Nέος στον χώρο της υποκριτικής, ο Δημήτρης Κυρατσούδης, μας μίλησε για την μέχρι τώρα εμπειρία του
Πάνος, Ρίκο, Δημήτρης είναι μερικά από τα ονόματα με τα οποία τον ξέρουμε. Για το τελευταίο όνομα, μάλιστα, ο Δημήτρης Κυρατσούδης επιμένει, γιατί θέλει να μείνει ο εαυτός του.
Δεν είναι από τα άτομα που θα τον συνεπάρει η επιτυχία. Παραμένει πάντα προσγειωμένος και αισιόδοξος με όποια αλλαγή έρθει στη ζωή του, ευχάριστη ή δυσάρεστη. Η αισιοδοξία εξάλλου είναι τρέλα που θέλει να βλέπουμε το καθετί σωστό, ακόμη κι όταν είναι λάθος.
Αν και κατάγεται από την Θεσσαλονίκη, γρήγορα προσαρμόστηκε σε νέες καταστάσεις. Δεν θα άλλαζε τίποτα στις αλλαγές που τον βρήκαν ή επιδίωξε. Τις αποδέχθηκε και τις αποδέχεται με ευλογία.
Με φιλική διάθεση και με ευγένεια, μου παραχώρησε μια συνέντευξη για το Frapress.gr!
Πώς ξεκίνησαν τα πρώτα σου βήματα σαν ηθοποιός;
Καταρχήν εγώ τελείωσα τη δραματική μου σχολή στην Θεσσαλονίκη. Με μια ομάδα από την σχολή κυρίως, αλλά και με κάποια άλλα παιδιά, κάναμε μία παράσταση η οποία ονομαζόταν “Η πλαστελίνη” στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης. Μέσα από αυτή την παράσταση βρεθήκαμε μαζί και γνωριστήκαμε κάποιοι άνθρωποι και με αφορμή ένα σενάριο το οποίο υπήρχε από παλαιότερα, έγινε ένας πιλότος για την τηλεοπτική σειρά “Εκδρομή” του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Πανταζούδη και ουσιαστικά με αυτή τη παράσταση και με αυτή τη σειρά ξεκίνησε η καριέρα μου.
Η θεατρική παράσταση “Πλαστελίνη” του Βασίλι Σιγκάρεφ που ανέφερες, έχει ιδιαίτερα σκληρό περιεχόμενο. Πόσο εύκολο ήταν να μπεις στο κλίμα του συγκεκριμένου έργου;
Κοίταξε να δεις, επειδή είχα αναλάβει και την παραγωγή τότε, είχα διαλέξει το έργο και το πρότεινα ουσιαστικά στους ανθρώπους που το υλοποιήσαμε μαζί και ανεβάσαμε αυτή την επιτυχημένη θα την πω παράσταση. Οπότε καταλαβαίνεις πως για να το έχω διαλέξει εγώ το έργο, προφανώς είναι στην ιδιοσυγκρασία μου τέτοιου είδους έργα για εκείνη την εποχή, για εκείνη τη φάση της ζωής μου.
Θεωρείς ότι οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας το αίσθημα της βίας; Ακόμη και αν πολλοί δεν το βγάζουν προς τα έξω;
Θεωρώ ότι υποβόσκει σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό που είναι η ειδοποιός διαφορά σε αυτό το πράγμα είναι πως κάποιος το κάνει και κάποιος όχι. Ότι μπορεί να υπάρχει μέσα μας μπορεί να υπάρχει, αλλά αυτό δεν λέει και κάτι. Δεν λέει αν είμαστε βίαιοι ή αν δεν είμαστε βίαιοι.
Πολλά πράγματα υπάρχουν μέσα μας, πολλά συναισθήματα που δεν τα φέρνουμε στην επιφάνεια. Το θέμα είναι η διαχείριση που κάνεις και τι επιτρέπεις να σου συμβεί, ποια είναι η “κόκκινη” γραμμή που θέτεις στον εαυτό σου σαν άνθρωπος.
Σε γνωρίσαμε τηλεοπτικά μέσα από την σειρά του ANT1 “Η Εκδρομή”. Πώς ήταν η πρώτη αυτή επαφή με την τηλεόραση;
Ήταν περίεργο. Δεν είχα ξανά ασχοληθεί με την κάμερα σαν ηθοποιός ποτέ. Είχα πάρα πολύ μεγάλη βοήθεια από τον Αλέξανδρο Πανταζούδη, ο οποίος είναι ένας από τους πιο πετυχημένους τηλεοπτικούς σκηνοθέτες στη χώρα μας, οπότε αυτός ήταν υπεύθυνος για να διαρκέσει πάρα πολύ λίγο αυτό το “δεν ξέραμε τι μας γίνεται” να το πω και έτσι “μπακάλικα”.
Ήταν μία δουλειά που οργανώθηκε με φίλους, με ανθρώπους που ήτανε φίλοι τόσο από το συνεργείο όσο και από τους ηθοποιούς. Αυτή η φιλική σχέση υπήρχε από πριν και κρατήθηκε και μετά από την σειρά.
Έξι μήνες σε ένα βουνό, με δεκάωρο γύρισμα και καθημερινότητα με όλους τους ανθρώπους αυτούς στο ξενοδοχείο, καταλαβαίνεις ότι είναι πάρα πολύς καιρός. Δένεσαι, κάνεις φιλίες, γνωρίζεις πια ο ένας τον άλλον με κλειστά τα μάτια. Ήταν μισός χρόνος που περνούσαμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί.
Την τηλεοπτική χρονιά που μας πέρασε σε είδαμε να πρωταγωνιστείς στην σειρά “Τρελή Οικογένεια” του STAR στον ρόλο του Ρίκο. Πες μου λίγα λόγια για τη δουλειά αυτή.
Εγώ προσωπικά φέτος δεν γνώριζα κανέναν από το συνεργείο ούτε από τους ηθοποιούς της σειράς πέρα από τον Μιχάλη Βογιατζάκη που ήταν βοηθός σκηνοθέτη ο οποίος ήταν και στην “Εκδρομή”. Όμως δημιουργήθηκε ένα κλίμα επίσης πάρα πολύ καλό, τόσο επαγγελματικό όσο και φιλικό. Έχουμε διατηρήσει σχέσεις και μετά τη σειρά δηλαδή βγαίνουμε μαζί, έχουμε μια κοινή συνομιλία στο viber που μιλάμε και λέει ο καθένας πως περνάει, που βρίσκεται, τα νέα του. Είμαστε θα έλεγα σε μία καθημερινή επικοινωνία.
Ο Δημήτρης με τον “Ρίκο” έχουν καμία σχέση μεταξύ τους;
Όχι, δεν έχουνε καμία σχέση. Το πώς είναι ο Δημήτρης δεν μπορώ να στο πω εγώ, πρέπει να στο πει κάποιος άλλος γιατί εγώ δεν με βλέπω(γέλια). Όσον αφορά τον Ρίκο, μπορώ να σου πω τον τρόπο που τον αντιμετώπισα εγώ. Πήρα μερικά στοιχεία που πιθανολογούσα στην αρχή ότι μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος όπως η κίνηση του, η τσιριχτή του φωνή, η αφέλεια του, η αθωότητα του και περνώντας ο καιρός στα γυρίσματα άρχιζα να τα πολλαπλασιάζω. Και έτσι βγήκε ο χαρακτήρας. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης σε αυτό το πράγμα.
Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί με άφησαν πάρα πολύ ελεύθερο να δημιουργήσω αυτό τον ρόλο όπως εγώ νομίζω. Μου έδειξαν πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, κάτι το οποίο, όχι απλά δεν ήταν δεδομένο, αλλά απορώ ακόμα και τώρα που τελείωσε η σειρά και κάναμε 53 επεισόδια πως με αφήσανε τόσο ελεύθερο χωρίς να κρίνουν κάτι από αυτά που κάνω.
Το δέχθηκαν από την πρώτη στιγμή έτσι όπως το έκανα και απλά έμπαινα μέσα και έπαιζα. Το λέω με την καλή έννοια όχι ότι δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. Αντίθετα μου έδωσαν μια ελευθερία που είναι σπάνιο να δοθεί σε έναν άνθρωπο που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο. Να φανταστείς εγώ τελείωσα τη σχολή το 2013 (γέλια).
Πόσο εύκολο ήταν για σένα να προσαρμοστείς στους έντονους ρυθμούς της Αθήνας;
Εγώ όταν κατέβηκα στην Αθήνα δεν κατέβηκα με αφορμή κάποια δουλειά. Αν και ο χρόνος που “ψάχτηκα” στην Αθήνα ήταν πάρα πολύ λίγος. Μου ανακοινώθηκε και από τη Φρόσω Λύτρα που έκανε την θεατρική παράσταση που συμμετείχα και από τον Κώστα Κιμούλη και την παραγωγή του STAR για την “Τρελή οικογένεια”, την ίδια μέρα ότι με πήραν και στην παράσταση και στην σειρά.
Ήμουν πάρα πολύ τυχερός γιατί δεν έκατσα ούτε 1 μήνα στην Αθήνα και μου ήρθαν αυτές οι 2 καταπληκτικές δουλειές, ενώ υπάρχει κόσμος που ψάχνει για δουλειά και δυσκολεύεται βιοποριστικά. Πιστεύω πως αυτό είναι και θέμα τύχης δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας, γιατί υπάρχουν πολλοί ικανοί ηθοποιοί που δεν έχουν την αντίστοιχη τύχη.
Το καλοκαίρι πρωταγωνίστησες στην θεατρική παράσταση “Η κυρία της νύχτας”. Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση αυτή.
Η παράσταση ήταν καταρχήν σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα. Ήταν μία θεατρική παράσταση-εικαστικό δρώμενο ενός έργου του Γιάννη Μαρή. Είναι μυθιστόρημα το οποίο μετατράπηκε από τη Φρόσω Λύτρα σε θεατρική παράσταση, δηλαδή δομήθηκαν οι διάλογοι και οι σκηνές. Ήταν μία πάρα πολύ ευχάριστη εμπειρία σαν πρώτη γνωριμία μου με το θεατρικό κοινό στην Αθήνα. Απέσπασε πολύ καλές κριτικές και πήγε και πολύ καλά σε σχέση με την προσέλευση του κόσμου.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι άνθρωποι με έντονα συναισθήματα. Εσύ ανήκεις στην κατηγορία αυτή;
Ναι ισχύει, οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι έτσι(γέλια). Απλά πιστεύω πως παίζει ρόλο και η στιγμή που βρίσκεται ο καθένας. Οι άνθρωποι είμαστε σχεδόν ίδιοι μεταξύ μας στα συναισθήματα, όλοι έχουμε τα ίδια συναισθήματα. Το θέμα είναι τι ερέθισμα υπάρχει για να σου βγάλει το ανάλογο συναίσθημα και σε τι βαθμό. Οπότε αυτό είναι καθαρά θέμα 2 πραγμάτων. Το πρώτο είναι πόσο ευάλωτος είσαι σε αυτό που σου συμβαίνει, στην καθημερινότητα σου, στη ζωή σου. Και το δεύτερο σε ποια στιγμή σε βρίσκει το εκάστοτε γεγονός που σου προκαλεί αυτό το συναίσθημα.
Το θέατρο είναι ένας τρόπος εκτόνωσης των συναισθημάτων; Ένας τρόπος ψυχοθεραπείας;
Ναι το πιστεύω 100%, το βλέπω καθημερινά στις πρόβες, σε παραστάσεις, ακόμη και στα γυρίσματα φέτος. Εκτονώθηκα πάρα πολύ με τα γυρίσματα στην “Τρελή Οικογένεια”, έβγαλα πράγματα που πιστεύω θα κρατούσα μέσα μου πάρα πολλά χρόνια αν δεν γινόταν αυτή η σειρά. Υποκριτικά εννοώ και μαζί με το υποκριτικά συνεπάγονται και άλλα πράγματα.
Έχεις φιλοδοξίες; Πως σκέφτεσαι την συνέχεια για σένα;
Προτιμώ να μην την κάνω αυτή τη σκέψη, δεν την έκανα ποτέ. Γιατί είναι μια δουλειά που δεν χρειάζεται ούτε να απογοητευτείς, ούτε να πάρουνε τα μυαλά σου αέρα. Και κάνοντας αυτή τη σκέψη είναι σίγουρο ότι θα σου συμβεί ένα από τα δυο. Οπότε εγώ προσπαθώ να πορεύομαι με το σήμερα, με αυτό που έχω τώρα. Αν δεν έχω κάτι δεν πειράζει. Αν έχω πολλά επίσης δεν τρέχει τίποτα. Συμβαίνει να έχεις πολλά όπως και το ανάποδο.
Η δουλειά μας από την μια μέρα στην άλλη αλλάζει πολύ εύκολα. Οπότε προτιμώ να μην σκέφτομαι τίποτα και να αντιμετωπίζω την κάθε παράσταση, την καθόλου παράσταση ή την σειρά και παράσταση μαζί πολύ ψύχραιμα.
H Ελλάδα του 2016 επιτρέπει τα όνειρα;
Τα όνειρα πάντα επιτρέπονται(γέλια). Είναι λάθος να μην κάνεις όνειρα όπου και να βρίσκεσαι.
Ποια είναι τα άμεσα σου σχέδια για το επόμενο διάστημα;
Μέχρι στιγμής έχει ευδοκιμήσει και είναι ανακοινώσιμο η παιδική παράσταση που θα κάνω στο θέατρο Χώρα σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κωνσταντακόπουλου. Κατά τα άλλα υπάρχουν συζητήσεις και για σειρά και για βραδινή παράσταση όμως δεν είναι κάτι επίσημο και κάτι ανακοινώσιμο.
Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη για τον χρόνο σου!
Εγώ σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο. Να σαι καλά!