Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς μιλά για το θεατρικό γίγνεσθαι στο Frapress.gr!
Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης “Στα Σκοτεινά-Making Movies” στις 14/12 σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά, μιλήσαμε μαζί του για να μάθουμε περισσότερα τόσο για την τρίτη αυτή σεζόν του έργου, όσο και για την μέχρι τώρα δουλειά του και τις απόψεις του περί σκηνοθεσίας.
Ο Θοδωρής από την πρώτη στιγμή σε εντυπωσιάζει με την έμφυτη κοινωνικότητά του και την διάθεση του για δουλειά. Επαγγελματίας μέχρι το κόκκαλο, έρχεται να αποδείξει πως όποιος εργάζεται για να βελτιώνεται συνεχώς και κάνει αυτό που του αρέσει, δεν μπορεί παρά να βγάλει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Ένα αντίστοιχα αρτιότατο αποτέλεσμα αποτελεί και η φετινή παράσταση! Ιδού και το τρέιλερ:
3η χρονιά Στα σκοτεινά-Making movies. Κάθε χρονιά διαλέγεις και διαφορετικούς μονολόγους από το Bedtime stories του Γιώργου Ηλιόπουλου. Με τι κριτήριο η επιλογή των μονολόγων και γιατί εξαρχής επέλεξες το συγκεκριμένο έργο;
Το κριτήριο είναι για να ανανεώνουμε το έργο και κάθε φορά να το κάνει και πιο επίκαιρο και να δίνει την ευκαιρία στο κοινό που το έχει δει και το έχει αγαπήσει, να έχει έναν λόγο να το ξαναδεί.
Φέτος, είπαμε να κάνουμε ένα μικρό twist και να έχουμε άντρες ηθοποιούς, οι οποίοι θα πούνε μονολόγους που έχουνε γραφτεί για γυναίκες.
Οπότε η επιλογή έγινε ως εξής: Στο πρώτο μέρος να έχουμε μονολόγους, οι οποίοι τις προηγούμενες δύο χρονιές είχαν παιχτεί από άντρες και είχανε κάτσει πολύ όμορφα στο κοινό και στο 2ο part να έχουμε μονολόγους που είναι για γυναίκες που θεωρούσα ότι ταιριάζουν στους πρωταγωνιστές που έχω φέτος και τους δίνουν την ευκαιρία να παίξουν κάτι που είναι πολύ ιδιαίτερο.
Την επιλογή της διανομής των μονολόγων με τι κριτήριο την έκανες; Είδες κάτι συγκεκριμένο σε καθέναν από τους ηθοποιούς;
Πήραμε το έργο, ξεκινήσαμε και διαβάσαμε διαφορετικούς μονολόγους από το Bedtime Stories και λίγο πολύ είδαμε τι ταίριαζε στον καθένα, τι τον ενδιέφερε, του άρεσε, τον άγγιζε, τον συγκινούσε περισσότερο, ώστε να μπορούσε κι αυτός να αποδόσει με τον καλύτερο τρόπο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο όμως του Γιώργου Ηλιόπουλου και όχι κλασσική δραματουργία?
Αγαπάω πάρα πολύ τον Γ.Ηλιόπουλο και σαν άνθρωπο και σαν συγγραφέα και εκτιμώ πάρα πολύ την δουλειά του. Έχω την χαρά να συνεργάζομαι σχεδόν 5 χρόνια μαζί του. Είχα την ευκαιρία στο παρελθόν να ανεβάσω ένα άλλο του έργο, το Desperados, το 2011 στο 104. Και έχω συνεργαστεί μαζί του και σε μία ταινία μικρού μήκους που είχα κάνει «Η μεγάλη κομπίνα», που έπαιζαν ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης βασισμένη σε έναν θεατρικό μονόλογο του Κώστα Μουρσελά.
Γενικά ο Γιώργος είναι ένας συγγραφέας κι ένας άνθρωπος στον οποίο γυρίζω και ξαναγυρίζω γιατί πάντα βρίσκω σημεία ταύτισης με τα κείμενα του. Γράφει για καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά κανένας δεν είναι άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από κατάθλιψη. Όλοι είναι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πάρει τον πόνο τους, το δράμα τους, αυτό το οποίο τους βαραίνει και έχουνε γίνει πολύ ζωντανοί και ειλικρινείς χαρακτήρες, που είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για έναν σκηνοθέτη να τους φέρει στη ζωή.
Γιατί επέλεξες να αλλάξεις τον τίτλο από «Bedtime Stories” και να τον κάνεις «Στα σκοτεινά-Making movies”;
Γιατί όταν ξεκίνησα να δουλεύω το έργο βρήκα το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της κάμερας, το οποίο αποτυπώνει από μία διαφορετική οπτική τα δρώμενα της σκηνής και οι ηθοποιοί που εκείνη τη στιγμή δεν έχουν κάποιο μονόλογο γίνονται θεατές στους θεατές και δίνουν τη δικιά τους οπτική ματιά ως σκηνοθέτες των μονολόγων μέσα από τη σκηνή.
Όλο αυτό προέκυψε ως έμπνευση από τον πρώτο μονόλογο του έργου, το «Making Movies”. Οπότε άρχισα να θέλω κάπως να το εντάξω.
Η αρχική μου σκέψη ήταν να το ενώσω με το Bedtime Stories και κάποια στιγμή όπως είδα μπροστά μου ένα βιβλίο που μου είχε δώσει ο Ηλιόπουλος το είδα ότι το έχει «Bedtime Stories ή Μια ωραία και πιστευτή ιστορία ή Στα Σκοτεινά». Και έτσι μου έκανε κλικ και λέω «Στα Σκοτεινά-Making Movies».
Με αφορμή αυτόν τον μονόλογο ο Θοδωρής επέλεξε να κάνει και μια ταινία μικρού μήκους… τον “Θεατή”. Δείτε το βίντεο από τα γυρίσματα!
Έχετε επιλέξει την προβολή με κάρτα view master. Τι είναι αυτό για εμάς που δεν ξέρουμε;
Προδίδεις την ηλικία σου. Εμείς τα παιδιά της ηλικίας του 80 είχαμε ένα παιχνίδι, το view master, το οποίο ήτανε ένα κόκκινο πραγματάκι στο οποίο έβαζες μέσα κάρτες και πήγαινε από εικόνα σε εικόνα. Κάθε φορά άνοιγε σε μια καινούρια εικόνα. Έτσι και Τα Σκοτεινά είναι μια σειρά από 8 μονολόγους που κάθε φορά ανοίγουν σε μια νέα σύνθεση του κάδρου που έχουμε από τους ηθοποιούς, που σου δίνουν μια καινούρια εικόνα που γίνεται η αφετηρία να αφηγηθούμε μια καινούρια ιστορία.
Γιατί να δει κάποιος την παράσταση;
Για να γνωριστεί με 8 ανθρώπους, με 8 διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν προβλήματα που θα μπορούσαν να είναι οποιουδήποτε παιδιού στην διπλανή πόρτα, προβλήματα που έχουν να κάνουν με ψυχώσεις, με νευρώσεις, με την παιδική τους ηλικία, με την ερωτική τους ζωή, και πολλές φορές έχουν και έναν συντελεστή παράνοιας, αλλά κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν κουβαλάει θλίψη. Είναι ειλικρινείς άνθρωποι, οι οποίοι έρχονται να διηγηθούν την ιστορία τους έτσι όπως την αισθάνονται μέσα στην ψυχή τους.
Eπιπλέον λόγους για να δείτε την παράσταση “Στα Σκοτεινά-Making Movies” θα βρείτε και εδώ:
Από τις θεατρικές σου δουλειές ποια ξεχωρίζεις μέχρι τώρα;
Η αλήθεια είναι πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια δουλειά γιατί όλες τις έχεις πονέσει, τις έχεις αγαπήσει και απ’ τη στιγμή που τις έχεις δουλέψει είναι σα να ‘ναι παιδιά σου. Αλλά Τα Σκοτεινά είναι μία δουλειά που την κάνω για τρίτη σεζόν και όπως και να το κάνουμε είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό. Είναι ένα κόνσεπτ παράστασης που πιστεύω ότι και μου ταιριάζει και το αντιλαμβάνομαι και μπορώ να το αποδώσω με μία ειλικρίνεια και να το φέρω σε ένα αποτέλεσμα που είναι πάρα πολύ κοντά σ’αυτό που ονειρεύομαι και έχω στο μυαλό μου.`
Πώς μπήκε η σκηνοθεσία στη ζωή σου;
Είναι από τα πράγματα που λες ότι ξέρεις από πάντα πως θέλεις να κάνεις. Νομίζω ότι όταν σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω, αυτό ήταν πάντα να γίνω σκηνοθέτης. Από νωρίς αγάπησα το θέατρο και τον κινηματογράφο και είχα μια αντίληψη ποια είναι η θέση του δημιουργού σε όλο αυτό και ήταν αυτή που με ιντρίγκαρε. Οπότε νομίζω είναι κάτι που έγινε με το να μεγαλώνω, είναι κάτι που υπάρχει οργανικά και αναπτύχθηκε μέσα στην προσωπικότητά μου. Υπάρχει από πάντα.
Η κλασσική δραματουργία δεν σε ενδιαφέρει;
Μου αρέσει πάρα πολύ η κλασσική δραματουργία και είμαι άνθρωπος, ο οποίος εκτιμάει την αφήγηση και τον διάλογο και του αρέσει να αποτυπώνεται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Τα Σκοτεινά προκύψανε να είναι μια ιδιαίτερη παράσταση, η οποία αφηγηματικά δεν έχει αρχή, μέση και τέλος αλλά είναι διαδοχικές ιστορίες. Για μένα και το κάθε κομμάτι είναι 8 σαφείς δραματουργίες που σου δίνουν την πορεία ενός χαρακτήρα μέσα από έναν μονόλογο.
Ποιες διαφορές βρίσκεις ως σκηνοθέτης στο θέατρο και στον κινηματογράφο και ποιο σε έχει κερδίσει μέχρι τώρα;
Με έχουν κερδίσει και τα δύο. Όταν κάνω θέατρο, θέλω να κάνω κινηματογράφο. Κι όταν κάνω κινηματογράφο, θέλω να πάω να κάνω θέατρο. Είναι δύο μεγάλες αγάπες που μου είναι αδύνατο να διαλέξω τη μία από την άλλη.
Τώρα οι διαφορές τους είναι ότι στο θέατρο περνάς πολύ περισσότερο χρόνο με τους ηθοποιούς και με τις πρόβες και είναι μία πιο ομαδική δουλειά, η οποία φτάνει σε ένα αποτέλεσμα μέσα από τις οπτικές πολλών ανθρώπων. Ο κινηματογράφος είναι μια πολύ πιο προσωπική δουλειά. Κάνεις το έργο σου, το γυρίζεις και από εκεί και πέρα είσαι στο μοντάζ και μπορείς να το συνθέσεις όπως κάθεται καλύτερα στη δικιά σου αισθητική και ένστικτο.
Γι’ αυτό και σχεδόν κάθε χρόνο, με εξαίρεση το 2014, κάνεις και μια ταινία μικρού μήκους. Τι σε αποτρέπει από το να ασχοληθείς με μεγάλου μήκους ταινίες;
Τίποτα δεν με αποτρέπει, απλά δεν έχουν βρεθεί οι πόροι και το σωστό σενάριο. Βασικά κυρίως το σωστό σενάριο. Βέβαια να σου πω ότι υπάρχει μια πάρα πολύ ωραία ιδέα την οποία αναπτύσσω με έναν πολύ καλό φίλο και συνεργάτη, τον Βασίλη Τζιώκα, και πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του χρόνου, αρχές του επόμενου θα έχουμε ένα πρώτο draft από μια ταινία μεγάλου μήκους, στης οποίας την υλοποίηση θα αρχίσουμε να επικεντρώνουμε το βάρος.
Θα σ’ ενδιέφερε να γράψεις δικό σου έργο αντί να ψάχνεις;
Δεν θα μ’ενδιέφερε γιατί μ’αρέσει πάρα πολύ να ψάχνω έργα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να ψάχνω τους σεναριογράφους μου, τα έργα μου και τα σενάριά μου. Με εμπνέει πολύ η διαδικασία του να διαβάζω, να μιλάω και να βρίσκω αυτές τις διαφορετικές προσωπικότητες που έχουν παράγει όλο αυτό το συγγραφικό έργο και να ανακαλύπτω με ποιον από αυτούς έχω το ίδιο σημείο ταύτισης, ώστε να πάρω την δουλειά τους και να θέλω να την φέρω σε αποτέλεσμα είτε θεατρικά είτε κινηματογραφικά.
Θεωρείς ότι αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα βλέπουμε πολλά αξιόλογα σύγχρονα θεατρικά έργα;
Θεωρώ ότι βλέπουμε πάρα πολύ αξιόλογα έργα και ότι είμαστε μια νέα γενιά σκηνοθετών που είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε και είμαστε πολύ παραγωγικοί, ώστε να έρθουν πολλά νέα και φρέσκα πράγματα.
Γιατί επιλέγεις μέχρι τώρα μόνο άντρες πρωταγωνιστές;
Αυτό έχει προκύψει τυχαία να πω την αλήθεια, γιατί οι ιστορίες που βρήκα και με ιντρίγκαραν έτυχε να έχουν άντρες πρωταγωνιστές. Αλλά είναι τελείως τυχαίο και θα ήθελα πάρα πολύ στην επόμενη ταινία μου να είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας γυναίκα. Μου δημιουργείται πολύ έντονα η ανάγκη να αναπτύξω έναν γυναικείο χαρακτήρα.
Η φεστιβαλική πορεία των ταινιών σου…
Οι μικρού μήκους που έχω κάνει ευτυχώς και με μεγάλη μου χαρά έχουν λάβει μεγάλης αποδοχής από το κοινό. Έχουν ταξιδέψει σε φεστιβάλ και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και είναι ταινίες που αισθάνομαι ότι κάθονται ωραία στο κοινό. Έχουν σαφή δραματουργία, είναι αρκετά εύκολες για τον θεατή και πολλές φορές αυτός είναι και ο στόχος μου… Να είναι μια ταινία που θα την δει ο θεατής, θα περάσει 15-20 λεπτά και θα του είναι ευχάριστο αυτό που είδε. Και ίσως τον προβληματίσει και λίγο…
Δεν είναι πιο δύσκολο να τα αποδώσεις όλα αυτά σε τόσο λίγα λεπτά;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο και το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να δεις μια ταινία καθαρά σαν μια ταινία μικρού μήκους και να βρεις μια ιστορία που θα την αφηγηθείς για 15-20 λεπτά και δεν θα έχει ανάγκη να γίνει μεγαλύτερη, γιατί τότε μοιραία πας για μεγάλου μήκους.
Οπότε, γι’αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και οι δικές μου δουλειές τουλάχιστον επικεντρώνονται σε έναν ή δύο χαρακτήρες, για να μπορώ να αισθάνομαι ότι με συνέπεια αφηγούμαι μία ιστορία ή έστω μια στιγμή ενός ανθρώπου.
Είσαι δηλαδή υπέρ της περιγραφής στιγμών και όχι απαραίτητα μιας μεγάλης ιστορίας;
Είμαι υπέρ της περιγραφής στιγμών γενικά και περισσότερο υπέρ του διαλόγου. Οι περισσότερες δουλειές που έχω κάνει έχουν ασταμάτητο διάλογο και θα πάρω ως παράδειγμα την προτελευταία μικρού μήκους, το “Χωρίς Γάλα” που ήταν real-time διάλογος για 18 λεπτά. Συναντούσαμε τους πρωταγωνιστές στη μέση μιας συζήτησης και δεν σταματούσαν να μιλάνε για 18 λεπτά μέχρι η συζήτηση να φτάσει στο τέλος.
Τι άλλο κάνεις αυτόν τον καιρό και ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;
Μόλις τελείωσα με τα γυρίσματα μιας μικρού μήκους ταινίας που έχει τίτλο «The Journey of a Wedding” και δημιουργήθηκε σε συνεργασία με την Le Festive και την Έρρικα Φουντούλη.
Από εκεί και πέρα αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε διάφορα μελλοντικά θεατρικά και κινηματογραφικά σχέδια. Προσπαθώ να είμαι παραγωγικός και να κάνω πάρα πολλά πράγματα που με γεμίζουν.
Ευχαριστούμε πολύ τον Θοδωρή Βουρνά για τον χρόνο του και την φιλοξενία του στο Cartel και του ευχόμαστε από καρδιάς η μία επιτυχία να διαδέχεται την άλλη!
*Φωτογραφικό υλικό από την πρεμιέρα της παράστασης θα βρεις εδώ, για να μπεις περισσότερο στο κλίμα: