Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, έχοντας γράψει περισσότερα από 50 βιβλία, χαρακτηρίστηκε από τον Ζαν-Πολ Σαρτρ ως ο «μεγαλύτερος ποιητής» της Αμερικής.
Η πρώτη ποιητική συλλογή του Τσαρλς Μπουκόσφσκι Flower, Fist and Bestial Wail εκδόθηκε το 1959 σε μορφή φυλλαδίου σε μόνο 200 αντίτυπα. Μέχρι που τον ανακάλυψε ο Jon Edgar Webb, εκδότης του περιοδικού The Outsider και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του.
Η κοσμοθεωρία του Μπουκόφσκι σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Τοστ Ζαμπόν
«Τον έβλεπα εγώ το δρόμο μπροστά μου. Ήμουν φτωχός και θα έμενα φτωχός. Αλλά δεν τα ήθελα και πολύ τα χρήματα. Δεν ήξερα τι ήθελα. Ή μάλλον ναι, ήξερα. Ήθελα ένα μέρος να πάω να χωθώ, να λουφάξω, ένα μέρος όπου δεν είσαι αναγκασμένος να κάνεις τίποτα. Η σκέψη τού να είμαι κάτι όχι μόνο μου ήταν αποκρουστική, αλλά και με αρρώσταινε. Η σκέψη να είμαι δικηγόρος ή σύμβουλος ή μηχανικός, οτιδήποτε τέτοιο, μου φαινόταν αδιανόητη.
Κι ακόμα, το να παντρευτώ, το να κάνω παιδιά, το παγιδευτώ στην οικογενειακή ζωή. Το να πηγαίνω σε κάποιο μέρος και να εργάζομαι καθημερινά και μετά να επιστρέφω από τη δουλειά. Αδιανόητο. Το να κάνω πράγματα, απλά πράγματα, να είμαι μέλος αναπόσπαστο σε οικογενειακά πικνίκ, στα Χριστούγεννα, στην 4η Ιουλίου, στην Εργατική Πρωτομαγιά, στη Γιορτή της Μητέρας… Υπήρχε άνθρωπος ικανός να τα υπομείνει όλα αυτά και μετά να πεθάνει; Κάλλιο να γινόμουνα λαντζιέρης, να γυρίζω σε μια καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία, και να πίνω μέχρι να πέσω ξερός για ύπνο.»
Αφιέρωμα στην κλασσική λογοτεχνία: 6 αριστουργήματα για τους λάτρεις του είδους
Γεννήθηκε στην Γερμανία το 1920 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες με έναν πατέρα, στρατιωτικό, βίαιο και συντηρητικό. Μια φιγούρα που εμφανίζεται συχνά στα κείμενα του.
Μαζί και οι γυναίκες. Οι γυναίκες που λάτρεψε όσο τίποτε άλλο. «Αν είχα γεννηθεί γυναίκα, σίγουρα θα ήμουν πόρνη. Αλλά αφού γεννήθηκα άντρας, λαχταρώ τις γυναίκες συνεχώς.» Κατηγορήθηκε και κατηγορείται ως σεξιστής. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, όμως δεν ήταν σεξιστής. Ήταν ένας άντρας που αγάπησε τις γυναίκες όπως είναι. Δεν γράφει για γυναίκες αγγελικές, τέλειες, σαγηνευτικές. Γράφει για γυναίκες πραγματικές. Με αδυναμίες, με ψεγάδια, με ατέλειες, που πίνουν, που μεθούν, που ζουν.
Τα κείμενα του είναι γραμμένα από έναν άνθρωπο αυτού που ονομάζουμε περιθώριο. Είναι γραμμένα από εκείνον τον γείτονα σου, τον πορνόγερο, τον μεθύστακα, το καμένο χαρτί, που η ίδια η κοινωνία πέταξε στο δικό της περιθώριο, στα σκουπίδια. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όσο και να πιει το βράδυ, θα πρέπει το πρωί να σηκωθεί να πάει στο ταχυδρομείο για δουλειά.
Τα πεζά και η ποίηση του είναι βρώμικα, πρόστυχα και γεμάτα not politically correct λέξεις. Τα κείμενα του μυρίζουν όπως το φτηνό αλκοόλ και οι καυλωμένες γυναίκες.
Στις 9 Μαρτίου 1994 πεθαίνει και στην ταφόπλακα του έχουν γραφτεί δύο λέξεις:
«Μην προσπαθείς»
Στην επόμενη σελίδα θα βρεις τη συνταγή για τη ζωή από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ή μάλλον τι πρέπει να κάνεις για να βρεις μόνος σου τη σωστή συνταγή…
Η ζωή είναι περίεργη καθώς τη ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σού είναι αρκετή. Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει. Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου. Nα αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δεν ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Nα γνωρίσεις τους λάθους ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς, όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.
Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, τη θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί, ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς, μα πρέπει και να πληγώσεις. Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Nα ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στη θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες. Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, τη θέση parking, ή έστω τη σειρά στο ταμείο. Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα. Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις. Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση. Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και τη λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Jean-Paul Sartre – Η ιστορική άρνηση του Νόμπελ Λογοτεχνίας και η ζωή του κορυφαίου φιλοσόφου.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη. Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο. Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για τη θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ. Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το «εκεί» που τόσο σου έχει λείψει. Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.