Για όλες εκείνες τις αναμνήσεις που περνούν διαδοχικά μπροστά από τα μάτια μας λίγο πριν το θάνατο…
Ένα κοράκι πετά κατά πάνω σου και τα γαμψά του νύχια χώνονται στις κόγχες των ματιών σου.
Πέφτεις.
Βουλιάζεις σε ένα κολλώδες υγρό που καίει το δέρμα σου, ενώ τούφες μαλλιών κολλούν στο ιδρωμένο σου μέτωπο.
Πέφτεις.
Τα χείλη ασπρίζουν απ’ το έντονο σφίξιμο, τα μέλη σου δε κινούνται, οι αρθρώσεις σαν να ‘χουν σκουριάσει δεν υπακούν πια στις εντολές σου.
Πέφτεις.
Τη σάρκα σου τρυπούν τα βρώμικα νύχια του πόνου.
Πέφτεις.
Το ουρλιαχτό σου διαμελίζει τη σιωπή, νούφαρα που επιπλέουν στο καυτό υγρό τα κομμάτια της.
Πέφτεις.
Η μυρωδιά του κομμένου γρασιδιού, πασπαλισμένη με τη φρεσκάδα της πρωινής δροσιάς γαργαλά τα ρουθούνια σου.
Πέφτεις.
Νιώθεις το σκληρό άγγιγμα μιας τραχιάς παλάμης, γεμάτη ρόζους και φουσκάλες να χαϊδεύει το μέτωπο σου.
Πέφτεις.
Ένα εύθραυστο παιδικό γέλιο, αγνό, κρυστάλλινο κουδουνίζει μες στα αυτιά σου.
Πέφτεις.
Μι’ αρωματισμένη με κανέλα, τραγανή γλύκα πλημμυρίζει τους κάλυκες της γλώσσας σου.
Πέφτεις.
Η ομίχλη, γριά κουτσή, ξεδοντιάρα απλώνει ύπουλα γύρω σου τις παχιές της νεφέλες.
Πέφτεις.
Η μνήμη, λευκή κιμωλία αργοσβήνει στον μαυροπίνακα του χρόνου απ’ το ξερό σφουγγάρι της λήθης.
Πέφτεις.
Το σκοτάδι πηχτό απλώνει γύρω σου.
Σε καταπίνει.