Γνωρίστε την Άννα Φαφαλιού, την Ελληνίδα καλλιτέχνη, περιζήτητη σε όλον τον κόσμο για τις μοναδικές δημιουργίες της.
Η νεαρή αρτίστα γεννήθηκε στον Πειραιά, αλλά μετακόμισε από μικρή ηλικία στα Βόρεια Προάστια και την Δροσιά. Εκεί πήγε σχολείο, εκεί την γνώρισα, αλλά όπως μας είπε ήταν επί χρόνια μία εκ των χειρότερων μαθητριών. Δυσκολευόταν πολύ να μείνει συγκεντρωμένη και διαρκώς δημιουργούσε προβλήματα, χαχανίζοντας και χαζολογώντας με τις φίλες της. Το μόνο που της έμεινε σαν διαπαιδαγωγική εμπειρία ήταν ο “Τάφος” του Παλαμά και το πόσο την είχε συγκινήσει η ανάγνωσή του.
“Δεν πρόσεχα ποτέ στην τάξη και μια μέρα η δασκάλα μας στα Κείμενα με έβαλε να διαβάσω τον “Τάφο” του Παλαμά μπας και μου επιστήσει κάπως την προσοχή. Με συνεπήρε και με συγκίνησε τόσο πολύ… κρατήθηκα να μην κλάψω μέσ’ την τάξη γιατί τα άλλα παιδάκια θα με κορόιδευαν.”
“Erase you erase me”
Όντας αφηρημένο ως παιδάκι, η Άννα δε μπορούσε να ακολουθήσει κάτι απλό, με αυστηρή δομή. Θέλοντας, λοιπόν, να εντρυφήσει σε κάτι αφηρημένο και δημιουργικό, περνάει Καλών Τεχνών στην Θεσσαλονίκη.Της άρεσε πάρα πολύ η Θεσσαλονίκη… και η σχολή, ιδιαίτερα το πλήθος των θεατρικών έργων που διάβασε για χάρη της, αλλά είχε ανάγκη να συνεχίσει.
“Αφαιρούμαι διαρκώς και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα να βρίσκομαι σε μια σχολή με καλούς καθηγητές, να με καθοδηγούν. Μ΄αρέσει πολύ να σπουδάζω-συνεχίζω ακόμα με 2 masters και ειλικρινά το απολαμβάνω. Θέλω, αν μου βγει, να συνεχίσω να σπουδάζω και μετά από αυτά τα masters.”
~Πρώτος σταθμός στην διεθνή της σταδιοδρομία το Λονδίνο~
“Ήθελα να φύγω και να συνεχίσω σπουδές και καριέρα στο εξωτερικό. Έψαξα και βρήκα δουλειά στο Λονδίνο. Στην αρχή, για να μπορώ να συντηρούμαι, έκανα ό,τι δουλεία έβρισκα. Αγαπημένη από τις δουλειές “του ποδαριού” που έκανα ήταν dogwalker. Την περίοδο που το έκανα έτρεχα διαρκώς με δικά μου πράγματα, αλλά επειδή χρειαζόμουν λίγα έξτρα χρήματα, ανάμεσα από launch breaks έπαιρνα και έβγαζα βόλτα σκυλιά πλουσίων Λονδρέζων. Οι Άγγλοι στο μεταξύ προσέχουν πολύ τα κατοικίδια τους, καλύτερα και από τα παιδιά τους που λέει ο λόγος. Τα ντύνουν, τα ταΐζουν και τα εκπαιδεύουν τόσο καλά που τα έπαιρνα για βόλτα 5/5 και ποτέ δε δημιούργησαν πρόβλημα. Τα λάτρευα.”
Η Άννα πέρα από dogwalker χρειάστηκε να κάνει αρκετές παράταιρες δουλειές στην αρχή της σταδιοδρομίας της στην Αγγλία. Δούλεψε σε βρεφονηπιακό σταθμό, αλλά δεν της ταίριαζε και τ’ άφησε. Ως χειρότερη από τις πρώιμες-βιοποριστικές τις δουλειές ανέφερε την εμπειρία της ως πωλήτρια σε μεγάλο κατάστημα ρούχων σε posh περιοχή του Λονδίνου. Μάλιστα αηδίασε τόσο πολύ με την συμπεριφορά των πελατών και των προϊστάμενων της που έκτοτε δεν μπαίνει καν σε αντίστοιχο κατάστημα και ψωνίζει μόνο μαύρα ρούχα, τα οποία αλλάζει με πανομοιότυπα, αφού λιώσουν πάνω της 😛
“Η αρχή στο Λονδίνο δεν ήταν εύκολη, είχα πέσει αρκετά, αλλά για κάποιον ψιλοανεξήγητο λόγο ήθελα να μείνω.”
Επέμεινε, στάθηκε κάπως τυχερή, και τελικά της βγήκε!
Η Άννα στο studio της, φορώντας τα αγαπημένα της μαύρα ρούχα
Έπειτα από ένα δύσκολο ξεκίνημα, η Άννα βρίσκει ένα πάτημα πάνω σε αυτό που έψαχνε. Την προσέλαβε ως τεχνίτρια στο studio της η γλύπτρια/κινηματογραφίστρια Alice Anderson!
Η αξία του όμορφου αυτού κοριτσιού φάνηκε αμέσως. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έπειτα από την πρόσληψη της, προάγεται σε project manager, αυξάνοντας έτσι τον φόρτο εργασίας, αλλά και το κασέ της.
Βέβαια όντας αεικίνητη και με ανάγκη για περισσότερη ελευθερία και δημιουργία, έπειτα από 6-8 μήνες στο πλευρό της Γαλλο-αγγλίδας Alice, η νεαρή μας project manager (τότε) παραιτείται για να ακολουθήσει σόλο πορεία.
Τον Οκτώβρη του 2014 και έχοντας αφήσει μία αξιοζήλευτη θέση, αρχίζει να καταπιάνεται με δικά της πράγματα/projects. Η καταξίωση δεν άργησε να έρθει για την πολυτάλαντη Άννα… Έτσι Μάρτιο με Απρίλιο του 2015 καταφέρνει να γίνει μία 100% indenpendant artist.
“Η ανεξαρτησία μου ως αρτίστα επισημοποιήθηκε όταν έκανα την πρώτη μου έκθεση (στην Νέα Υόρκη) και πριν καν την ανοίξω είχαν πουληθεί όλα τα εκθέματα μου“
– Πρώτο exhibition-sold out exhibition?
-Μάλλον είχα καλό φεγγάρι…
Έχοντας πλέον έσοδα από την τέχνη της η αξιολάτρευτη καλλιτέχνης συνεχίζει ακάθεκτη τις σπουδές της, ενώ παράλληλα φτιάχνει το δικό της studio στο Λονδίνο. Με δικό της studio για να δουλεύει όπως εκείνη επιθυμεί, γίνεται αμέσως γνωστή και περιζήτητη σε όλον τον καλλιτεχνικό κόσμο.
‘Torso’ is a series of casts she created of herself over 30 days
~California Dreamin~
Τώρα η αμείωτη της πείνα για δημιουργία την έφερε στην Καλιφόρνια όπου μας μίλησε μέσω Skype (so good to see her again) για τα ταξίδια της, την ζωή της στο εξωτερικό, για την δουλειά της γενικότερα και το … λευκό που χρησιμοποιεί σε όλα, σχεδόν, τα έργα της. 
“Μένω, ζω και εργάζομαι στο Λονδίνο τα τελευταία 6 χρόνια. Εδώ και έναν χρόνο έχω φτιάξει το δικό μου studio, ενώ φέτος είπα να ταξιδέψω λιγάκι. Τελικά το πήρα λίγο σερί και ταξίδεψα αρκετά. Είχα μια εμπειρία από Αμερική από εκθέσεις που είχα κάνει στην Νέα Υόρκη, έχω ακόμα collectors εκεί, αλλά το Λος Άντζελες δεν το περίμενα. Έπαθα ΣΟΚ! Αισθάνθηκα κόκκος άμμου εδώ. Είναι αχανές, έχει άπειρο κόσμο και ΟΛΟΙ είναι κάποιοι! Σε οδηγούς μιλάς και αν τους ρωτήσεις είναι ή scriptwritters ή ηθοποιοί. Τρομερό το LA.”
Πώς είναι η Αμερική για την Άννα ως αρτίστα?
Η Αμερική εξακολουθεί να είναι η γη των ευκαιριών. Πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνεις, πάντα κάποιος ενδιαφέρεται για την δουλειά σου. Η αγορά κινείται πολύ γρήγορα σε αντίθεση με την Ευρώπη που η αγορά είναι αργή.
Τώρα στην Καλιφόρνια τι κάνεις ακριβώς?
Εδώ έχω έρθει για ένα artist residancy. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που προσφέρεται από ορισμένες γκαλερί. Στέλνεις application, μήνες πριν, με τα προτεινόμενα project και αν σε δεχτούν σε καλούν εκεί για να ζήσεις έναν έως τρεις μήνες, να παρουσιάσεις την δουλειά σου και φυσικά να έρθεις σε επαφή με την καλλιτεχνική ζωή της περιοχής.
Εγώ δουλεύω με βάση 2 καινούριες σειρές έργων: ένα project mixed media painting που λέγεται windows. Επί της ουσίας παίρνω έναν καμβά και αλλοιώνοντας τον δημιουργώ μια συνθήκη παραθύρου. Αυτά τα παράθυρα εννοείται πως έχουν και κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Το παράθυρο χρησιμοποιείται ως μέσω για να δείξει τους δρόμους και τις συνθήκες που έχουμε αφήσει ανοιχτά, ή τα έχουμε κλείσει εντελώς, ή τα έχουμε εγκαταλείψει. Το κύριο concept στα έργα μου είναι η μνήμη και το πως διαμορφώνεται η ταυτότητα μας μέσω αυτής. Πάνω σε αυτό βασίζεται και το σόλο show που ετοιμάζω για τέλη Μαρτίου, στο δυτικό Hollywood, με τίτλο “No memory”.
Αν δεν κάνω λάθος τα περισσότερα έργα σου τα κάνεις με βάση το λευκό χρώμα. Πώς προέκυψε και τι συμβολίζει;
Διάβαζα θεωρία χρωμάτων και κόλλησα πάνω στο λευκό γιατί είναι φουλ παρεξηγημένο, με συνέπεια να έχει χρησιμοποιηθεί εντελώς αντιφατικά στο πέρασμα των χρόνων.
Παρεξηγημένο γιατί υποθετικά εκπροσωπεί τον αρχαίο ελληνικό μινιμαλισμό, κάτι που είναι εντελώς μούφα. Δεν ήταν ποτέ λευκά και ότι σώζεται μέχρι σήμερα έχει απλώς ξεθωριάσει.
Αντιφατικό γιατί ενώ συμβολίζει την αγνότητα, ο Χίτλερ το χρησιμοποίησε φουλ και το έκανε χαρακτηριστικό του και της εκστρατείας του. Μάλιστα ο Μουσολίνι ήθελε να φτιάξει μια κατάλευκη πόλη για τους ομοϊδεάτες του. Όλη αυτή η αντιφατικότητα με ιντρίγκαρε στο λευκό.
Ο λόγος όμως που το επέλεξα είναι γιατί βάση της θεωρίας των χρωμάτων, το λευκό χρησιμοποιείται και για την “μη μνήμη¨. Π.χ οι ψυχιατρικές κλινικές είναι βαμμένες επί το πλείστον λευκές, γιατί οποιοδήποτε άλλο χρώμα ξυπνάει αναμνήσεις. Και οι αναμνήσεις των ψυχασθενών πιθανών να είναι και δυσάρεστες για αυτούς. Σε ένα project μου, το “All I can remember”, καλούσαμε το κοινό σε workshops και του ζητούσαμε να φέρει μαζί του ένα αντικείμενο υψηλής συναισθηματικής αξίας για αυτούς. Μαζευόμασταν όλοι μαζί και οργανώναμε κάτι σαν group therapy όπου ο καθένας παρουσίαζε το αντικείμενο του, λέγοντας και την ιστορία του αντικειμένου και τελικά τι σημαίνει/συμβολίζει για αυτόν. Έπειτα, όποιος ήθελε και μπορούσε να αποδεσμευτεί από το αντικείμενο του, έπρεπε να το πάρει και το βάψει ολόλευκο συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο τον αποχωρισμό του από αυτό. Βάφοντας ένα αντικείμενο που σου θυμίζει πολλά, ένα χρώμα που είναι φτιαγμένο για να μην σου θυμίζει τίποτα και αφήνοντας το μας προς έκθεση, αποδεσμεύεσαι 100% από αυτό και με την ιστορία που σε συνδέει με αυτό. Το project αυτό το έτρεξα με μεγάλη επιτυχία σε Λονδίνο αρχικά και Βενετιά, Μάλαγα στην συνέχεια.
All I can remember
Ένα ακόμα project σου που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το “Sleep project”. Πώς σου ήρθε και γιατί;
(Χαμόγελο) Υπήρχε μια ανοιχτή πρόσκληση από μία γκαλερί στο Λονδίνο στην οποία για να συμμετάσχει κανείς θα έπρεπε να κάνει 30 perfomances σε διάστημα ενός μήνα με πολύ χαμηλό budjet. Ήθελα οπωσδήποτε να πάρω μέρος. Δεν ήξερα τι να κάνω, ώσπου κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο του BBC που μιλούσε για την αϋπνία στο Τόκιο. Στο άρθρο αυτό έλεγε μάλιστα ότι όταν ένας άνθρωπος δίνει βιογραφικό για δουλειά στην πόλη αυτή έπρεπε να αναφέρει πόσες ώρες ύπνου χρειάζεται ημερησίως. Ότι δηλαδή χρησιμοποιείται από εταιρίες ως avantage το να χρειάζεται κάποιος λίγες ώρες ύπνου. Το θεώρησα τραγικό. Συν ότι στην Αγγλία συνηθίζεται, αν και κατακριτέο, να κοιμούνται busy άτομα όπου βρίσκουν στα break τους.
Θεώρησα, λοιπόν, ότι κάνοντας το “sleep project” θα μπορούσα να απενοχοποιήσω κάπως το public napping, μια συνήθεια που είναι πραγματική ανάγκη για εκατομμύρια ανθρώπους των μεγαλουπόλεων. Στην τελική τι καλύτερο από το να σε καλέσουν σε μια γκαλερί, να πας κυριλέ ντυμένος και ψαρωμένος και να σου πουν: Ξάπλωσε! 😛
Sleep project
Άρεσε πολύ στην Αγγλία και είχε μεγάλη απήχηση. Έπειτα με κάλεσαν από το cultural center της Μπανγκόκ να το κάνω και εκεί. Το έκανα, μόνο που αυτή την φορά τα αποτελέσματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Εκεί που στην κάπως σεμνότυφη Αγγλία ξάπλωνα (συμμετέχει και η ίδια στα έργα της) άνετα-μόνη και ο καθένας ήταν εντελώς ανεξάρτητος στον χώρο του, στην Μπανγκόκ ένιωσα άξαφνα και εκεί που κοιμόμουν να με ακουμπάνε. Όλοι ήταν πολύ κοντά στον άλλον.
Βλέποντας έτσι, τις διαφορές αυτές αποφάσισα να κάνω το “sleep project” ένα research project που θα μελετά πολιτισμούς και κοινωνίες ανάλογα με το πως τοποθετούν, στην κάθε πόλη, οι άνθρωποι τους εαυτούς τους σε σχέση με τον χώρο και τους γύρω τους.
Αυτά:D
Κλείνοντας (με βαριά καρδιά, γιατί τα λέει μοναδικά) με την υπέροχη και πολυτάλαντη Ελληνίδα καλλιτέχνη την ρωτήσαμε για την πατρίδα και πως την έχει, αυτήν την περίοδο, στο μυαλό της.
Αγαπάω πολύ την Ελλάδα και μου χει λείψει αρκετά. Αυτήν την περίοδο όμως θα επέστρεφα ή για διακοπές (να τσιλάρω τελείως από όλα αυτά), ή αν τύχαινε κάποιο project. Μου αρέσουν πολύ αυτά που γίνονται στον καλλιτεχνικό χώρο τα τελευταία χρόνια, αλλά το Λονδίνο μου ταιριάζει καλύτερα για διαμονή αυτόν τον καιρό και δεν το αλλάζω εύκολα.
Την δουλειά της Άννας Φαφαλιού μπορείτε να δείτε στην σελίδα της στο facebook!
Την ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο της, της ευχόμαστε κάθε επιτυχία για την συνέχεια και ανυπομονούμε να μας δώσει πάλι αφορμή για μια νέα συνέντευξη!