Οι μεγάλοι ζωγράφοι εμπνέονται από εμβληματικά λογοτεχνικά έργα και μας εντυπωσιάζουν για άλλη μία φορά!
Πανέμορφοι πίνακες που μας θυμίζουν τα απαράμιλλα έργα των Σαίξπηρ, Θερβάντες, Πόε, καθώς και πολλών άλλων ακόμα. Οι μεγάλοι ζωγράφοι μας εντυπωσιάζουν για άλλη μία φορά!
Sir John Everett Millais, Ophelia (1851-1852)
H «Oφηλία» του Βρετανού Sir John Everett Millais, ολοκληρώθηκε μεταξύ του 1851 και 1852. Βρίσκεται στην Tate Britain στο Λονδίνο. Απεικονίζει την Οφηλία, ένα πρωταγωνιστικό χαρακτήρα από το έργο του William Shakespeare «Άμλετ» να τραγουδά λίγο πριν πνιγεί. Το έργο εκτέθηκε για πρώτη φορά στη Royal Academy και έχει εκτιμηθεί πάνω από 30.000.000 λίρες.
Salvador Dali, Mad Tea Party (1969)
O Σαλβαντόρ Νταλί φτιάχνει 12 γκραβούρες για την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Μια για κάθε κεφάλαιο του βιβλίου. Κυκλοφορούν το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Press-Random House και ζωντανεύουν τον σαγηνευτικό και τρομακτικό κόσμο που περιγράφει ο Λιούις Κάρολ στο βιβλίο του.
John William Waterhouse, The Lady of Shalott (1888)
Ο Lord Alfred Tennyson ήταν ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Το 1833 έγραψε το ποίημα «The Lady of Shalott», εμπνευσμένο από τους μύθους του Βασιλιά Αρθούρου. Ο John William Waterhouse ζωγραφίζει τη μοναχική γυναίκα το 1888 να είναι στη βάρκα που παρασύρει το ποτάμι με κατεύθυνση το Κάμελοτ, τη μαγική πολιτεία και όνειρο όλων των ανθρώπων του κόσμου. Η καταραμένη Lady of Shalott δεν έφτασε ποτέ στο Κάμελοτ. Πέθανε τραγουδώντας, ενώ την παρέσερνε ο ποταμός.
Pablo Picasso, Don Quixote (1955)
Το σκίτσο του Δον Κιχώτη και του συντρόφου του Σάντσο Πάντσα εμφανίστηκε στο γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Les Lettres Françaises στις 18 Αυγούστου του 1955. Πολύ διαφορετικό από τα έργα της μπλε και της ροζ περιόδου του ζωγράφου, καταφέρνει με απλές τολμηρές γραμμές να συλλάβει την αίσθηση του μάταιου της περιπλάνησης των δυο αντρών και την εξάντληση που τους συνοδεύει. Η εικόνα, αν και στατική, καταφέρνει και είναι γεμάτη κίνηση, με το ζώο τους να είναι ανήσυχο κάτω από τον καυτό ήλιο και τους ανεμόμυλους να περιστρέφονται αργά.
René Magritte, Domain of Arnheim (1962)
Μια από τις λιγότερο γνωστές ιστορίες του Edgar Allan Poe, δίνει τον τίτλο της σε ένα έργο του Μαγκρίτ, που φιλοτέχνησε το 1962. «Arnheim» στα γερμανικά σημαίνει αετοφωλιά και πολλοί θεωρούν ότι είναι ένα από τα πιο βαθιά και όμορφα έργα του Πόε και ένα από τα πολύ λίγα στα οποία μας δίνεται η δυνατότητα να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά στον αληθινό εσώτερο κόσμο ενός συγγραφέα που η σύντομη, γεμάτη προσωπικές τραγωδίες ζωή του, επέδρασε καταλυτικά στις «αλλόκοτες» λογοτεχνικές του ιστορίες, στις οποίες κυριαρχούν η φθορά, ο θάνατος, ο φόβος, η θλίψη, αλλά και η ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ. Η σύντομη αυτή ιστορία του Πόε εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1847.