“Και τα αγόρια κλαίνε”: Ένας εφιάλτης ζωντανεύει στο θεατρικό σανίδι!

“Και τα αγόρια κλαίνε”: Η ζωή μιας αρρωστημένης ψυχής, ζωή σκοτεινή, εφιαλτική γεμάτη πάθη κι εμμονές ζωντανεύει μοναδικά απ’ τον Γιώργη Κοντοπόδη.

Σε ένα μικρό, θαλπερό θεατρικό χώρο, με ιδιαίτερη διακοσμητική χροιά, όπου η σκηνή γίνεται σχεδόν ένα με τις θέσεις του κοινού, στο θέατρο «Τσάι στη Σαχάρα» που βρίσκεται κάπου στα Ιλίσια, ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι και τις 27 του Δεκέμβρη, ο θεατρικός μονόλογος του Κύπριου συγγραφέα Μιχάλη Παπαδόπουλου «Και τα αγόρια κλαίνε».

Έχοντας ως βάση ένα ενδοσκοπικό, βαθιά εξομολογητικό κείμενο, φορτισμένο βαριά με ένα κοκτέιλ αντιθετικών συναισθημάτων ο ηθοποιός Γιώργης Κοντοπόδης ξετυλίγει σταδιακά το νήμα της ζωής ενός από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής, του Τζον Γουέην Κέισυ.

Επιστρατεύοντας το πηγαίο υποκριτικό του ταλέντο, ο ηθοποιός υπό την έξυπνη και εφευρετική σκηνοθετική ματιά του Αλέξανδρου  Λιακόπουλου προσκαλεί τον θεατή σε ένα σκληρό, σκοτεινό, μα και τρυφερό ανά στιγμές ταξίδι οικοδομώντας αρχικά το προφίλ του Τζον Κέισυ μέσα από αναδρομές σε αναμνήσεις του παρελθόντος και συγκεκριμένα αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, αναμνήσεις που σφραγίστηκαν από την γλυκύτητα και την αγάπη της μάνας, αλλά και την βίαιη συμπεριφορά του σκληρού πατέρα…

Ο Τζον είναι ένα “διαφορετικό” παιδί, φοβισμένο και ανασφαλές, βαθιά συνειδητοποιημένο βέβαια για την ταυτότητα του. Έτσι χτίζει μία αξιοζήλευτη, ευτυχισμένη ζωή, ζωή βιτρίνα ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με τα “πρέπει” της κοινωνίας.

Παντρεύεται, γίνεται πατέρας δύο παιδιών και πετυχημένος επιχειρηματίας, μα σαν πέφτει η νύχτα μετατρέπεται στον «Πόγκο» φορώντας μία κλοουνίστικη μάσκα και κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης αναζητώντας λίγες στιγμές απόλαυσης και απόλυτης ηδονής στο πλευρό νεαρών αγοριών…

Με τις εξαιρετικές κι απόλυτα ταιριαστές μουσικές επιλογές από τον ίδιο τον ηθοποιό να διαδραματίζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μιας επιβλητικά σκοτεινής, ασθματικής, νοσηρής ατμόσφαιρας, η οποία εντείνεται από την συνδρομή των φωτισμών, ο Γιώργης Κοντοπόδης στέκεται απέναντι στον θεατή με όπλα του τις λέξεις, το χρώμα της φωνής του, τις κινήσεις του σώματος του, συνιστώσες τις οποίες διαχειρίζεται με απόλυτη ισορροπία καταφέρνοντας με μεγάλη επιτυχία όχι μόνο να οικοδομήσει έναν άκρως αληθοφανή ρόλο, ρόλο εμπνευσμένο από την στυγνή πραγματικότητα, αλλά και να παρασύρει τον θεατή σε ένα τελευταίο ταξίδι θυμησών λίγο πριν την εφαρμογή της θανατικής ποινής…

Ένα ταξίδι αναμνήσεων από την παιδική κι ενήλικη ζωή του, κατά τη διάρκεια της οποίας o Τζον πέρασε από τον ρόλο του θύματος, στον ρόλο του αμείλικτου θύτη με μεγάλη ευκολία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρατήσει την βιτρίνα της ζωής του όσο πιο καθαρή και λαμπερή γίνεται…

Το «Και τα αγόρια κλαίνε» είναι, λοιπόν, ένας συγκλονιστικός θεατρικός μονόλογος, διάρκειας 80 λεπτών, μία ίσως ειλικρινής εξομολόγηση, εκπληκτικά δοσμένη από τον ηθοποιό Γιώργη Κοντοπόδη, ο οποίος με τεράστια υποκριτική άνεση μεταβαίνει από την μία συναισθηματική κατάσταση στην άλλη, σπάζοντας σταδιακά την βιτρίνα ενός φαινομενικά φυσιολογικού και “καθώς πρέπει” ανθρώπου, ξεδιπλώνοντας παράλληλα με κάθε λεπτομέρεια στο θεατρικό κοινό πτυχές από το κουβαριασμένο ύφασμα ζωής μιας άρρωστης ψυχής, ψυχής διαταραγμένης που μέχρι και την τελευταία στιγμή στέκεται περήφανη απέναντι στη ζωή για τη διαφορετικότητα της, δίχως ψήγματα μετάνοιας και ντροπής να την ταλαιπωρούν για τα νοσηρά της πάθη αλλά και για τις καταστροφικές της εμμονές…