Είδα αυτή την εικόνα κάπου στο facebook, ταυτίστηκα χαζά, τη μοιράστηκα. Τι σημαίνει όμως “δεν την παλεύω”, φίλε αναγνώστη; Δεν την παλεύω με τι; Με τη σχολή; Το σπίτι; Την παρέα μου; Με εμένα; Με εσένα το μ@λ@κα που πήγα και έμπλεξα; Εεε; 
Σίγουρα για τον καθένα έχει διαφορετικό νόημα, και ίσως είναι πιο ανούσιο από όσο το βλέπω. Αλλά βρήκα την ευκαιρία για να περιγράψω τη φρίκη που με περιτριγυρίζει τον τελευταίο καιρό.
Η αλήθεια είναι ότι ένα αξιοσέβαστο ποσοστό των φοιτητών δεν είναι ευχαριστημένο με το αντικείμενο των σπουδών του. Είτε είσαι εσύ που με διαβάζεις, είτε ο κολλητός, είτε κάποιος που ξέρεις, σίγουρα κάποιος από εσάς “δεν την παλεύει” .
Και όλο αυτό γιατί; Επειδή έμαθες από παιδί, πως για να κάνεις κάτι στη ζωή σου, πρέπει να δηλώσεις καποια σχολή, να περάσεις κάπου, να έχεις ένα πτυχίο. Αν δεν ανήκεις στους τυχερούς που από παιδιά είχαν αποφασίσει ότι θα γίνουν ποδοσφαιριστές και τραγουδίστριες και όντως το έκαναν, η φρίκη μάλλον έχει χτυπήσει την πόρτα σου.
Δεν χτυπάει την πόρτα στο πρώτο έτος, εκεί είσαι λίγο από όλα, λίγο παντού και πουθενά. Μπαίνεις στη σχολή με όρεξη, γνωρίζεις κόσμο, όλα τα μαθήματα είναι “εισαγωγές”. Και κάπου στο 2ο, τα πράγματα σοβαρεύουν, τα μαθήματα δυσκολεύουν, καλείσαι να ασχοληθείς ουσιαστικά με αυτό που σπουδάζεις και ξαφνικά είσαι εσύ και ένα τεράστιο χάος.
Παραίτηση, δεν ξέρεις αν θέλεις να το κάνεις για όλη σου τη ζωή αυτό. “Πρέπει να πάρω ένα πτυχίο” σκέφτεσαι, εξάλλου “αν ακολουθήσω την κλίση μου θα πεινάσω”.
Και να η γκρίνια και η κατάθλιψη, τα χαμένα όνειρα. Με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, νομίζω πως έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι καταπιεσμένοι ενήλικες. Γιατί καποιος εκεί στις σπηλιές δεν άφησε το παιδί του να πάει να γίνει ηθοποιός στους πλανώδιους χόμο σάπιενς και μετά ξεκίνησαν όλοι να πάνε να κάνουν το ίδιο. Λολ, Βάσια δεν έχεις χιούμορ, όχι.
Δε θα σου πω να παρατήσεις τη σχολή σου ή το αντίθετο. Καθένας ζει σε διαφορετικές συνθήκες και εννοείται πως δεν υπάρχει μαγικός αλγόριθμος για την επιτυχία και την ευτυχία. Δεν είμαι εδώ για να κράξω το σύστημα, στα έχουν χιλιοπεί και τα ξέρουμε. Απόψε γράφω για να σου πω ότι δεν είσαι μόνος. Δυστυχώς η γενιά μας χαρακτηρίζεται από αυτό το αίσθημα. Την αβεβαιότητα και ίσως και λίγη -ή πολλή- καταπίεση.
Πίστεψε με, λίγοι έχουν το κεφάλι τους οργανωμένο και ακολουθούν ένα σχέδιο. Η μεγαλύτερη πλάνη, είναι να τους κάνεις να πιστεύουν ότι υπάρχει πλάνο. Και κάποιοι από εμάς το καταφέρνουν καλύτερα από τους άλλους. Θα στο θέσω αλλιώς. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν πού παν’ τα 4, δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται. Θες το τέλος της εφηβείας, θες η κρίση των 20 που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι θα έπρεπε να έχεις σοβαρευτεί;
Μεγάλο μέρος των φοιτητών σήμερα είναι άνθρωποι, ενήλικες πλέον, με μηδενικό κίνητρο να βγάλουν τη σχολή, με μηδενικό απόθεμα ενέργειας και ελπίδας για το μέλλον.
Δεν είμαι εδώ για να σου πω τι δρόμο θα διαλέξεις. Γράφω για να δώσω ένα πατ-πατ στην πλάτη αυτών που νιώθουν όπως και εγώ. Χαμένοι μέσα σε ένα σύστημα και μια κοινωνία που όχι απλά δεν αγκαλιάζει τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα εκτός πανεπιστημίου, αλλά σχεδόν τα εξευτελίζει.
Είμαι εδώ για να σου πω πως όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, τα όνειρά μας πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο να ξεπροβάλλουν και να ανθίζουν ανάμεσα στους τσιμεντόλιθους-βιβλία της εξεταστικής. Πως ποτέ δεν είναι αργά για να βρεις πράγματα που σε γεμίζουν περισσότερο από αυτά που κάνεις ως τώρα.
Και τελικά, αφού θέλουμε όλοι μας να έχουμε ζωές που μοιάζουν με ταινία, γιατί κανείς δε γράφει το σενάριο της δικής του;