H Bάλερι και η εβδομάδα των θαυμάτων είναι μια ταινία που δεν θα σε κερδίσει εξαρχής, αλλά αξίζει να δεις για τους παρακάτω λόγους!
Η “Βάλερι και η εβδομάδα των θαυμάτων” είναι μία ταινία τρόμου-cultιλα δεκαετίας ’70, που ή θα παρακολουθήσει κανείς τυχαία σε κάποιο αφιέρωμα/σινεμά της κακιάς ώρας ή στα πλαίσια ενός φεστιβαλικού αφιερώματος.
Εγώ την παρακολούθησα πριν μερικές μέρες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μπορώ να πω ότι μου δημιούργησε κάθε είδους συναισθήματα. Στην αρχή γελούσα με την παντελή έλλειψη μοντάζ και με την άχρονη εξέλιξη της πλοκής(;) και δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι αυτό που παρακολουθώ. Και μετά αφέθηκα στην μαγεία των εικόνων και απόλαυσα την ταινία με την ψυχή μου.
H Bάλερι είναι μία έφηβη που παρακολουθεί την έλευση κάποιου πλανόδιου θιάσου στον οικισμό της και μπλέκει σε περίεργα μονοπάτια που ακόμη και το τέλος της ταινίας δεν βοηθάει να ξεδιαλύνουμε αν πρόκειται για αποκυήματα της φαντασίας της ή για την πραγματική ιστορία.
Ένα είναι σίγουρο: Ο Τσέχος σκηνοθέτης Γιάρομιλ Γίρις κατάφερε να οικοδομήσει ένα κινηματογραφικό πανδαιμόνιο εικόνων και ήχων με έμμεσες -πλην σαφείς- νύξεις για την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, κάτι που μάλλον τον έκανε να συμβαδίζει πλήρως με το πνεύμα μιας εποχής που ακολούθησε το κίνημα των hippies και την πλήρη αποδοχή ναρκωτικών όπως το LSD.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το πραγματικά προκλητικό και αξιοθαύμαστο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στοιχείο της ταινίας είναι η παρουσίαση της σεξουαλικής αφύπνισης μίας έφηβης χωρίς taboo και προκαταλήψεις.
Η Βάλερι κοιτάει τους πάντες με ένα αθώο και ταυτόχρονα λάγνο βλέμμα και δε διστάζει να δοκιμάσει τα πάντα, δε φοβάται απέναντι στο άγνωστο και τα “μαγικά σκουλαρίκια” της είναι το εισιτήριο για έναν καινούριο κόσμο.
Αυτός ο κόσμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον κόσμο της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων αλλά το παραμύθι δεν έχει θέση σε αυτόν τον ζοφερό κινηματογραφικό παιχνίδι όπου πρωταγωνιστούν βρικόλακες, χαμερπείς ιερείς και μία γιαγιά που κυνηγάει την χαμένη νιότη της.
Όλως παραδόξως, η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Vítezslav Nezva αλλά ο σκηνοθέτης έχει προσδώσει τη δική του ερμηνεία και οπτική στο φιλμ χαρίζοντας στο κοινό μία ταινία προκλητική, παγανιστική, που τιμής ένεκεν συγκαταλέγεται στις ταινίες τρόμου αν και ρέπει περισσότερο προς το σουρεαλισμό και έχει περισσότερα παγανιστικά παρά scary στοιχεία. Στο μυθιστόρημα η ηρωίδα Βάλερι είναι δεκαεφτά, αλλά ο Γιάρομιλ Γίρις επιλέγει την ηθοποιό Jaroslava Schallerova να ενσαρκώσει τη Βάλερι σε ηλικία δεκατριών ετών.
Ο βασικότερος λόγος που προτείνω αυτή την ταινία είναι γιατί είναι αντιπροσωπευτική ενός είδους με το οποίο δεν είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι λόγω των ιδιαιτεροτήτων του: των b-movies, δηλαδή low-budget ταινιών που δε σχετίζονται καθόλου με τα πρότυπα του Hollywood και έχουν να κάνουν περισσότερο με quirky ταινίες τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας που προβάλλονται κυρίως μεταμεσονύκτιες ώρες.