Μια ωδή στον θρύλο της Λίβερπουλ, Steven Gerrard που έζησε το απόλυτο ποδοσφαιρικό όνειρο
“Γιατί βλέπεις ποδόσφαιρο; Αφού το άθλημα είναι ξεπουλημένο, όλα για τα λεφτά γίνονται.”
Αυτό είναι το πιο συχνό ερώτημα που κάνει κάποιος που δεν παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Και εν μέρει έχει δίκιο. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι και εγώ το ίδιο. Μετά όμως θυμάμαι πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Είναι κάτι παραπάνω.
Από τους παππούδες στο καφενείο που βλέπουν Champions League και σχολιάζουν σαν έχουν δίπλωμα προπονητικής ανώτερο από αυτό του Μουρίνιο, μέχρι και τα πιτσιρίκια στη πλατεία που παίζουν μπάλα με ένα κουτάκι πορτοκαλάδας και με τέρματα τις σχολικές τους τσάντες αυτό είναι το ποδόσφαιρο
Το επόμενο ερώτημα που ακούω συχνά είναι “Γιατί είσαι Λίβερπουλ; Αφού έχετε να πάρετε πρωτάθλημα 20 χρόνια.”
Όντως πως ξεκινάει κανείς να υποστηρίζει μια ξένη ποδοσφαιρική ομάδα; Δεν είναι το ίδιο με το να υποστηρίξεις μια ομάδα της χώρας σου, που εξαρτάται συνήθως από το τι ομάδα είναι οι γονείς σου.
Δεκέμβριος του 2004 λοιπόν, Λίβερπουλ-Ολυμπιακός για τους ομίλους του Champions League και εγώ 7 χρονών τότε τυχαία ανοίγω τη τηλεόραση και βλέπω αυτό το γκολ:
Αν το Φίφα και τα αυτοκόλλητα Panini μου σύστησαν τυχαία τη Λίβερπουλ, αυτό το γκολ με έκανε να αγαπήσω τη Λίβερπουλ και να γνωρίσω το όνομα του Steven Gerrard. Είναι λοιπόν μια τυχαία στιγμή που θα σε κάνει να αγαπήσεις μια ομάδα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου.
24 Νοεμβρίου 2016 και ο Steven Gerrard ανακοινώνει πως αποσύρεται από το ποδόσφαιρο σε ηλικία 36 ετών. Ο “Stevie” έπαιξε για 17 χρόνια (1998-2015) στη Λίβερπουλ και 2 χρόνια στους LA Galaxy της Αμερικής, και φυσικά στην Εθνική Αγγλίας. Με τη Λίβερπουλ έπαιξε σε 504 ματς Premier League και πέτυχε 120 γκολ και σε 128 ευρωπαϊκά παιχνίδια με 41 γκολ. Συνολικά συμμετείχε με τους Reds σε 708 αγώνες, πέτυχε 186 γκολ και έδωσε πάνω από 100 ασίστ.
Ο Gerrard πιστεύω πως είναι ο μεγαλύτερος αρχηγός των τελευταίων 20 χρόνων (μαζί πάντα με Totti) και σίγουρα ο καλύτερος παίκτης που πέρασε ποτέ από τη Λίβερπουλ.
Ξεκίνησε ως κεντρικός μέσος, αργότερα έπαιξε στη θέση-ορόσημο του box to box μέσου, δεξί εξτρέμ, δεκάρι, αμυντικός μέσος, αριστερός μέσος μέχρι και δεξί μπακ. Ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής της εποχής μας, ένας άνθρωπος που μπορούσε να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο.
Με τη Λίβερπουλ ο Gerrard κατέκτησε ένα κύπελλο UEFA, δύο κύπελλα Αγγλίας, τρία League Cup δυο ευρωπαϊκά Super Cup καθώς και τον καλύτερο τελικό Champions League, βγαλμένο από ταινία.
Βγήκε τρίτος στη Χρυσή Μπάλα και UEFA Player of the Year το 2005, παίκτης της χρονιάς στην Αγγλία το 2009, καλύτερος νέος παίκτης το 2001, οκτώ φορές στην καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς, τρεις φορές στην καλύτερη ενδεκάδα της UEFA ενώ παραμένει ο μοναδικός παίκτης που έχει σκοράρει και έχει τελικά νικήσει όλους τους τελικούς (Άλαβες για το UEFA το 2001, Λιγκ Καπ με τη United το 2003 ,Champions League το 2005 με τη Μίλαν και για με τη Γουεστ Χαμ το 2006 για το κύπελλο Αγγλίας).
“Παρόλα αυτά δεν κέρδισε ποτέ του το πρωτάθλημα.” Σε κάθε συζήτηση που θα μιλήσει κάποιος για τον Στιβι, αυτό είναι το κλασσικό επιχείρημα που θα ειπωθεί για να τον “μικρύνει¨ως ποδοσφαιριστή. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο ωραίο άθλημα γιατί είναι μια μικρογραφία της ζωής. Μέσα στη ζωή υπάρχουν και οι αδικίες, οι ατυχίες και τα “γαμώτο” που προκαλούν μια γλυκόπικρη ανάμνηση αργότερα. Ο Gerrard έφτασε πάρα πολύ κοντά στο πρωτάθλημα δύο φορές, μια το 2009 που πήρε από το χέρι τη Λίβερπουλ στη κορυφαία σεζόν του αρχηγού που έκανε παπάδες μαζί με Alonso, Mascherano και φυσικά τον Fernando Torres.
Η άλλη, είναι μια στιγμή που κανένας οπαδός της Λίβερπουλ δεν θέλει να θυμάται.
Ο αγώνας με τη Τσέλσι το 2015 οπού ένα μικρό γλίστρημα του αρχηγού αποδείχτηκε μοιραίο.
Ο Gerrard πήρε πάνω του την ευθύνη, πάλεψε για να σώσει το όνειρο του, αυτό που ήθελε να δει από όταν ήταν μικρό παιδί. Να σηκώνει το πρωτάθλημα της χώρας του με την αγαπημένη του ομάδα, τη Λίβερπουλ, τη πόλη στην οποία μεγάλωσε. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Είναι όμως οι τίτλοι αυτό που κάνουν έναν ποδοσφαιριστή “μεγάλο”; Όταν σκεφτείς τους 5 καλύτερους παίχτες όλων των εποχών είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα βάλεις τον Stevie μέσα σε αυτούς. Αν όμως είχε πάρει μερικά πρωταθλήματα, τότε δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από τους άλλους. Κάθε ήρωας πρέπει να έχει μια τραγική στιγμή, το πρωτάθλημα που δεν κατέκτησε είναι αυτό που κάνει την ιστορία του Gerrard ακόμα πιο ρομαντική.
Η αλήθεια όμως είναι πως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Στίβεν για το ένα αυτό γλίστρημα. Ο Τζέραρντ έδωσε πολλά και πήρε λίγα. Η ψυχή του βρισκόταν στο Λίβερπουλ μαζί με τα συνθήματα των οπαδών και το “Y.N.W.A” να αντηχεί στο Anfield. Θα μπορούσε να είχε φύγει το 2005 για την Τσέλσι οπου η μεταγραφή του ήταν σχεδόν δεδομένη αλλά δεν το έκανε, θα μπορούσε να πάει στη Ρεαλ Μαδρίτης του Μουρίνιο, στη Μίλαν του Αντσελότι και στη Μπάγιερν του Γκουαρδίολα αλλα δεν το έκανε. Το περιβόητο αυτό πρωτάθλημα δεν ήρθε, επειδή ο Τζέραρντ προτίμησε τη παιδική του ομάδα, στην ομάδα που ονειρεύτηκε να γίνει κάποια στιγμή αρχηγός και θρύλος. Και το πέτυχε. Έχει λοιπόν σημασία να λέμε αν κατάφερε να αποκτήσει ένα πρωτάθλημα;
Ο Τζέραρντ ήταν στη Λίβερπουλ όταν τον χρειάστηκαν. Ήταν εκεί όταν η Γιουνάιτεντ ήταν ασταμάτητη με Cristiano Ronaldo, Scholes, Giggs, Rooney, Berbatov. Ήταν εκεί όταν η Τσέλσι και η Σίτι απέκτησαν τα πετροδόλλαρα του Αμπράμοβιτς και των Αράβων. Ήταν εκεί όταν η Άρσεναλ αναγεννιόταν μέσα απο τις στάχτες τις. Αλήθεια, ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει;
Όσα λεγόμενα περί κατάρας και να ειπωθούν, όσα γλιστρήματα και να γίνουν η Λίβερπουλ θα είναι πάντα εκεί, δεν περπατάει μόνη της. Έχει τον ηγέτη της, τον Steven Gerrard πάντα δίπλα της.
Σε ευχαριστούμε για όλα Stevie, YNWA.
