημερησίως…). Ασπάζομαι λοιπόν σε προσωπικό επίπεδο και αυτήν την πλευρά του εαυτού μου και κατ’ επέκταση αυτού, θέλω να την ασπαστώ και μουσικά, να την μοιραστώ και να την πανηγυρίσω με τον υπόλοιπο κόσμο!
Η μοναδικότητα του καθενός μας όμως δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα τρεντ! Το τρεντ μπορεί να βρει προσωρινό τρόπο έκφρασης μέσα από την μοναδικότητα του καθενός, αλλά το αντίθετο δεν μπορεί να συμβεί, χωρίς να αφήσει πίσω του έναν εξουθενωμένο, κουρασμένο και απογοητευμένο άνθρωπο!
Και δεν θα ‘χαμέ φτάσει ποτέ να είμαστε το ζωντανό που θυσιάζεται στον βωμό του καπιταλισμού, εάν είχαμε πιο γερές βάσεις, αλλά από που να τις πάρεις, όταν όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο να εξυπηρετεί τους λίγους πηδώντας τους πολλούς; Άσε… μεγάλο θέμα… Το ζουμί όμως είναι ότι κανείς δεν θα μας το δώσει έτσι εύκολα δυστυχώς. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο εμείς για τον εαυτό μας, ο καθένας μέσα από το προσωπικό του ταξίδι, να νιώθουμε πλήρη ελευθερία εξέλιξης και όχι να ακολουθούμε όλοι το ίδιο μοντέλο λες και είμαστε Playmobile!
Και ξανά, τo σώμα μας και η σεξουαλικότητα μας πρέπει να είναι θέματα για τα οποία δεν έχουμε καμιά ντροπή, γιατί είναι πανέμορφα και μοναδικά όπως και η ψυχούλα μας. Θυμάσαι που λέγαμε παιδιά στο σχολείο “όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του”; Ε! δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια… Όσο χρόνο σπαταλάμε να κοιτάμε και να σχολιάζουμε τους άλλους, τόσο χρόνο χάνουμε από το να ασχοληθούμε με το να παρατηρήσουμε και να εξελίξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό μας. Ψευδαίσθηση, χάσιμο χρόνου και ουσίας, και αυτο-κοροϊδία δηλαδή…
Για αυτό λοιπόν καλώ όλα τα νέα παιδιά να βουτήξουν βαθιά μέσα τους το συντομότερο δυνατόν, να βρουν ποιοι είναι και να γουστάρουν φουλ.
Κι εγώ με την σειρά μου θα συνεχίσω να ψάχνομαι μουσικά και μόνη μου, αλλά και με νέες συνεργασίες με μουσικούς και παραγωγούς που έχουν διάθεση να φτιάξουν μουσική για σκέψη, για αγάπη, για χορό και για ζωή!
Ευχαριστούμε πολύ την Αναστασία για τις φωτογραφίες της συνέντευξης και το Decadence_Art για την παραχώρηση του χώρου..