Οι Allah-Las στο τρίτο album τους, “Calico Review”, κινούνται στα μονοπάτια, που μας έχουν συνηθίσει, με διαφορετικές, ωστόσο, ενίοτε προσεγγίσεις.
Πιστοί στο ραντεβού τους οι Allah-Las κυκλοφόρησαν πριν από λίγες ημέρες το τρίτο studio album τους από το 2012 έως σήμερα, παρουσιάζοντάς μας μία καινούρια δουλειά ανά δύο χρόνια έκτοτε.
Το εκπληκτικό ομώνυμο ντεμπούτο τους, από τον Σεπτέμβριο της χρονιάς εκείνης και με τον Nick Waterhouse τότε στην παραγωγή, ακολούθησε πανάξια το “Worship the Sun” του 2014, ώστε να φτάσουμε σήμερα, ακριβώς 4 χρόνια μετά από την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, στο φρεσκότατο “Calico Review”.
H παρέα των Miles Michaud, Matthew Correia, Spencer Dunham και Pedrum Siadatian, από το Los Angeles της California, αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως έχει αυτή την ιδιαίτερη συνταγή, που απλώς δεν γίνεται με κανέναν τρόπο να αποτύχει, ακόμη κι αν γίνεται με τον χρόνο συνεχώς όλο και πιο δύσκολη, όσον αφορά την αποδοχή της από μέρος των ακροατών της.
Μόλις είχαν βγάλει και το δεύτερο album τους είχα αναφέρει, πέραν του γεγονότος, πως στην Ελλάδα αποτελούν ένα από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα της συγκεκριμένης σκηνής, ότι το μέλλον τους διαγραφόταν λαμπρό μπροστά τους.
Το τότε μέλλον, λοιπόν, μετατράπηκε πλέον σε παρόν και αποδεικνύεται λαμπρό και με το παραπάνω, μάλιστα. Και το “Calico Review” φαίνεται ξεκάθαρα να τους βρίσκει στην πιο ώριμη, έως τώρα, περίοδο τους.
Περίμενα, αλήθεια, καιρό το καινούριο αυτό album των Allah-Las και ανυπομονούσα ιδιαίτερα, έχοντας και μία μικρή δόση αμφιβολίας, ωστόσο, για το αποτέλεσμα, λόγω κυρίως των εξαίρετων δύο πρώτων albums, που μας είχαν χαρίσει. Το λιγότερο, που μπορώ να πω σε τελική ανάλυση είναι ότι εκπλήρωσε πλήρως τις προσδοκίες μου και συμπλήρωσε ιδανικά την έως τώρα τριλογία τους αυτή. Πιστοί στις παραδόσεις τους και με εμφανή διάθεση να πειραματιστούν περαιτέρω, όμως, στο “Calico Review” μας παρουσιάζουν σίγουρα την πιο δύσκολη ολοκληρωμένη τους δουλειά, έως σήμερα, αλλά μακράν και την πιο πολύπλευρη.
Όλα όσα αγαπήσαμε και μας ενθουσίασαν εξ αρχής στους Allah-Las βρίσκονται ξανά εδώ, συμπληρωμένα, ωστόσο, με πολύ όμορφο τρόπο με καινούρια στοιχεία, που ξεπροβάλλουν σε ανύποπτα ή και όχι τόσο σημεία του album.
Έχουμε ξανά κλασσικό αγαπημένο rock ‘n’ roll και υπέροχη cosmic folk, εμποτισμένα με όσα πασπαλίσματα ψυχεδέλειας χρειάζονται. Κιθαριστικά μοτίβα που αντλούνται από το κλασσικό psych/surf rock και τους έχουν ήδη καθιερώσει ως τους πιο άξιους συνεχιστές συγκροτημάτων, όπως οι Byrds και οι Love. Πανέμορφα γυρίσματα, στα οποία ξεσπάει όλη η συγκίνηση, καθώς και απλοί, όσο και ποιητικοί στίχοι, που ταιριάζουν γάντι σε κάθε σημείο με την μουσική, ενώ αξιοπρόσεκτα είναι για ακόμη μία φορά, φυσικά, σε όλα τα κομμάτια τα ονειρικά φωνητικά και τα instrumental parts – παρ’όλο που αυτή την φορά δεν υπάρχει ολόκληρο αυτούσιο instrumental κομμάτι.
Υπάρχουν δίχως άλλο πάλι σημεία του album, τα οποία πλημμυρίζει η αλμύρα της θάλασσας των δυτικών ακτών, όπως σχεδόν στο σύνολό τους και τα δύο προηγούμενα albums. Εδώ, όμως, υπάρχει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό και η ίδια η πόλη των Αγγέλων ως σκηνικό και οι τεράστιοι λεωφόροι της με τα φοινικόδεντρα, ενώ η όμορφη νοσταλγία, η γλυκιά μελαγχολία, που φαίνεται να αυξάνεται από κάθε album στο επόμενο, και σταθερά η αγάπη κυριαρχούν ξανά ως βασικά συναισθήματα, που ανακύπτουν.
Είναι προφανές, ιδίως περνώντας τα χρόνια, πως οι Allah-Las πέραν της σύνθεσης αφιερώνουν και πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου τους στην ακρόαση δίσκων. Έχουν ξεψαχνίσει τα αμερικάνικα, κι όχι μόνο, 60s, τα οποία άλλωστε είναι και φανερό πόσο αγαπάνε, έχουν αποτυπώσει βαθιά μέσα τους τεράστιο πλήθος των μοτίβων τους και εν συνεχεία τα έχουν μεταφράσει στα δικά τους δεδομένα, σε σημείο, μάλιστα τις σαφείς αναφορές στην δεκαετία αυτή να τις έχουν κάνει τόσο δικές τους τώρα πια, που σχεδόν, παύουν πλέον να υφίστανται ως αναφορές.
Σαφώς και είναι ένα αρκετά πιο δύσκολο album από τα δύο προηγούμενα, περιλαμβάνοντας λιγότερα κομμάτια, που να αποτελούν εν δυνάμει hit-singles και ακολούθως πιο περίπλοκες μελωδίες. Γι’ αυτό και σε πρώτη ακρόαση πιθανώς να φανεί αρκετά πιο αδιάφορο σαν σύνολο σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, κάτι το οποίο τελικά, όμως, δεν ισχύει. Ίσα ίσα, που εν τέλει, αποδεικνύεται πως μάλλον είναι η πιο πολύπλευρη και η πιο ιδιαίτερη δουλειά τους.
Κι ακριβώς, αυτά, τα παραπάνω χαρακτηριστικά του, είναι και τα πιο θετικά κατ’ εμέ, καθώς οι Allah-Las παραμένοντας πιστοί στην παράδοσή τους, αποφασίζουν να πειραματιστούν ακόμη περισσότερο, με τρανταχτά παραδείγματα το “Famous Phone Figure”, του οποίου το πρώτο άκουσμα είχαν ακολουθήσει ένα ελαφρύ ανατρίχιασμα και μερικά δάκρυα συγκίνησης, και φυσικά το αρκετά mindfucking “Warmed Kippers”.
Προσωπικά, θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό ότι επιλέγουν να βουτήξουν σε ακόμη πιο βαθιά νερά και να μην αρκεστούν στο να παράξουν μια σειρά από “εύκολα” και πιασάρικα folk rock τραγούδια, κάτι που αν μη τι άλλο γνωρίζουμε όλοι μας πως μπορούν να κάνουν με περισσή ευκολία.
Σε καμία περίπτωση το “Calico Review” δεν είναι σαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο ερωτευόσουν παράφορα στο πρώτο άκουσμα, ούτε σαν το “Worship the Sun”, που αγαπούσες άνετα και χωρίς καμία περαιτέρω προσπάθεια έπειτα από μερικές ακροάσεις.
Είναι ένα album το οποίο απαιτεί σαφώς ακόμη περισσότερη προσοχή και αρκετές περισσότερες ακροάσεις. Εάν όμως προσπαθήσεις ίσως να καταφέρεις να το αγαπήσεις ισάξια κι αυτό. Κάτι, που εγώ προσωπικά κατάφερα και θεωρώ σχεδόν σίγουρο για όποιον έχει την διάθεση και την υπομονή να το επιχειρήσει. Δεν χρειάζεται καμία απολύτως πίεση, αλλά σίγουρα ενός είδους μεγαλύτερη αφοσίωση.
