Πώς νιώθει ο κόσμος που έχει περάσει ή υποφέρει από κρίσεις πανικού; Τι είναι αυτή η άσχημη ψυχολογική διαταραχή;
Κρίση Πανικού. Δύο λέξεις, πολλά συναισθήματα. Βαριά συναισθήματα. Μία κατάσταση που βασανίζει και αποτελεί πλέον καθημερινότητα πολλών συνανθρώπων μας.
Συγκεκριμένα πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή η οποία προέρχεται είτε ως αποτελέσματα ψυχολογικών αιτίων όπως έντονο στρες και κατάθλιψη είτε εμφανίζεται ξαφνικά.
Τα συμπτώματα ποικίλουν ανάλογα την αιτία. Είναι είτε σωματικά είτε ψυχολογικά αν και πολλές φορές παρουσιάζονται και οι δύο κατηγορίες.
Στα ψυχολογικά επικρατεί ο φόβος και το άγχος για διάφορες καταστάσεις καθώς και η αδυναμία συγκέντρωσης. Στα σωματικά παρατηρούμε δύσπνοια, ζάλη και αίσθημα λιποθυμίας, ναυτία, ταχυκαρδία κλπ.
Ωστόσο το πώς νιώθει ένα άτομο την ώρα που παθαίνει μία κρίση πανικού έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του ατόμου.
Τελικά πως νιώθει κανείς όταν παθαίνει κρίση πανικού;
«Ξεκινάει νιώθοντας έντονο άγχος. Αρχίζεις σιγά σιγά να μην καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω γύρω σου και νιώθεις ένα αίσθημα ζαλάδας. Μου έχει τύχει να λιποθυμήσω στο λεωφορείο αλλά και να το προλάβω στη σχολή βγαίνοντας απλά από την αίθουσα. Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι πολύ άσχημο συναίσθημα. Ειδικότερα την ώρα που το νιώθεις να έρχεται»
«Εγώ έχω πάθει 2. Μία μέτριας έντασης και μια δυνατή. Και τις 2 τις έπαθα στην εξεταστική περίοδο των πανελληνίων. Την εντονότερη την έπαθα στο τελευταίο μάθημα, στο οποίο ήμουν και πιο αγχωμένη. Είχα ζητήσει από τον μπαμπά μου το τελευταίο βράδυ να με πάει βόλτα να ηρεμήσω και στην επιστροφή άρχισα να τρέμω, τα μάτια μου θόλωσαν ,η αριστερή πλευρά του προσώπου μου είχε μουδιάσει και τα πόδια μου έτρεμαν. Πήγα γρήγορα στο νοσοκομείο όπου κυριολεκτικά μπούκαρα λέγοντας ότι θα πεθάνω μέσα στα επείγοντα. Εκεί μου μέτρησαν απλά την πίεση, μου έδωσαν υπογλώσσιο και με έστειλαν. Το υπογλώσσιο με έπιασε μετά από 4-5 ώρες κι έτσι τέλειωσε μια κάκιστη εμπειρία της ζωής μου.»
«Πάντα ήμουν πολύ αγχώδης. Αφορμή για τις δικές μου κρίσεις ήταν μια πολύ βαριά ιώδης γαστρεντερίτιδα που με έπιασε ένα βράδυ στο μετρό και με έστειλε αφυδατωμένη στο νοσοκομείο με 10 εμετούς σε 5 ώρες. Δεν είχα μεγάλη επαφή με το περιβάλλον και η αίσθηση μου ήταν απαίσια. Ήμουν αδύναμη. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να μπαίνω μόνη μου στο μετρό το βράδυ. Αυτόματα “πάθαινα γαστρεντερίτιδα”, μου κοβόταν η ανάσα, με έλουζε κρύος ιδρώτας και όλα με έπνιγαν. Η διαδρομή μου μπορούσε να σταματήσει οπουδήποτε προκειμένου να βγω από ‘κει μέσα. Πλέον μετά από πολύωρες συζητήσεις -ενώ δεν έχω επισκεφτεί ακόμα ψυχολόγο– προσπαθώ να μπαίνω, γιατί οι φοβίες είναι για να ξεπερνιούνται.»