Η περιοχή του Μεταξουργείου την Κυριακή μετά τις 12 τι μεσημέρι γέμισε χρώματα, χαρούμενες φωνές και ακούσματα. Το 8Ο καρναβάλι του Μεταξουργείου , ένα street party – κατάφερε να βγάλει μικρούς και μεγάλους στους δρόμους, να χορέψουν και να γελάσουν με την ψυχή τους.
Δεν είχε τύχει να ξαναπάω μιας και δεν μου αρέσουν οι Απόκριες. Φέτος , όμως, ήθελα να δω πως είναι. Πραγματικά αυτό που γίνεται είναι πολύ όμορφο και μόνο αν αναμειχθείς στο πλήθος μπορείς να καταλάβεις. Όλα τα μαγαζάκια του Μεταξουργείου σε κερνάνε κρασί και μπύρα οπότε είναι πολύ εύκολο να μεθύσεις και να χορεύεις μέχρι το βράδυ.
Μικροί, μεγάλοι, άνθρωποι από τα μπαλκόνια τους, όλοι τραγουδούν, ντύνονται πολύχρωμα, πετούν κομφετί και όλα αυτά μέχρι αργά την νύχτα. Όλα αυτά είναι τόσο αντιφατικά σε σχέση με την ηρεμία και την επικινδυνότητα που μπορεί να έχει αυτή η περιοχή. Κάποιοι μιλούν για το άβατο των Εξαρχείων αλλά κανείς για το άβατο του Μεταξουργείου που πέρα από τα εναλλακτικά μαγαζάκια και καφενεία που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια, η περιοχή κρύβει πολλά.
Έτσι μια παρέα τρελαμένων τύπων με υποκινητή των ιδιοκτήτη του μπαρ Άνθρωπος έστησε αυτό το καταπληκτικό καρναβάλι. Άφησε στην άκρη τα πορνεία, τις γκαλερί και τους μετανάστες και οργάνωσε το πιο όμορφο καρναβάλι της Αθήνας χωρίς ταυτόχρονα να αλλοιώνεται η ιδιαιτερότητα της περιοχής.
Μια μάγισσα απλώνει την χρυσόσκονή της στους δρόμους, ένας ζογκλέρ κάνει μαγικά, στολές και μασκαρέματα εμπνευσμένα από τις ντουλάπες του σπιτιού και όχι από κάποιο βεστιάριο, οι ήχοι από τα κρουστά να ηχούν στα αυτιά σου και όλα αυτά χωρίς χρήματα από τον Δήμο ή σπόνσορες. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να έχεις μαζί σου το πιο όμορφο χαμόγελό σου. Αν υπήρχε κάποιος διαγωνισμός νομίζω θα ήταν αυτού του καλύτερου χαμόγελου και όχι της πιο όμορφης φορεσιάς.
Η παρέλαση πέρασε απ’ όλους τους δρόμους γύρω από την πλατεία Αυδή, μετανάστες έβγαιναν στα μπαλκόνια τους, που ασφυκτιούσαν από τις κυριακάτικες μπουγάδες, και μοίραζαν χαμόγελα, οι πόρνες από τους οίκους ανοχής έβγαιναν στον δρόμο με τα μπουρνούζια και τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά. Όλοι έγιναν ένα. Κανένας στιγματισμός ή στερεότυπο.
Όλοι ήταν άνθρωποι που χόρευαν και τραγουδούσαν μέχρι αργά. Έγιναν έστω και για λίγο πρωταγωνιστές της δικής τους τρελής παράστασης. Μέχρι να ξημερώσει κι ο ήλιος να αρχίσει να ανεβαίνει, έως ότου να έρθει η λύτρωση στις ψυχές και το θέατρο να τελειώσει. Τότε είναι που έρχεται η στιγμή να καείς και συ μαζί με τον βασιλιά καρνάβαλο. Βγάζεις την μάσκα και εμφανίζεις το πραγματικό σου προσωπείο. Τότε καταλαβαίνεις πως θα πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Να υποταχθείς σε ψεύτικες ηδονές μέσα σε ανηλίαγα δωμάτια αφού αυτήν την αίσθηση σου αφήνει η περιοχή σε κανονικές συνθήκες.
Πάντως θεωρώ πως το καρναβάλι του Μεταξουργείου είναι ένας τρόπος επα-οικειοποίησης και επανα-νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου και αυτό το έχει αποδείξει στο έπακρον.
