Ο Δον Ζουάν του Μιχαήλ Μαρμαρινού, είναι μια πραγματική σκιαγράφηση αυτού του μέγα επαναστάτη, του αντιστασιακού σε κάθε νόρμα.
Σγαναρέλ: Πείτε μου κάτι, στις νεράιδες πιστεύετε;
Δον Ζουάν: Τις έχω χεσμένες.
Σγαναρέλ: Αυτό μου είναι ανυπόφορο. Σε τι πιστεύετε τέλος πάντων;
Δον Ζουάν: Εεεε.. Πιστεύω ότι 2 και 2 κάνουν 4, 4 και 4 κάνουν 8.
Σγαναρέλ: Σιγά την πίστη.
Τι είναι ο Δον Ζουάν λοιπόν; Σίγουρα ένας αθεράπευτος γυναικάς σίγουρα, αλλά όχι μόνο αυτό. Σίγουρα πολλά, πάρα πολλά παραπάνω.
Η παράσταση την οποία σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ακριβώς μια σπουδή πάνω σε ένα ελεύθερο πνεύμα, έναν επαναστάτη της ζωής, των πρέπει και των ορίων που έχουν τεθεί.
Ο Δον Ζουάν αμετανόητος γυναικάς, δεν διστάζει να παντρευτεί όποια γυναίκα του τραβήξει το βλέμμα, υποκύπτει σε όλους του πειρασμούς και πάει κόντρα σε όλους τους κανόνες.Εκκλησία, Ιατρική, Κοινωνικές νόρμες, τίποτα δεν μπορεί να υποδουλώσει τον Δον Ζουάν και ο υπηρέτης του, ο Σγαναρέλ, όσο και αν προσπαθεί, δεν μπορεί να τον σταματήσει από το να διαπράττει τη μία Ύβρι μετά την άλλη.
Με στοιχεία performance, γύρω από ένα τραπέζι συμποσίου και με το κείμενο να ακούγεται σχεδόν αυτολεξεί ( ειλικρινά, μέχρι και τους ρόλους που γράφει πάνω λένε π.χ. Σγαναρέλ: μπλα μπλα μπλα κ.τ.λ.π.), ο θίασος με προεξάρχοντες τους Μάριο Φραγκούλη και Γιάννο Περλέγκα χρησιμοποιώντας από διαλεκτικά στοιχεία μέχρι παντομίμα, αποδίδουν με όλο τους το είναι τη φύση και το χαρακτήρα αυτού του “σφάλματος της φύσης”, του ” ανθρώπου που τόλμησε να αμφισβητεί τα αναμφισβήτητα”.
“Αφαιρετισμός” ή πετάξτε τα περιττά
Η παράσταση αυτή έχει κάτι το εναλλακτικό, το βαθιά ενδιαφέρον. Δεν κοιτάει τόσο να προσθέσει όσο να αφαιρέσει, να δώσει με όλη την απλότητα τη δύναμη στο κείμενο να λάμψει μέσω των ερμηνειών και όχι της φαντασμαγορίας, μέσα από στάσεις του σώματος και όχι από σωματικές υπερβολές και περιττά εφέ.
Σε μια εποχή που πολλές παραστάσεις κρίνονται από τα σκηνικά και το θέαμα, η πλέον τολμηρή κίνηση είναι να δουλέψεις αφαιρώντας, έχοντας μελετήσει σωστά και όχι βιαστικά, με βάση στην ουσία.
Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως όλη η θεατρική παράσταση είναι μια διάλεξη. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι μια πραγματική σκιαγράφηση αυτού του μέγα επαναστάτη, του αντιστασιακού σε κάθε νόρμα. Μικρογραφίες σκηνικών εμφανίζονται επί σκηνής και με χρήση κάμερας, ζωντανεύουν τοπία ολόκληρα που μέσω της λυρικότητας, των εκφράσεων, της ατμόσφαιρας που δημιουργείται και με τη παρουσία της σοπράνο Μυρσίνης Μαργαρίτη η οποία ερμηνεύει κομμάτια από την οπερέτα του Μότσαρτ “Don Giovanni”, με την υπογραφή του Δημήτρη Καμαρωτού, ταξιδεύουν τον θεατή, τον μεταφέρουν σε ένα ταξίδι αισθήσεων αλλά και φιλοσοφίας, σε μια αναζήτηση της προσωπικής τους αλήθειας.
Είναι μια ιδιαίτερη παράσταση, είναι ένα project, μια αναζήτηση εναλλακτικής παρουσίασης και αντιμετώπισης ενός από τα πλέον κλασσικά κείμενα.
Ωστόσο, αυτό είναι που το κάνει και απαραίτητο θέαμα. Όλη η πορεία του Δον Ζουάν από μόνη της ανατέμνει σπουδαίους άξονες της ζωής όπως είναι ο έρωτας, η ηθική, τη προσωπική εξέγερση, τον κομφορμισμό. Ο Δον Ζουάν είναι κάτι ξένο, κάτι σπάνιο ακόμα και τώρα. Και ίσως ένα παράδειγμα που πρέπει να επαναφέρουμε κοντά μας.
Σπουδαία μνεία σε όλους τους ηθοποιούς που στελεχώνουν τη παράσταση, είτε σε μεγάλο είτε σε μικρότερο βαθμό. Κάθε ερμηνεία είναι προσεγμένη, ολόκληρα σημεία του κειμένου λάμπουν με τους ηθοποιούς να βρίσκονται σε μία μόνιμη ένταση. Και το τέλος έρχεται, δυνατό, σαν μια έκρηξη. Από την οποία θα επιζήσετε. Και θα είστε πραγματικά τα πιο τυχερά θύματα.