Mια επιτόπια έρευνα για την οδό Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια. Εσύ την είχες δει από αυτή την οπτική την συγκεκριμένη οδό;
Είναι Τετάρτη μεσημέρι, 7 Δεκέμβρη, στα Εξάρχεια. Ώρα 13.30, στην οδό Θεμιστοκλέους. Θα έλεγε κανείς πως διασχίζοντας την οδό Θεμιστοκλέους, η οποία ξεκινάει από την οδό Πανεπιστημίου και συναντά την οδό Καλλιδρομίου, είναι σαν να εισέρχεσαι σε κινηματογραφικό πλατό ή αλλιώς στο «Χόλυγουντ των Εξαρχείων» όπως το αποκαλούν πολλοί.
Η μέρα ξημέρωσε και τα σημάδια της προηγούμενης νύχτας από την επέτειο του Γρηγορόπουλου είχαν σχεδόν εξαφανιστεί.
Ξεκίνησα να την περπατώ από την αρχή της και αμέσως είναι διάχυτο το δέος που σου προκαλεί αυτός ο δρόμος. Είναι ένας δρόμος προς εξερεύνηση. Περνώ αρκετά συχνά μέσα στην βδομάδα και κάθε μέρα θα δει κανείς και από κάτι διαφορετικό.
Αρκετά καφέ και φούρνοι αριστερά και δεξιά του δρόμου. Η κίνηση το πρωί είναι αισθητή. Δεν θυμίζει τίποτα περισσότερο από έναν συνηθισμένο δρόμο της Αθήνας που όμως κρύβει πολλά μυστικά.
Θα δεις να περνάνε άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των εθνικοτήτων αλλά και των κοινωνικών τάξεων. Άλλοι χαρούμενοι και άλλοι λυπημένοι. Μια φορά είδα μια γυναίκα να κλαίει, μια άλλη ένα ερωτευμένο ζευγάρι να φιλιέται. Άλλοτε θα δεις αστέγους να ψάχνουν για ελεημοσύνη και παράλληλα κουστουμαρισμένους που μάλλον βγήκαν από κάποιο δικηγορικό γραφείο και κατευθύνονται σε κάποιο καφέ. Αλλά και φοιτητές, πολλούς φοιτητές να πηγαίνουν και να έρχονται αφού πρέπει να θυμίσουμε ότι λίγο πιο πέρα στεγάζεται το Πολυτεχνείο.
Εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά θα δει κανείς πολλά, άλλα έχουν μια μεγάλη ταμπέλα με το «ενοικιάζεται», άλλα είναι ακατοίκητα, σε άλλα έχουν γίνει «καταλήψεις» και άλλα είναι γραφεία, τυπογραφεία, μαγαζιά με ρούχα, ουζερί και βιβλιοπωλεία.
Πολλά βιβλιοπωλεία. Η μυρωδιά του χαρτιού και του παλιού βιβλίου είναι εμφανής σε κάθε γωνιά της οδού. Το αγαπημένο μου είναι το «Αγκίστρι». Έχει παλιά βιβλία. Μόνο που μπαίνεις μέσα χάνεσαι στον κόσμο των βιβλίων και ας μην θες να αγοράσεις κάτι.
Περπατώντας κανείς μπορεί να παρατηρήσει πολλά μαγαζιά με αθλητικά είδη όπως και πολλά ουζερί τα οποία έχουν γράψει ιστορία στην περιοχή.
Παράλληλα, τα «graffiti», το «tagging» και τα συνθήματα κάθε είδους στους τοίχους των κτιρίων δημιουργούν μια ψευδαισθητική διάθεση στα όρια της παραίσθησης κάθε κτιρίου.
Τα ροκ δισκάδικα κοσμούν την οδό όπως και ένα μαγαζί με παλιές κασέτες είναι ακόμη εδώ για να σου θυμίζει μια παλιά Αθήνα.
Κάπως έτσι φτάνεις στο φανάρι της οδού Ακαδημίας. Πηγαίνοντας προς τα κάτω θα συναντήσεις την πλατεία Κάνιγγος, ενώ εάν ανηφορίσεις θα φτάσεις στο Κολωνάκι και στο Πνευματικό κέντρο της Αθήνας.
Όταν το φανάρι έγινε πράσινο εσύ συνέχισες ευθεία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ένα μαγαζί με την ταμπέλα «Cinema Libre». Πρόκειται για μια κινηματογραφική όαση. Κοιτώντας το μόνο από έξω σε ταξιδεύει. Λες και βγήκε από μια ταινία. Αν μπεις μέσα θα δεις ταινίες όλων των ειδών οι οποίες δεν υπάρχουν πλέον στην αγορά.
Φτάσαμε στο άλλο φανάρι που συνδέει την οδό Θεμιστοκλέους με την οδό Σόλωνος. Μία στενή διασταύρωση που πάντα ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον.
Ανηφορίζοντας κι άλλο λίγο πριν την πλατεία των Εξαρχείων στο αριστερό σου χέρι συναντάς τον «Νοσότρο». Ο «Νοσότρος» ως ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς προβληματισμών – αναζητήσεων, προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός μόνιμου χώρου συνάντησης, όπου ο καθένας απαλλαγμένος από ιδεολογικά θέσφατα και αυθεντίες, να μπορεί να δημιουργήσει τις δικές του ελευθεριακές ρωγμές. Ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Ιούνιο του 2005, στεγάζοντας τις πρώτες ιδέες – αναζητήσεις σε απόσταση αναπνοής από την πλατεία Εξαρχείων και σαν στόχο έχει την ανάδυση του ελεύθερου και δημιουργικού ατόμου ως το επίκεντρο της συλλογικότητας, κάτι που, μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να το πετύχει.
Αν περπατάς σε αυτούς τους δρόμους μόνος νιώθεις τι πραγματικά συμβαίνει στην Αθήνα. Τα κτίρια μαζί με τους ανθρώπους έχουν μια τραγικότητα, που όμως δεν θα έλεγα πως είναι αρνητικό, αφού αυτό προσδίδει την ταυτότητα αυτής της περιοχής. Πολλά έχουν ακουστεί για την «γκετοποίηση» της. Εγώ δεν θα το ονόμαζα έτσι. Η οδός Θεμιστοκλέους είναι τόπος συνάντησης και συνάθροισης των ανθρώπων. Προσπάθησα να φανταστώ την ζωή ενός μόνιμου κατοίκου στην οδό. Η αίσθηση περίεργη…
Το βράδυ ο δρόμος παίρνει άλλη όψη. Είναι σαν να περπατάς σε ένα κινηματογραφικό πλάνο. Θα έλεγα ότι ερημώνει. Ο περισσότερος κόσμος συγκεντρώνεται στα στέκια γύρω από την πλατεία. Μετά από το μάθημα κατηφορίζω την οδό προς το μετρό της Ομόνοιας. Ησυχία. Μόνο ο ήχος από το περπάτημά μου, τα ρολά από τα μαγαζιά κατεβασμένα και ο καπνός από την νικοτίνη σκορπίζεται στην ατμόσφαιρα. Λίγα βλέμματα και σε λίγα λεπτά βρίσκεσαι και πάλι στην κίνηση της οδού Πανεπιστημίου … «ένας άλλος κόσμος σκέφτεσαι..»
