Γιώργος Γιώτσας: νέος και πολλά υποσχόμενος στο χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα, λοιπόν…
Η περίληψη: Ένας συγγραφέας που γράφει για έναν συγγραφέα που γράφει για έναν συγγραφέα.
Μια σκοτεινή πύλη στο γυαλί ενός παλαιού καθρέπτη. Η λαχτάρα για το αντάμωμα με την νεκρή οικογένεια. Μια διαβολική μάγισσα και μια ονειρική νεράιδα, μέσα στα βουνά της ελληνικής υπαίθρου. H στιγμή όπου κερδίζεις μια ολόκληρη ζωή. H στιγμή όπου χάνεις μια ολόκληρη ζωή. Ένα ματωμένο δείπνο. Δολοφονικοί φίλοι. Οργισμένοι ψυχοπομποί. Αποτρόπαια εγκλήματα και κρατητήρια μέσα στη γη. Ταξίδια με μαγικά μανιτάρια στις ράγες της ψυχεδέλειας. Άνθρωποι που παλεύουν με υπερφυσικούς αλλά και με καθημερινούς φόβους σε μια ανθολογία βραβευμένων και καινούριων διηγημάτων για το τι μας περιμένει -χαμογελώντας- να κοιμηθούμε… Για το τι κρύβεται στα σκοτάδια… Κάτω από το κρεβάτι.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Γιώργος Γιώτσας είναι μια σύγχρονη φωνή στη λογοτεχνία του φανταστικού. Τα διηγήματα του έχουν διακριθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (Diavasame.gr, Ελευθερουδάκης, Ars Nocturna, Συμπαντικές Διαδρομές, Εκδόσεις Μωραϊτης, Εκδόσεις Εντύποις, Eyelands.gr, Παράξενες Μέρες, Περιοδικό Esquire ) όπως και σε διεθνείς (Writers Digest USA) και έχουν δημοσιευθεί σε συλλογές νέων λογοτεχνών. Έχει στο ενεργητικό του 3 προσωπικά βιβλία (“Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά“~ Momentum /2012, “Εκ Νεκρών” ~Λυκόφως / 2015 και “Κάτω από το Κρεβάτι” ~ Λυκόφως /2017) τα οποία έχουν όλα συλλέξει βραβεία και διακρίσεις. Συνεχίζει να γράφει με συνέπεια, ενώ κατά καιρούς έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον περιοδικών όπως το Tv Zapping, το Mystery, η Athens Voice και το Esquire, όπου έχουν φιλοξενηθεί συνεντεύξεις και αφιερώματα.
O ίδιος ο συγγραφέας απαντά στις ερωτήσεις μας:
1)Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις να συγγράφεις; Ποιοι παράγοντες στη ζωή σου έπαιξαν ρόλο σε αυτό;
Ποιο ακριβώς ήταν το έναυσμα δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Ξέρω μόνο ότι βγήκε από μέσα μου, ακάλεστο.
Εγώ απλά συμφώνησα.
Ένας παράγοντας που βοήθησε ήταν (και είναι) η μεγάλη αγάπη μου για τα βιβλία και το διάβασμα. Υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που βοήθησε, με… ονοματεπώνυμο, αλλά μου έχουν απαγορεύσει να τον αναφέρω (γέλια).
Αυτό που με βοηθάει τώρα, εκτός από την αγάπη και το πάθος μου για αυτό που κάνω, είναι η αγάπη και το πάθος της οικογένειας, των φίλων και των αναγνωστών. Χωρίς την αγάπη αυτή δεν θα ήταν τίποτα εφικτό, και θέλω να ευχαριστήσω τον κάθε συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι, από την καρδιά μου.
2)Για ποιο λόγο επέλεξες να ασχοληθείς με το είδος του τρόμου που υπάγεται στην ευρύτερη σφαίρα του fantasy;
Kαλή ερώτηση αλλά η απάντηση είναι πολλή εύκολη και έρχεται αβίαστα:
Γιατί φοβάμαι.
Ο Ρικάρντο Πίλια είχε πει ότι κάθε ιστορία έχει πάντα μέσα της δύο ιστορίες. Τη φανερή – και την κρυφή. Εγώ σας μιλάω για τη δεύτερη. Γράφω για τα πράγματα που φοβάμαι… Τις σκιές που βλέπω πίσω από την ντουλάπα το βράδυ… Τα ουρλιαχτά που ακούω πέρα από τον ορίζοντα… Τα σιγανά γέλια κάτω από το πάτωμα… Τις διαβολικές αντανακλάσεις της φωτιάς στον τοίχο… Το θρόισμα της κουρτίνας μια καλοκαιρινή μέρα…
Γι’ αυτά και για πολλά άλλα ακόμα…
3)Γιατί θεωρείς ότι στην Ελλάδα το είδος του fantasy δεν έχει γνωρίσει την ίδια απήχηση, την οποία γνωρίζει στο εξωτερικό;
Δυστυχώς στην αγαπημένη μας χώρα, μέχρι και πρόσφατα σχετικά το είδος της λογοτεχνίας του φανταστικού (πόσο μάλλον του τρόμου) θεωρείτο “παραλογοτεχνία”. Για να κάνουμε και χιούμορ… Σε έβλεπαν στο δρόμο και έλεγαν “Αχ, ένας συγγραφέας φανταστικού!” και άλλαζαν πεζοδρόμιο, κουνώντας το κεφάλι με μια κάποια συμπόνια, ενώ τα μάτια τους ήταν φοβισμένα. Mε μεγάλη χαρά βλέπω ότι πλέον έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα είδη, από ένα αξιοπρόσεκτο κοινό -αλλά ακόμα είμαστε στην αρχή· υπήρχαν κάποιες σπουδαίες πέννες και χαίρομαι που βλέπω και σύγχρονες πέννες που προσπαθούν να στηρίξουν το fantasy -και γιατί όχι;- να το απογειώσουν.
Για εκείνους που θεωρούσαν το είδος τότε και για τους λίγους που το θεωρούν ακόμα, “παραλογοτεχνία”, θα τους πρότεινα να διαβάσουν τη “Φόνισσα” του Παπαδιαμάντη. Τρόμος. Γιατί ο τρόμος έχει πολλά είδη, με βασικό άξονα το Κακό. Και όχι μόνο. Από την πλούσια ελληνική παράδοση μέχρι τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά (“Tο όνειρο της Μαρίας”) έχουμε εξαιρετικές ιστορίες φαντασίας και τρόμου.
Οι σύγχρονες πέννες, προσπαθούμε να φανούμε αντάξιοι στην τεράστια αυτή κληρονομιά και να εμπλουτίσουμε το είδος, υπηρετώντας πάντα την Μούσα.
Από την πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου “Κάτω από το Κρεβάτι” στην Αθήνα. Από αριστερά: Γιώργος Γιώτσας, Κωνσταντίνα Καντζιού, Αντώνης Τουμανίδης
4)Τι μήνυμα προσπαθεί να περάσει ένα συγγραφέας που γράφει τρομακτικές ιστορίες;
Συνειδητά δεν προσπαθώ να κάνω ηθικοπλαστικά τα βιβλία μου, ούτε να περάσω κάποιου είδους μηνύματα. Γράφω αυτό που μου ψιθυρίζει η Μούσα.
Πιστεύω ότι δουλειά του συγγραφέα είναι να αφηγείται την ιστορία, όλα τα υπόλοιπα είναι επιτήδευση.
Όπως είχε πει και ο συγγραφέας Ρίτσαρντ Φλάναγκαν: “Τα μυθιστορήματα δεν είναι καθρέπτες της ζωής, τα μυθιστορήματα δεν μας εξηγούν τη ζωή, ούτε συνιστούν οδηγίες για τη ζωή. Τα μυθιστορήματα είτε είναι η ίδια η ζωή, είτε δεν είναι τίποτα”.
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, γιατί γράφεις (για) την ίδια τη ζωή, οπότε ο αναγνώστης θα λάβει αυτό που θα αφουγκραστεί.
Τι θα ήθελα να μείνει στους αναγνώστες μετά την τελευταία σελίδα μιας διήγησης τρόμου;
Ότι μένει μετά από μια βουτιά σε έναν πραγματικό κόσμο γαρνιρισμένο με (σκοτεινή) φαντασία: Εκείνη η μοναδική αίσθηση (λίγο χαρά, λίγο φόβος, λίγο ενθουσιασμός, σκέψεις, ανυπομονησία) -όπως μετά από μια βόλτα στο λούνα παρκ, με το τρενάκι του τρόμου!
5)Από ποιους συγγραφείς του είδους εμπνέεσαι και θαυμάζεις το έργο τους;
Τα πρώτα μου βιβλία ήταν Λουντέμης, Ντίκενς και Ιούλιος Βερν. Μετά ήρθε στη ζωή μου και ο Στίβεν Κινγκ και κάπου εκεί η τραμπάλα έγειρε οριστικά. Ακολούθησαν Λάβκραφτ, Πόε, Μάχεν αλλά διαβάζω κάθε είδος λογοτεχνίας από Γκόλντινγκ και Ναμπόκοφ μέχρι …Νικοπολίδη και Slash. Όλα τα βιβλία έχουν να σου δώσουν κάτι. Αλλά είναι γνωστό ότι ενώ η λογοτεχνία είναι μαγεία, η λογοτεχνία του τρόμου είναι …μαύρη μαγεία!
6)Το νέο σου βιβλίο “Κάτω από το κρεβάτι” εμπεριέχει ιστορίες που δεν τελειώνουν ξεκάθαρα. Τι περιθώριο ερμηνείας θεωρείς ότι αφήνει αυτό στον αναγνώστη.
Ναι κάποιες από τις ιστορίες δεν τελειώνουν ξεκάθαρα -όπως και η ίδια η ζωή πολλές φορές δεν δίνει ένα ξεκάθαρο τέλος, εκτός από εκείνο του θανάτου, στις παράλληλες ιστορίες που έχει- αλλά ο αναγνώστης θα βρει τα στοιχεία κατά τη διάρκεια της ιστορίας -σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και από τον τίτλο ή την εισαγωγική φράση- για να κατανοήσει καλύτερα τι γίνεται στο τέλος.
Υπάρχουν τελίτσες και ο αναγνώστης, τραβάει τη γραμμή που τις ενώνει. Το ίδιο συμβαίνει και στο μυθιστόρημα “Εκ Νεκρών” (εκδ. Λυκόφως, 2015) όπου το τέλος του βιβλίου, ήταν μια από τις αγαπημένες στιγμές των αναγνωστών. Λατρεύω να αφήνω περιθώριο ερμηνείας στον αναγνώστη, γιατί άλλωστε είναι ένα ταξίδι που κάνουμε μαζί.
Η διάταξη των βιβλίων στην πρώτη παρουσίαση στο BEST Western Hotel Ilisia
7)Κάποιοι ήρωές σου οδηγούνται στην παράνοια μετά από μια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή όντας βουτηγμένοι σε μια ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Συμφωνείς δηλαδή με τη φράση του Stephen King ότι “Kάποιες φορές τα ανθρώπινα μέρη δημιουργούν απάνθρωπα τέρατα”;
Το βιβλίο κινείται γύρω από τις θεματικές τις θλίψης, της ηδονής, του κακού, της ανθρώπινης αδικίας, της ανθρώπινης αδυναμίας, της ζωής μετά θάνατον, του φόβου αλλά και της ελπίδας.
Ναι σίγουρα μέσα στις ιστορίες, θα βρείτε και “απάνθρωπα τέρατα” αλλά κυρίως το “Κάτω από το Κρεβάτι” μιλάει για τον καθημερινό άνθρωπο, με τα κουσούρια, τις αδυναμίες, τις φοβίες, τα όνειρα και τις ελπίδες του. Και φυσικά για το Κακό. Το Κακό που διεισδύει παντού.
“Underneath it all, we’re just savages
Hidden behind shirts, ties and marriages “
Ο συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας
8)Ο Λάβκραφτ είχε πει πως “Το αρχαιότερο και βαθύτερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό του φόβου, και ο αρχαιότερος και βαθύτερος φόβος είναι αυτός του αγνώστου.” Πως χρησιμοποιείς εσύ αυτό το αρχέγονο συναίσθημα στις ιστορίες σου; Πως χτίζεις συνήθως την ένταση σε αυτές;
Εξαιρετικό αυτό που έγραψε ο “Πατέρας του Τρόμου”.
Μου αρέσει να πλάθω ένα σταθερό περιβάλλον, με νόμους και κανόνες, όπως είναι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει -και εκεί μέσα όπου ζουν οι ήρωες, εισέρχεται σιγά, σχεδόν κάτω από το χαλί, το Kακό. Εκεί αργά και σταθερά ενσωματώνεται το Kακό στο “ύφασμα” του κόσμου μας μέχρι να γίνει ορατό στον αναγνώστη και στον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Θεωρώ ότι ένας συγγραφέας μπορεί να χρησιμοποιεί τον τρόμο ως όχημα, και να μιλήσει μέσα από παρομοιώσεις για τη σύγχρονη κοινωνία αλλά και την καρδιά της κοινωνίας μας, τον άνθρωπο.
***Σε ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία Κωνσταντίνα. Ήταν χαρά και τιμή μου.