Όλα όσα είδαμε στη συναυλία των Dropkick Murphys στο Piraeus 117 Academy..
Φιλική συμμετοχή: Σοφία Στεφανάκη,
Κατερίνα Αδαμοπούλου
Υπάρχει μια παραδοσιακή Ιρλανδική Παροιμία που λέει πως
”Ότι είναι σπάνιο, είναι θαυμάσιο!”
Το Σάββατο που μας πέρασε, οι Murphys μας υπενθύμισαν για ακόμη μια φορά πως η celtic punk είναι ένα εκπληκτικό και Σπάνιο είδος παραδοσιακής ροκ μουσικής και οι ”Drop” είναι Θαυμάσιοι σε αυτό που κάνουν.
Για 2η συνεχόμενη φορά -και μάλιστα μέσα σε διάστημα μόλις 8 μηνών μετά τον Rockwave– οι Αμερικάνοι (που μόνο Αμερικάνους δεν τους λες) δημιούργησαν ΤΟΝ ΧΑΜΟ, το Σάββατο 11/2 στον μεγάλο, αλλά ταυτόχρονα και ”μικρό” όπως αποδείχθηκε συναυλιακό χώρο του Piraeus 117 Academy.
Οι Dropkick είναι μια μπάντα που πρεσβεύει όλα εκείνα που θα ήθελε να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Χαρούμενος, παθιασμένος για ζωή, δυνατός, αποφασισμένος, δημιουργικός, ενωτικός, φιλότιμος, αλκόολας (με την καλή έννοια) και Υπερήφανος.
Όλα αυτά τα vibes λοιπόν κυκλοφορούσαν στην ατμόσφαιρα του χώρου για τουλάχιστον μιάμιση ώρα, όση ώρα βρισκόντουσαν δηλαδή στην πίστα οι ”Ιρλανδοί”, η μελωδία των οποίων σε ταξίδευε σε διάφορες εποχές.
Υπήρχαν κομμάτια που άκουγες και ήθελες να χοροπηδάς 10 ώρες ασταμάτητα πιάνοντας από τον ώμο τον διπλανό σου που δεν το γνώριζες και όμως ήσασταν τόσο χαρούμενοι και μονοιασμένοι λες και γνωριζόσασταν χρόνια.
Υπήρχαν κομμάτια που ήθελες να φέρεις τρία καφάσια μπύρες και να κάτσεις με τους γύρω σου να πείτε τον πόνο σας και στο τέλος να φωνάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου.
”Κερνάω εγώ ρε μ@λ@κες”
(κάτι βέβαια που δεν μπορούσε να συμβεί γιατί ήμασταν όλοι τόσο στριμωγμένοι που ακόμα και αν λιποθυμούσε κανένας, θα έμενε ακίνητος στον χώρο του και όρθιος μέχρι να τελειώσει η συναυλία).
Υπήρχαν και κομμάτια τόσο δυνατά που έλεγες, ”Σηκωθείτε μάγκες! Πόσοι είμαστε εδώ μέσα, κάνα πεντοχίλιαρο; Πάμε να πάρουμε πίσω την Πόλη και την Κύπρο…”
Η γενικότερη εικόνα που λες αγαπητέ αναγνώστη κάτω από το stage ήταν η παραπάνω. Από κει και πέρα όλα θύμιζαν ένα ατελείωτο πάρτι που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.
Φώτο του Piraeus 117 Academy, από την σελίδα των Dropkick στο facebook.
Σε ότι αφορά το on stage oι Drop ήταν για ακόμη μια βραδιά εντυπωσιακοί!
Χωρίς να προσφέρουν κάποιο ιδιαίτερο show κάνοντας ”καραγκιοζιλίκια” και χαβαλέ στην πίστα, κατάφεραν με την μελωδία και τη χροιά τους, να τα δημιουργήσουν όλα αυτά, κάτω από αυτή.
Στο τέλος όπως το συνηθίζουν έβαλαν και το κερασάκι στην τόσο γλυκιά τούρτα που έφτιαξαν, αφού όπως πάντα πράττουν, ανέβασαν τον λαό τους στη σκηνή, για να τραγουδήσουν όλοι μαζί το τελευταίο τους κομμάτι.
Και επειδή οι ”Κέλτες” έχουν αρχές, αξίες και παραδόσεις, επικράτησε το Ladies first και μετά οι… ”Ούγκανοι”.
Κάπου εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως η πρώτη κοπέλα που πάτησε το πόδι της στην πίστα, ήταν η δικιά μας αρθρογράφος Σοφία Στεφανάκη (Και μου το λεγε το καριολάκι πως θα είναι στα κάγκελα, αλλά δεν περίμενα να πάρει και το χρυσό μετάλλιο).
Σε ότι αφορά τα κομμάτια στα οποία έγινε ΠΑΝΙΚΟΣ όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Θα αναφέρω εκείνα που εντυπωσιάστηκα περισσότερο.
1) Το the Lonesome Boatman είναι από τον καινούργιο τους δίσκο 11 short stories of pain & glory, το οποίο βέβαια ήταν αυτό που άνοιξε την αυλαία, οπότε ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο.
2) Το You ‘ll never walk alone ήταν εκείνο που στο ρεφρέν του πραγματικά νόμιζες πως ήσουν στο Old Tradford (τρολιά 😛 ) σε τελικό Champions League (αυτό και αν είναι τρολιά :p )
3) To I’m Shipping Up To Boston ήταν εκείνο που είπα ”ευτυχώς που είναι μόνο 2:37 γιατί αλλιώς θα φτάναμε έξω στην Πειραιώς από τα σπρωξίδια”.
4) Και γενικά όποιο σημείο των τραγουδιών είχε μέσα γκάιντα γινόταν της Πόπης.
Η Σοφία σας παρουσιάζει το πρόγραμμα των κομματιών της Συναυλίας, με την σειρά με την οποία τα ακούσαμε.
Το αστείο της βραδιάς σημειώθηκε σε ακτίνα 2 μέτρων από το σημείο που βρισκόμουν. Με τόσο συνωστισμό το πρώτο πράγμα που σε ενδιέφερε ήταν να βρεις μια θέση κοντά στο κέντρο για να βλέπεις. Όποιοι λοιπόν βρέθηκαν χωρίς ποτά από το κέντρο και κάτω, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φτάσουν σε τουαλέτες και στα σημεία πώλησης.
Οπότε κάποια στιγμή προς το τέλος πετάγεται ένα παλικάρι καταιδρωμένο και καταπονημένο και λέει στους διπλανούς του
”μ@λ@κες όποιος μου δώσει τώρα 1 ποτήρι νερό του κάθομαι”.
Πόσο αντιπροσωπευτικό του τι ζήσαμε είπα από μέσα μου, άνοιξα το δικό μου μπουκαλάκι και ήπια στην υγειά του 😛
Κλείνοντας να προσθέσουμε πως οι ”Drop” έπαθαν την πλάκα τους με αυτό που ζήσανε εδώ στην Αθήνα για άλλη μια φορά και δεσμεύτηκαν πως θα ξανά επιστρέψουν ” many many many times” όπως μας δήλωσε ο φίλτατος Ken Casey!
Η φώτο της βραδιάς. Η Σοφία (αριστερά) με τα φιλαράκια της, μέσα στην αγκαλιά του Ken!
Παραλίγο να το ξεχάσω. Την συναυλία άνοιξαν οι Slapshot για τους οποίους θα δανειστώ ακόμη μια Ιρλανδική Παροιμία που λέει πως
”Μια καλή λέξη, ποτέ δεν έσπασε ένα δόντι”
Για προθέρμανση του τι θα επακολουθούσε μια χαρά ήταν.