Πιστεύεις και εσύ ότι κανείς πια στις μέρες μας δεν ασχολείται με την ποίηση και, ιδιαιτέρως, οι νεότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία επαφή μαζί της; Η περίπτωση της Κικής Δημουλά ίσως και να σε διαψεύσει…
Ένας αρκετά συχνός προβληματισμός της εποχή μας, αφορά στην ύπαρξη ή μη, ποιητών και λογοτεχνών, ανθρώπων του πνεύματος και της διανόησης, εν γένει καλλιτεχνών, που με την πένα τους να καταφέρνουν ακόμα να μας «αγγίζουν» και να μας «ταξιδεύουν».
Η αντιποιητικότητα των καιρών που ζούμε, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, σίγουρα δεν συνηγορούν υπέρ της άνθισης των τεχνών και των γραμμάτων.
Ο χώρος των εκδόσεων γνωρίζει μια κλιμακωτή συρρίκνωση, ως προς την απήχηση νεοφερμένων συγγραφέων και βιβλίων, απέναντι στο κοινό. Πολλοί διατείνονται πως τα ενδιαφέροντα των νέων ανθρώπων είναι στραμμένα σε άλλες, περισσότερο ελκυστικές, μορφές ψυχαγωγίας.
Όμως, πράγματι οι νέοι δεν διαβάζουν; Έχει πάψει να τους κεντρίζει το ενδιαφέρον ο λόγος των ποιητών; Είναι εντελώς αδιάφοροι και αποστραμμένοι απ’ αυτόν, προσκολλημένοι αποκλειστικά στα όσα μοιράζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο;
Μια γρήγορη και επιφανειακή απάντηση θα ήταν μάλλον θετική. Κάτι τέτοιο, όμως, θα παραγνώριζε ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας. Θα αδικούσε όλα εκείνα τα νέα παιδιά που, πριν λίγες μέρες, «πλημμύρισαν» την αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Ιανού, παρακολουθώντας για παραπάνω από μία ώρα -οι περισσότεροι, μάλιστα, όρθιοι- την Κική Δημουλά.
Με αφορμή την κυκλοφορία της νέας ποιητικής συλλογής της, με τίτλο: Άνω τελεία, ο δημοσιογράφος Νίκος Θρασυβούλου συνομίλησε με την αγαπημένη ποιήτρια, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα αποτίμηση για τη ζωή, την ποιητική πορεία και το έργο της.
Η νέα ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά, από τις εκδόσεις ΄Ικαρος.
Αφοπλιστικά ειλικρινής, αυθόρμητη, με πηγαίο χιούμορ και μία διάχυτη νοσταλγική διάθεση, δεν δίστασε να κρύψει την ανησυχία της για τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος στον άνθρωπο. Παράλληλα, επέλεξε να διαβάσει κάποια ποιήματα από την τελευταία της συλλογή αλλά και από παλαιότερες δημιουργίες της, αποσπώντας το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου, γεγονός που την συγκίνησε ιδιαίτερα.
Η τεράστια προσέλευση του κοινού, που είχε συγκεντρωθεί ακόμα και έξω από την κατάμεστη αίθουσα, παρακολουθώντας από γιγαντοοθόνες την συζήτηση, αποδεικνύει ολοκάθαρα την ανάγκη των ανθρώπων, μικρότερων και μεγαλύτερων, για προσωπικότητες με ουσία.
Επομένως, αυτό που ίσως τελικά να λείπει από την εποχή μας, να μην είναι η διάθεση των ατόμων για πνευματικά ταξίδια μέσω της τέχνης, αλλά οι σπουδαίοι εκείνοι άνθρωποι, που θα τους δώσουν το κατάλληλο ερέθισμα για να καταπιαστούν μ’ αυτά.
Πρόσωπα, ικανά να «μιλήσουν» στην ψυχή μας, να εμπνεύσουν τη ζωή μας, να αφυπνίσουν τη σκέψη και τις αισθήσεις μας, με όχημα τον λόγο και τη συνολική τους στάση απέναντι στα πράγματα.
Μία από αυτές τις – δυστυχώς, όχι και τόσο συχνές- περιπτώσεις αποτελεί, αδιαμφισβήτητα, το παράδειγμα της ακούραστης Κικής Δημουλά, η οποία παρά τα ογδόντα έξι της χρόνια, συνεχίζει να μας συνεπαίρνει με την παρουσία και τα δυνατά της δημιουργήματα.