Πάντα βαδίζεις.
Περπατάς περπατάς για να φτάσεις κάπου έως ότου ο η επιστροφή σου φαίνεται πολύ κουραστική διαδρομή.
Έχεις ένα προορισμό, μπορεί να καταλήξεις εν τέλει αλλού.
Φαίνεται να μη κουράζεσαι, και συνεχίζεις, συνεχίζεις να κάνεις πράγματα, να τρέχεις να ιδρώνεις, να κουράζεσαι για έναν ανήσυχο ύπνο στη τελική.
Υπάρχουν άτομα που τους χαρακτηρίζει ο προγραμματισμός.
Θέλουν να υπάρχει ένα πλάνο για την καθημερινότητα τους, το κοντινό μέλλον, τη ζωή τους.
Με αυτόν τον τρόπο αισθάνονται μια υποστεγή ασφάλεια πως ξέρουν που βαδίζουν και ότι μπορούν να ρυθμίσουν τα πράγματα που τους αφορούν.
Ο χρόνος τους διαψεύδει πολλές φορές και καταλήγουν σε ένα εντελώς διαφορετικό σημείο ή αλλιώς από μια τελείως διαφορετική πορεία περνούν στο ίδιο σημείο αφετηρίας.
Κανείς δεν γνωρίζει το αύριο και προσπαθώντας να το ελέγξει στο υποκειμενικό 100% , εντάσσει το άγχος στη ζωή του για τα καλά, ευεργετικό άγχος σε άλλους, δυσλειτουργικό σε κάποιους.
Διότι ο φόβος θνησιμότητας στη μικρογραφία του, η συνειδητοποίηση δηλαδή πως ο άνθρωπος μεγαλώνει αυτονομείται αναγκαστικά, πιο πολλές ευθύνες που εξαρτώνται από αυτόν και άγχος μήπως πάθει κάτι, μήπως του συμβεί κάτι απ’το πουθενά, κοινωνικό κατάλοιπο από αυτά που βλέπει γύρω του και πάνω του να συμβαίνουν, απ το ότι δεν μπορεί να βασιστεί στην ανθεκτικότητα του οργανισμού του, αλλά οφείλει να συνεργαστεί με την φροντίδα του.
Και όταν αποδεχθεί ότι το άτομο μέσα από τη προσωπική του δουλειά, με καλύτερους φίλους την εμπιστοσύνη σ’εαυτόν, και τη προσαρμοστικότητα εκεί που χρειάζεται, επιβιώνει και επέρχεται σε ψυχική ισορροπία που είναι η σημερινή ‘’ευδαιμονία’’ του Αριστοτέλη.[Ηθικά Νικομάχεια].
Τα σχέδια και τα όνειρα που κάνουν οι άνθρωποι δίνουν ελπίδα, είναι όμορφες άυλες απεικονίσεις για ένα ενδεχόμενο αύριο, σήμερα ή ένα θέλω.
Αν καταφέρουμε να κρατήσουμε ένα όνειρο, ένα σχέδιο ζωντανό με ένα μέτρο λαμβάνοντας μεν υπόψην αλλά χωρίς να αφήνουμε δε να μας κυριεύουν οι κοινωνικές παρακωλύσεις… και το κυριότερο αν δεν χειριζόμαστε το χρόνο ως μεγάλη φυσική δύναμη αλλά συμβιβαστούμε τη ‘’βαρύτητα’’ ως τη μεγαλύτερη δύναμη, είμαστε κερδισμένοι στο κεφάλι μας και στο περιβάλλον που ζωγραφίζεται μπροστά μας.