To queer αριστούργημα Call Me By Your Name του Luca Guadagnino ‘τρέχει’ με 1000 για την βραδιά των Όσκαρ
Ξεκινώντας να γράψει κανείς για τούτη την ταινία δεν ξέρει καν πόσο χρόνο και πόσες λέξεις θα χρειαστεί για να περιγράψει για αυτό το αριστούργημα. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Andre Aciman. Η υπόθεση μπορεί να μην είναι πρωτότυπη αλλά το γεγονός και μόνο ότι ξετυλίγεται την δεκαετία του ’80 σε μια γραφική επαρχία της Ιταλίας γεμίζει τον αναγνώστη -και μετέπειτα θεατή της ταινίας- εικόνες.
Το βιβλίο και μετέπειτα φιλμ παρακολουθεί την σεξουαλική αφύπνιση ενός ανήσυχου 17χρονου. Γόνος δύο ακαδημαϊκών, o Elio νιώθει τον αισθηματικό κόσμο του να συγκλονίζεται όχι από τις ερωτικές του συνευρέσεις μ’ ένα ντόπιο κορίτσι αλλά από έναν Αμερικανό, εφτά χρόνια μεγαλύτερό του, που βοηθάει τις έρευνες του καθηγητή πατέρα του στον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό.
O 90χρονος (!) πλέον James Ivory βασιζόμενος στην παραπάνω υπόθεση και προσθέτοντας τις δικές του πινελιές καταφέρνει να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές αποσπώντας την 4η υποψηφιότητα της καριέρας του αυτή την φορά στην κατηγορία Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου. Το σενάριο ‘ρέει’ χωρίς κενά, χωρίς να κάνει κοιλιά σε κάποιο σημείο, εξηγώντας τα πάντα στον θεατή, αφού ο σκοπός είναι να τον συνεπάρει μαζί του. Άλλωστε το θέμα είναι ο έρωτας και συγκεκριμένα κατά κάποιο τρόπο ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Αυτό το αίσθημα το έχουμε ζήσει όλοι, ο έρωτας δεν έχει φύλο και αυτό θέλει να τονίσει ο σεναριογράφος. Έτσι, λοιπόν, από την πρώτη κιόλας στιγμή ταυτίζεσαι εν μέρει με τον Elio και αναπολείς πως ήσουν εσύ στην ηλικία του.
Ο Luca Guadagnino είναι αναμφισβήτητα ένας σκηνοθέτης με πολλά χρόνια εμπειρίας στην ‘πλάτη’ του. Κυρίως έχει ασχοληθεί με ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε πριν μερικά χρόνια να επιχειρήσει να σκηνοθετήσει και ταινίες με περισσότερες απαιτήσεις. Ξεκινώντας με το πολύ μέτριο ‘The Protagonists’ καταλήγει σήμερα να μας προσφέρει μια ταινία άρτια σκηνοθετικά, η οποία μας ταξιδεύει όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στα πιο ‘σκοτεινά’, ρομαντικά μονοπάτια του μυαλού μας. Επάξια, λοιπόν, είναι υποψήφιος για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει κάτι που σπάνια επιτυγχάνεται. Αναδεικνύει όχι μόνο το όμορφο μέρος στο οποίο εκτυλίσσεται η ταινία αλλά και την ομορφιά του έρωτα. Αυτή η σπάνια ομορφιά του έρωτα γεννάται μόνο όταν το συναίσθημα είναι αληθινό και αμοιβαίο, γεγονός το οποίο τονίζει ο σκηνοθέτης. Η φωτογραφία βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό αφού όλες οι σκηνές είναι ιδιαίτερα φροντισμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ακόμα και τα ρούχα των ηθοποιών ταιριάζουν όχι μόνο με τον περιβάλλοντα χώρο αλλά σε αρκετές σκηνές περιγράφουν και τα συναισθήματα τους. Η ταινία συμπεριλαμβάνει και αρκετές ερωτικές σκηνές μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών γεγονός το οποίο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για μια ταινία τέτοιου είδους. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την μεταξύ τους ερωτική ατμόσφαιρα σε όλο της το ‘μέγεθος’ χωρίς όμως να γίνεται προκλητικός και ‘χυδαίος’.
Ακόμα ένα ατού της ταινίας είναι η εκπληκτική μουσική η οποία η από μόνη της σε ταξιδεύει. Ο Sufjan Stevens δικαιωματικά έχει προταθεί με το τραγούδι ‘Mystery Of Love’ -το οποίο είναι και το βασικό κομμάτι του soundtrack της ταινίας- για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού ξεχωρίζοντας ανάμεσα στους άλλους υποψηφίους της κατηγορίας του.
Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας Timothee Chalamet και Armie Hammer κλέβουν κυριολεκτικά την παράσταση. Η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής τόσο ώστε στο τέλος να πιστέψεις ότι κατά την διάρκεια της ταινίας δεν έπαιζαν απλά έναν ρόλο, τόσο ώστε να τους ζηλέψεις, αφού μέχρι σήμερα δεν έχεις βρει ένα τόσο ταιριαστό εν ζωή ζευγάρι .
Η ‘αποκάλυψη’ της ταινίας δεν είναι άλλος από τον Timothee Chalamet. Ο 23χρονος ηθοποιός έχοντας πρωταγωνιστήσει και σε άλλες ταινίες, όπως οι ταινίες ‘One and Two’ και ‘Miss Stevens’ σίγουρα δεν εμφανίζεται από το πουθενά. Παρ’ όλα αυτά σε αυτή την ταινία αφήνει άναυδους κοινό και κριτικούς.
Ώριμος υποκριτικά παρά το νεαρό της ηλικίας του στα 23 του προτάθηκε από την Ακαδημία για το Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου. Προσωπικά θα ήθελα να τον δω να φεύγει με το χρυσό αγαλματίδιο από την τελετή γιατί πιστεύω ότι η ερμηνεία του εκτός από καθηλωτική θα μπορούσε να δοθεί μόνο από έναν ηθοποιό με πολλά χρόνια εμπειρίας στον βιογραφικό του. Ξεκάθαρα μιλάμε, λοιπόν, για ένα ανερχόμενο αστέρι το οποίο με τις σωστές κινηματογραφικές επιλογές θα μπορέσει να μεσουρανήσει στο Hollywood. Βέβαια η νίκη θα είναι αρκετά δύσκολη αφού ο Gary Oldman είναι το φαβορί ιδίως μετά την νίκη του στις Χρυσές Σφαίρες.
Ο Αrmie Hamer, ο έτερος πρωταγωνιστής της ταινίας, σε αντίθεση με τον Timothee Chalamet έχει στο ενεργητικό του ταινίες διαφόρων ειδών (U.N.C.L.E, The Birth Of A Nation) παρ’ όλα αυτά σε αυτή την ταινία η ερμηνεία του ξεχώρισε κατά πολύ σε σχέση με ερμηνείες του παρελθόντος. Χρησιμοποιεί όχι μόνο το όμορφο παρουσιαστικό του και την γοητεία αλλά επιστρατεύει και όλη του την ερμηνευτική δεινότητα, ώστε να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει απαιτητικότερους ρόλους από αυτόν του ζεν πρεμιέ.
Όσον αφορά τους ‘δευτέρους’ ρόλους δεν θα μπορούσε να μην γίνει μνεία στον Michael Stuhlbarg (Blue Jasmin, Pawn Sacrifice) ο οποίος καθ’ όλη την ταινία στέκεται σαν ήρεμη δύναμη δίπλα στον γιο του (Timothee Chalamet) καταλαβαίνοντας πολύ καλά τι συμβαίνει ανάμεσα στους δυο άντρες. Στο τέλος ο μονόλογος που κάνει στον γιο του ‘κλέβει’ την παράσταση για λίγο ακόμα και από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή! Αυτό ωθεί τον θεατή όχι μόνο να συμπαθήσει τον πατέρα λίγο περισσότερο αλλά και να αναφωνήσει ένα μεγάλο μπράβο για τις απόψεις του πατέρα περί σεξουαλικών προτιμήσεων.
Φεύγοντας από το σινεμά σίγουρα μένει ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη, μερικές σκέψεις για το τι πραγματικά είναι έρωτας και μια ευχή… να ερωτευτούμε και εμείς σαν τους πρωταγωνιστές… αληθινά, χωρίς περιορισμούς!