Πάντα έβρισκα μια ιδιαίτερη γοητεία στα παράθυρα.
Παράθυρα ξύλινα, ναι κυρίως ξύλινα διαστάσεων χψ που προσομοιάζονται με πόρτα, αλλά σου επιτρέπουν να καθίσεις χαζεύοντας επί ώρες τις διαβαθμίσεις μπλέ αποχρώσεων στην απεριόριστη σφαίρα του ουρανού.
Ίσως η αρέσκεια μου προκύπτει απ’ την επικείμενη σύνδεση :
Το ήρεμο σποτάκι που σου προσφέρει το κλειδί ηρεμίας μπροστά σε αυτή την ήρεμη θέα που ποτέ δε θα ορίσεις ως κάτι συγκεκριμένο και πάντα θα δίνει χώρο στη φαντασία σου για πιθανούς σχηματισμούς. Δε σε αναγκάζει να βγεις και να χαλάσεις αυτή την ηρεμία ενώ ταυτόχρονα σε ωθεί να φαντάζεσαι άλλα πιθανά μέρη που θα μπορούσες να το απολαύσεις ξανά και ξανά, εν συνοδεία άυλων σκέψεων όσο άυλο είναι και αυτό το σκηνικό που με τόση ζηλεία θαυμάζεις.
Δεν πρόκειται για κάτι άγνωστο, πλανήτες, δορυφόροι, συστήματα.
Το σημείο αναφοράς μας σε αυτό το σημείο μας περιορίζει την περαιτέρω οπτική αναζήτηση. Καλύτερα, γιατί όσες αναπαραστάσεις και αν κάνουμε πάντα βρίσκουμε κάτι ακόμη πιο ιδιαίτερο όταν κοιτάμε απ’το παράθυρο.
Ανάμεσα σε 4 τοίχους, προσβασιμότητας φωτισμού επιλέγουμε τον διακριτικό φωτισμό, τον φυσικό που ίσως να είναι και η δυνατότητα διαφυγής μας και αναζήτησης.
*Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αγαπούσα το χωριό μου, 21 χρόνια η ίδια διαδρομή .
Στο χωριό δεν υπάρχουν όμως πολλά φώτα, και το σεληνόφως είναι αρκετό για τη νυχτερινή όραση, για να σχηματίσει εκείνο το σκηνικό. Πυκνοκατοικημένα αστέρια, που φωτίζουν τη περιφέρεια δημιουργώντας σκιές των δέντρων που ακόμη επιζούν.
Ένα παράθυρο λοιπόν μπορεί να συνοψίσει αυτή τη θέα, ίσως λόγω γεωμετρίας ή και με λίγη φαντασία πόσο απέχει από έναν πίνακα;
Και έπειτα, αφού βρεις το δικό σου σποτάκι ηρεμίας μεταξύ των τοίχων και της πραγματικότητας μπορείς να ενισχύσεις τον πίνακα με τα αγαπημένα σου λουλούδια.
Και κοντοζυγώνεις αν θα σε ωθήσει το σήμερα, να βρεις ένα καινούριο σημείο αναφοράς.
Εκεί που ο χρόνος χάνεται μπροστά στο ίδιο γενικά αλλά καθόλου με μια πιο ενδελεχή ματιά.
– Άραγε έτσι δεν επιβιώνεις και στη καθημερινότητα;
Μπορεί να μην υπάρχουν πάντα έξοδοι διαφυγής ή να μην είσαι έτοιμος για το που θα σε βγάλουν αλλά πάντα μπορείς να ξεκλέψεις μια ιδέα από το παράθυρο ή να χτίσεις ένα και έτσι θα ‘χεις κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην επόμενη σου κατεύθυνση διαπιστώνοντας ότι:
~κανείς δε θα σου στερήσει ό,τι παραμένει πάντοτε ψηλά.~
