Το Αυτόνομο Αγκάθι επιστρέφει με την δεύτερη σόλο δουλειά του “Τα Διαμάντια της Ζωής” και μας μιλάει με αφορμή την παρούσιασή της στο Χυτήριο την ερχόμενη Πέμπτη 27 Οκτωβρίου.
Μέλος των Κύκνειο Άσμα και από τα πρώτα μέλη της Bashment Records, το Αυτόνομο Αγκάθι (κατά κόσμον Θοδωρής Βασιλακόπουλος) έχει μια πολυετή πορεία πάνω από beat, έχοντας στο ενεργητικό του πολλές συμμετοχές και εμφανίσεις, ξεκινώντας από τα ιστορικά lives στο Λόφο του Στρέφη.
Έκτοτε δεν έχει σταματήσει να πειραματίζεται και να εξελίσσεται, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο “12.7.12” σε μουσική επιμέλεια και παραγωγή Ταφ Λάθος που σηματοδότησε μια νέα εποχή για τη Bashment Records και τους ανθρώπους της.
Οι στίχοι του ώριμοι και γήινοι, αλλά ταυτόχρονα με τη λυρικότητα που τους χαρακτηρίζει, καθιστούν το Αυτόνομο Αγκάθι μια κατηγορία από μόνο του, διαχωρίζοντάς τον απ’ τη στερεοτυπική εικόνα των MCs.
“Τα Διαμάντια της Ζωής” είναι η δεύτερη σόλο δουλειά του, με Ταφ Λάθος στην παραγωγή και μουσική επιμέλεια για δεύτερη φορά, την οποία και θα μας παρουσιάσει στο Χυτήριο στις 27 Οκτωβρίου.
Ξεκίνησες να εκφράζεσαι μέσα από το Hip Hop το 1998, αν δεν κάνω λάθος. Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο χώρο;
Από 15-16 χρονών ξεκίνησα να ακούω αυτή τη μουσική. Παράλληλα ήρθαν και οι πρώτες ρίμες. Γύρω στο 2002 ξεκινήσαμε με άλλα παιδιά να προσπαθούμε να βγάλουμε το Hip Ηop από τα μαγαζιά και να το κάνουμε πιο προσιτό και προσβάσιμο, με αυτοοργανωμένες συναυλίες και free lives. Σε μια εποχή που οι τσέπες ήταν γεμάτες, άρα οι λόγοι ήταν καθαρά προσωπικοί, δικοί μας. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την κατάσταση που θα ακολουθούσε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Όλοι τότε μας έλεγαν τρελούς και περιθωριακούς, αλλά εμείς ήμασταν χαρούμενοι.
Πως προέκυψε το σχήμα με τον Scrip-D που εξελίχθηκε στην οικογένεια, που φέρει το όνομα Κύκνειο Άσμα; Πως πραγματοποιούσατε τις πρώτες σας παραγωγές και ποια ήταν κάποια από τα πιο αξέχαστα πρώτα lives σας;
Με τον Νίκο ήμασταν συμμαθητές στο σχολείο. Τότε (1997-98), Hip Hop άκουγαν 2 στα 100 άτομα. Επειδή και οι δύο ακούγαμε, ήρθαμε πιο κοντά και αρχίσαμε να φτιάχνουμε τα δικά μας κομμάτια. Σαμπλάραμε σε ένα κασετοφωνάκι λούπες, και στο ίδιο κασετοφωνάκι ηχογραφούσαμε τα τραγούδια μας, είχε μια μικρή τρυπούλα που δίπλα έγραφε mic. Αυτή ήταν η αρχή. Η ιδέα για το όνομα του group, ήρθε από το ομώνυμο κομμάτι Κύκνειο Άσμα, μιας ροκ μπάντας, των Horror Vacui.
Το πρώτο live που θα μου μείνει και αξέχαστο, ήταν το 2003 στο λόφο του Στρέφη. Εκεί γνωρίσαμε και το Σωτήρη (Κακοτέχνη), ο οποίος μετά από κάποιο καιρό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του group. Ήταν μια προσπάθεια από όλα τα παιδιά, που τα περισσότερα τότε κινούνταν στον αντιεξουσιαστικό χώρο, να κάνουμε free lives χωρίς να έχουμε την ανάγκη μεσολαβητών, μαγαζιών και managers. Τα καταφέραμε. Είχε πολύ κόσμο και νιώσαμε ότι κάτι κάναμε, κάτι πετύχαμε.
Τι ανταπόκριση είχες όταν ξεκίναγες με δεδομένο και το ιδιαίτερο στυλ στον τρόπο που ραπάρεις και τον γενικότερο αντισυμβατικό σου ήχο;
Μικρή ανταπόκριση σε ποσότητα, πολύ έντονη όμως και θερμή. Εννοώ ότι αν αρέσαμε σε 10 άτομα, αυτοί οι 10 ήταν τρελαμένοι με τη μουσική μας και αυτό μας έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε. Όσο για τον αντισυμβατικό ήχο και τον περίεργο τρόπο που πατάω, εγώ δεν το καταλαβαίνω, οι άλλοι μου το λέγανε και έτσι το έμαθα κι εγώ, ότι πατάω περίεργα. Το λένε πολλοί βέβαια, άρα κάποια βάση θα έχει, αν και με ό,τι λένε οι πολλοί είμαι πάντα επιφυλακτικός.
Μέσα στις μουσικές σου μπορώ να ακούσω πολύ περισσότερες από Hip Hop και Rap επιρροές απλά. Ποιες είναι κάποιες χαρακτηριστικές από αυτές που είχαν και την μεγαλύτερη επίδραση μέσα σου;
Η πρώτη μου επαφή με το beat ήταν όταν στα techno κομμάτια του 92-93 παρεμβαίνανε οι μαύροι μουσικοί, οι οποίοι χώνανε ρυθμικά raps. Ήμουνα μικρός θυμάμαι, περίπου 10 χρονών τότε, και τρελαινόμουν όταν τους άκουγα. Από επιρροές δεν θέλω να πω ονόματα, θα σου πω είδη. Είναι το Rock (ξένο και ελληνικό), Punk (ξένο κι ελληνικό), ελληνικό, αμερικάνικο και φυσικά γαλλικό ραπ, αλλά και το mainstream. Αυτά τα τραγούδια που κάποιοι ονομάζουν γλυκανάλατα εμένα με αγγίζουν. Γενικά ότι ερεθίζει το αυτί μου το ακούω και ας μην ταιριάζει στην κουλτούρα του Hip Hop ο ήχος. Δεν βάζω στεγανά σε ότι ακούω. Σημαντικό ρόλο στην έμπνευσή μου έπαιξαν κατά καιρούς και ωραίες ταινίες που έβλεπα, πολλές φορές με το Νίκο (Scrip-D) στο σπίτι του.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τον Ταφ Λάθος και τους Ψυχόδραμα 07 και πως οδηγήθηκες στο καταπληκτικό σόλο 12.07.12 με τον Ταφ στο πλάι σου;
Η πρώτη μου επαφή με τους Ψυχόδραμα ήταν με τον Γιώργο (Α. Χειμώνα). Με αυτόν άρχισα να κάνω και τα πρώτα μου freestyle. Με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε. Έπειτα με έφερε σε επαφή, από την παρέα που κάναμε, με τον Παναγιώτη (Ταφ) και τον Κυριάκο (Αλλοπρόσαλο). Έπειτα γνωρίστηκα με όλα τα μέλη των Ψυχόδραμα και τους αγάπησα όλους. Ο Πάνος ήταν (και είναι) πάντα για εμένα ο καλύτερος παραγωγός, πέρα από τα εντυπωσιακά για εκείνη την εποχή ραπς του (2002). Τα beat του ήταν εξωπραγματικά για Ελλάδα, και πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του, πολύ πριν γίνει αυτό που είναι σήμερα. Έτσι το 2012, αποφάσισα να του προτείνω να μας φτιάξει beat για ένα δίσκο με τους Κ. Άσμα. Όταν φτιάξαμε το πρώτο κομμάτι, μου λέει δεν το κάνουμε σόλο ρε Θοδωρή; Το είπα στα παιδιά (Κακοτέχνη και Scrip), μου είπαν ότι δεν έχουν πρόβλημα και έτσι βγήκε το 12712. Από τότε ξεκινάει και η πιο στενή φιλία μου με τον Πάνο, και έτσι ήρθε και ο δεύτερος προσωπικός μου δίσκος “Τα διαμάντια της ζωής”.
Ποια πιστεύεις ότι είναι τελικά τα συστατικά που οδηγούν στις έξοχες και ιδιαίτερες παραγωγές της, που την αναδεικνύουν σε μία από τις κορυφαίες και πιο ποιοτικές ανεξάρτητες δισκογραφικές της εποχής μας;
Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από τον εμπνευστή της ιδέας, τον Παναγιώτη. Είναι σεμνός, αγαπάει πολύ αυτό που κάνει, έχει πολύ ταλέντο και φοβερή αισθητική. Έτσι λοιπόν τα παιδιά που αγκαλιάζουν αυτή την ιδέα, μοιραία έχουν αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βγαίνει στα ακουστικά και στα ηχεία σας.
Τι μεσολάβησε ανάμεσα στα δύο σόλο album σου; Πώς σε βρίσκει η κυκλοφορία «Τα διαμάντια της ζωής»;
Μεσολάβησαν 4 πολύ έντονα χρόνια, στα οποία δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι κάτι τόσο σημαντικό για να μιλάω για τη ζωή μου. Στα τραγούδια μου θα βρεις ό,τι ζω με κάθε λεπτομέρεια. Αυτό που πάντως πάντα υπάρχει, ότι και να μεσολαβεί ενδιάμεσα, είναι η αγάπη για τη μουσική.
(Όπως ακούγεται και μετά από τα flows σας με τον Ταφ στο πρόσφατο «Πες το μου κι έγινε» από το εν λόγω album) Τι σε προβληματίζει –περισσότερο- στους καιρούς μας;
Η δύσκολη κατάσταση (αναφορά του στην απάντηση της ερώτησης από το εν λόγω τραγούδι). Βασικά με προβληματίζει η προσπάθεια να εξισωθεί ο κόσμος προς τα κάτω. Δεν υπάρχει κίνητρο για το νέο άνθρωπο. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την πραγματική ζωή, παρά μόνο για τη συμβατική ζωή και ρουτίνα. Ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να κοιτάξει το εμείς και όχι το εγώ. Δεν υπάρχει προσανατολισμός και ορίζοντας. Όλοι είμαστε μόνοι και μαζί. Πρέπει να πάψουμε να νιώθουμε μόνοι. Πρέπει να ξαναστραφούμε προς τον άνθρωπο και να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε, μαζί με τα μειονεκτήματά μας.
Σε δύο χρόνια κλείνεις 20 χρόνια στον χώρο. Σε τι δίνεις περισσότερη βάση όσο περνάνε τα χρόνια; Τόσο όσον αφορά την μουσική σου, όσο και την ίδια την ζωή.
Στην φιλία και την αγάπη. Αυτά τα δύο συστατικά αν τα ενώσεις κάνεις και ωραία μουσική.
Είναι το γράψιμο από μόνο του ένας τρόπος ζωής τελικά κι ακόμη κι ένας τρόπος επιβίωσης στις δύσκολες στιγμές;
Δεν ξέρω τι είναι. Σίγουρα, αν ο κόσμος ήταν πιο όμορφος και είχε καλές προθέσεις, θα έγραφα πολύ λιγότερο.
Όντας από τους «παλιούς» πλέον πόσο μεγάλο ρόλο πιστεύεις πως παίζουν οι πραγματικές diy δουλειές σε κάθε φάση και κατά πόσο πιστεύεις πως έχουν αυξηθεί ή όχι σε σχέση και με την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, που τις διευκολύνει αν μη τι άλλο σε μεγάλο βαθμό;
Γενικά, δεν φοβάμαι να έχει στα χέρια του οποιοσδήποτε το εργαλείο της τεχνολογίας και να το χρησιμοποιεί για να εκφραστεί. Δεν θεωρώ ότι η τέχνη αφορά μόνο μια ελίτ ψαγμένων τύπων. Τους βαρέθηκα αυτούς τους καλλιτέχνες. Ο καθένας ας μπορεί να εκφραστεί και να λέει, ότι και να πιστεύει. Και ας διαφωνώ, θα είμαι πάντα εκεί για να μπορεί ελεύθερα να εκφράσει την άποψή του, παρόλο που πολλές φορές κράζω μέσα μου και απέξω μου, στο τέλος χαίρομαι όταν ακούω κάποιον να εκφράζεται.
Παίζει μεγαλύτερη αποξένωση και λιγότερη αλληλεγγύη, τόσο στην σκηνή του Hip Hop συγκεκριμένα, όσο και στην κοινωνία γενικότερα, σήμερα, σε σχέση με τα τέλη των 90s και τις αρχές των οοs; Πιστεύεις ότι η ομόνοια είναι από αυτά που μας λείπουν; Τι θεωρείς γενικότερα ότι μας λείπει σαν κοινωνία σήμερα; Όχι τόσο υλικά, όσο πνευματικά και ψυχικά.
Δεν πιστεύω ότι στα 90s τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ζούμε σε μια εποχή που αν λες ψέμματα ο κόσμος κατά βάση το καταλαβαίνει και σε απορρίπτει. Σιγά τα 90s. Όλοι τότε έφαγαν ψωμί καλλιεργώντας κόντρες και αντιθέσεις. Δεν μου λείπουν καθόλου. Ο καλλιτέχνης ξεχνάει, ο ακροατής ποτέ, και επειδή είμαι και ήμουν ακροατής, δεν τρώω το παραμύθι της παρελθοντολαγνείας. Ως κοινωνία, πρέπει να μπούμε βαθιά ο καθένας μέσα στην ψυχή μας, να σκάψουμε και να βρούμε ποιοι είμαστε. Μετά από αυτό θα έρθει και η ομαλή συμβίωση με τους γύρω μας. Αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Τα λέω μόνο για να κυλήσει η συνέντευξη.
Τελικά αρκεί η αγάπη για όσα και όσους βρίσκονται γύρω μας και για όλα όσα φτιάχνουμε για να μας σώσει;
Ναι αρκεί η αγάπη.
Το Χυτήριο όπως και να χει την Πέμπτη θα πλημμυρίσει με αγάπη. Δώσε μου, κλείνοντας, μια ιδέα για ό,τι ετοιμάζετε.
Είμαστε μια όμορφη παρέα και αυτό θα προσπαθήσουμε να βγει προς τα έξω για να περάσουμε καλά κι εμείς και ο κόσμος που θα τραβηχτεί για να μας ακούσει. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για το χρόνο σου. Εκτιμώ ιδιαίτερα το βήμα που μου έδωσες για να μιλήσω για αυτό που κάνω. Καλή συνέχεια.
Featured Image: abalos_indianos87