Η Τζώρτζια Κεφαλά μοιράστηκε μαζί μας τις “ΜΠΛΕ” ιστορίες της…
Δεν ξέρω αν το ΜΠΛΕ είναι το αγαπημένο της χρώμα, το μόνο σίγουρο όμως είναι πως το έχει εντάξει στην καθημερινότητα της εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Μπορεί να βρεθούν πολλοί που θα πουν πως η Τζώρτζια Κεφαλά είναι ιδιαίτερη, διαφορετική, περίεργη. Εγώ προσωπικά με την μόνη λέξη που θα την χαρακτήριζα είναι μοναδική. Μοναδική στον τρόπο που αντιλαμβάνεται γεγονότα και καταστάσεις, μοναδική στην ερμηνεία των τραγουδιών της, μοναδική ακόμα και στην σκηνική της παρουσία.
Με ένα πλατύ χαμόγελο (στοιχείο που την διακατέχει) μου παραχώρησε μία “μοναδική” συνέντευξη για το Frapress.gr!
Αρχικά θα σε πάω λίγο πίσω… Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Για να είμαι ακριβής, στο Κολωνάκι. Στην συνοικία που κυκλοφορούσε όλος ο πνευματικός κόσμος της χώρας, αλλά και πολλοί αυτάρεσκοι, χλιδάτοι, αργόσχολοι. Ενδιαφέρουσα γειτονιά.
Στην αρχή, ο παππούς μου ο Αντρέας είναι η καλύτερη συντροφιά μου, αλλά η μοναξιά σε γενικές γραμμές, είναι η πιο συχνή μου παρέα στα πρώτα μου χρόνια.
Η μουσική πότε έρχεται στη ζωή σου;
Η μουσική έρχεται με τραγούδια της κατεστραμμένης Μ. Ασίας που τα τραγουδάει ο παππούς βέβαια, όπως το “Αραμπάς περνά”, και τον “Μαρμαρωμένο βασιλιά”, τα οποία με μαγεύουν, και μετά από αυτή την ιδιαίτερη εισαγωγή μπαίνουμε σε ένα συνδυασμό ποπ, ροκ, ψυχεδέλεια και Χατζιδάκι γύρω στα 8 μου.
ΜΠΛΕ. Το μεγαλύτερο μουσικό κεφάλαιο στη καριέρα σου. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
Όπως ξεκινάνε όλα τα ωραία. Δηλαδή χωρίς σκέψη. Μου έγινε η πρόταση, είπα σχεδόν άμεσα το ναι, κανείς δεν πίστεψε (εκτός από εμάς) πως κάτι ωραίο θα βγει…(γέλια).
Ενώ στην ουσία είσαι η δεύτερη βασική γυναικεία φωνή που απέκτησε το συγκρότημα, ο κόσμος έχει ταυτίσει μόνο εσένα εξ’ ολοκλήρου με τους ΜΠΛΕ. Πού πιστεύεις οφείλεται αυτό;
Η ανάγκη να “πετύχεις” είναι τελείως διαφορετική από την ανάγκη για έκφραση. Είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη, αλλά είναι πολύ σημαντικό η δεύτερη, να προηγείται. Αλλιώς έχουμε έναν εγωιστή γίγαντα και όχι έναν καλλιτέχνη. Όταν ξεκινήσαμε, το πιο πιθανό ήταν να μην πετύχουμε… οπότε ξεκινήσαμε από πραγματική δίψα για έκφραση και αυτό ήταν ο οδηγός.
Στην κανονική σου ζωή είσαι τόσο ροκ όσο είσαι και on stage;
Χα… κανονική ζωή είναι και οι έντονες στιγμές και οι ασυνήθιστες, και οι δύσκολες, και οι ήρεμες. Αν θεωρήσουμε ότι ροκ είναι η ανατροπή, τότε σίγουρα δεν είμαι αυτό που νομίζεις.(γέλια). To να κατανοείς τους γονείς σου είναι ροκ; Το να ξεσκεπάζεις τις δυσκολίες σου είναι ροκ; Το να αντέχεις την παρέα του εαυτού σου; Το να μην πιστεύεις στην προδοσία; Το να πιστεύεις ότι ο θεός κρύβεται στο νερό;… Δεν ξέρω τι είναι ροκ.
Το 2015 κυκλοφορήσατε τον νέο σας προσωπικό δίσκο με τίτλο “20”. Πες μου λίγα λόγια για αυτόν!
Ο δίσκος αυτός βγήκε σε μια εποχή ωριμότητας για εμάς. Όχι τόσο ηλικιακής, αλλά καλλιτεχνικής συνύπαρξης με την ομάδα φίλων που αποτελούν τους ΜΠΛΕ. Μετά από 10 χρόνια δισκογραφικής “σιωπής” (αφού κυκλοφορούσαμε μόνο κάποια ψηφιακά singles) αποφασίσαμε σε δύσκολους καιρούς, να βγάλουμε μια ολοκληρωμένη δουλειά, γιατί τότε νιώσαμε έτοιμοι, αλλά και επειδή κλείνουμε έναν κύκλο 20 χρόνια μουσικής παρουσίας.
Μεγάλο ατού στον συγκεκριμένο δίσκο, η παραγωγική άποψη του Απόστολου Παπαποστόλου. Νέος μουσικός, ταλαντούχος και ακόμα σπουδαστής στον συγκεκριμένο, απαιτητικό τομέα της παραγωγής στην Αμερική. Μας έδωσε φρέσκο αέρα στο αντικείμενο.
Είχατε 9 χρόνια να κυκλοφορήσετε νέα δισκογραφική δουλειά. Ποιος ήταν ο λόγος;
Οι λόγοι που απέχαμε είναι οικονομικοί σαφώς, αλλά και λόγοι αναζήτησης της ειλικρίνειας και της αλήθειας στο έργο που παράγει κανείς. Είμαστε πολλά χρόνια στη σκηνή και οι παγίδες είναι πολλαπλές.
Αν μπορούσες να χαρακτηρίσεις με μία λέξη τους ΜΠΛΕ ποια θα ήταν αυτή;
Θα με αφήσεις να πω δύο. “Ηχηρή μοναξιά” του αγαπημένου Δ.Μούτση.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως ουσιαστική δισκογραφία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Πιστεύεις ότι οι νέοι τρόποι προώθησης των τραγουδιών μέσω των social media (Facebook, Tweeter, YouTube) σας βοηθάνε πραγματικά;
Το σίγουρο είναι πως μας βοηθάνε να υπάρχουμε, έστω και με μειωμένα έως ανύπαρκτα έσοδα. Μιλάω για τους περισσότερους του κλάδου μας. Βέβαια ακόμα και αν τα οικονομικά της χώρας μας ήταν καλύτερα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει το Cd των 20 ευρώ, γιατί έτσι κι’ αλλιώς το Cd εκφυλίστηκε σαν προϊόν εδώ και καιρό. Κανείς δεν το σέβεται και βέβαια κανείς δεν το αγάπησε. Μόνη ελπίδα το βινύλιο που επιστρέφει δυναμικά.
Την κατάσταση στην Ελλάδα πως την αντιλαμβάνεσαι Τζώρτζια; Βλέπεις ελπίδα στο μέλλον εσύ προσωπικά;
Βλέπω ελπίδα στην αντίληψη του Έλληνα, στην φαντασία του, στην αποφασιστικότητά του και στην ικανότητά του να προσαρμόζεται (με γκρίνια πάντα). Το τελευταίο δεν μας βγαίνει σε καλό όλες τις φορές.
Τώρα το μέλλον και η ανάγκη μας να το εξασφαλίζουμε και να το προβλέπουμε, εμένα προσωπικά με αφήνει εντελώς αδιάφορη. Ας φτιάξουμε το τώρα μας για αρχή.
Στο “Κόκκινο φιλί” ένας στίχος λέει “πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό”. Για σένα τι είναι απλό και συνάμα αληθινό;
Σημαντικός στίχος για εμένα. Σημαίνει να γυρνάς στην αρχή. Να αφαιρείς γνωμικά, στόχους, φιλοσοφίες, γνώσεις, εμπειρίες, συμπεράσματα και να βλέπεις το μεγαλείο της ζωής και της αγάπης κάθε στιγμή. Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Όταν το να είσαι “μαζί” αρκεί. Απλά. Όπως νιώθεις τον ήλιο στο δέρμα σου.
Βλέπουμε ότι πολλά συγκροτήματα μετά από λίγα χρόνια διαλύονται. Πες μου ποιο είναι το μυστικό της ενότητας σας;
Το μυστικό σε όλες τις σχέσεις, είναι ο σεβασμός. Η διάθεση για κατανόηση.
Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Τα πάντα και τίποτα. Αν πιστέψω πως αξίζει τον κόπο, θα ήθελα να πω τις δικές μου μουσικές και λέξεις. Αν προκύψει όμως και κάτι άλλο, θα το χαρώ εξίσου.
Μεγάλο σχολείο το να μιλάς με καλλιτέχνες, όπως η Τζώρτζια Κεφαλά. Σε βγάζουν έξω από τα όρια του δήθεν και σε παρασύρουν με την ειλικρίνεια, την ευθύτητα και την γλυκύτητα τους.
Πέρα από όλα τα άλλα, από την συνέντευξη αυτή θα κρατήσω και μία φράση που μου είπε σε κατ’ ιδίαν συνομιλία μας:
“Γι’ αυτό είναι σπουδαία η μουσική. Ενώνει δρόμους και ζωές…”.
Σε ευχαριστώ για όλα Τζώρτζια!
