Ο Άρχοντας του Τρόμου, ή αλλιώς Τζον Κάρπεντερ, σκηνοθέτησε μια μοναδική συναυλία για μυημένους φαν και όχι μόνο!
Τον Τζον Κάρπεντερ οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως σκηνοθέτη ορισμένων από τις πιο cult και επιδραστικές ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του όμως, έχει συνθέσει και μουσική για πολλές από τις ταινίες του. Από της κυκλοφορίας του πρώτου studio album του, Lost Themes, τον Φερβουάριου του 2015 και του follow-up, Lost Themes II, τον Απρίλιο του 2016 τα live του είναι πολλά και περιλαμβάνουν μεταξύ τους εμφανίσεις σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το All Tomorrow’s Parties.
Ο Κάρπεντερ είναι πρωτίστως σκηνοθέτης και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Η μουσική του είναι απλή, αυτοσχεδιαστική και έντονα 80’s, με το μινιμαλιστικό synth του ίδιου και του γιού του, Cody Carpenter, να πλαισιώνονται αριστοτεχνικά από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
© John Metalman Photography
Οι πόρτες άνοιξαν στις 20:00 και ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται, χωρίς να κατακλύσει ασφυκτικά το χώρο, πράγμα από μια άποψη απογοητευτικό, διότι για ένα όνομα αυτού του βεληνεκούς περιμένει κανείς να δει ένα μαζικό προσκύνημα. Ως αποτέλεσμα όμως, αυτό συντέλεσε σε μια “άνετη” και ατμοσφαιρική συναυλιακή εμπειρία, στην οποία όλοι οι παρευρισκόμενοι γνώριζαν ακριβώς τους λόγους για τους οποίους ήταν εκεί. Και επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο.
Τυπικός στην ώρα και υπέρ-άνετος όπως πάντα, ο Τζον Κάρπεντερ και τα μέλη της μπάντας του ανέβηκαν στη σκηνή με το ηλεκτρονικό soundtrack του κλασσικού sci-fi Escape from New York να ακολουθείται από αυτό του Επίθεση στο Σταθμό 13. Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, το live συνόδευσαν σκηνές από τις αντίστοιχες ταινίες, αυξάνοντας τον παράγοντα “νοσταλγία” κατακόρυφα για τους παλιούς φαν και βάζοντας άπαντες στο κλίμα της μουσικής, η οποία δημιουργήθηκε ως μουσικό ταίρι και αντίκρυσμα του συγκεκριμένου κινηματογραφικού υλικού.
© John Metalman Photography
Μετά από τον απαιτούμενο χαιρετισμό, σειρά στο set list είχαν το επιβλητικό Vortex και το Mystery, “ορφανά” soundtrack από το Lost Themes. Ορφανά από την άποψη ότι, σε αντίθεση με όποια παρανοήση θα μπορούσε να προκαλέσει η ονομασία του album, η μουσική αυτή δεν προήλθε από την παραγωγή κάποιας ταινίας που εν τέλει κυκλοφόρησε με διαφορετική υπόκρουση. Είναι, με λόγια του ίδιου του Τζον Κάρπεντερ, soundtrack για τις ταινίες που πολλοί μπορεί να έχουν μέσα στη φαντασία τους.
“Καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας μου έχω συνθέσει μουσική για ταινίες τρόμου, θρίλερ, ιστορίες φαντασμάτων.” Με αυτό το προοίμιο και εν μέσω δικαιολογημένων επευφημιών, έρχεται το “The Fog”. Και αμέσως μετά, όταν όλη η μπάντα φόρεσε γυαλιά ηλίου, ήταν προφανές το τι θα ακούγαμε… Το “They Live” (live).
Μια από τις ταινίες στις οποίες τα practical effects δίνουν ξεχωριστή προσωπικότητα είναι το “The Thing”(1982). Το απλό και υποβλητικό score που συνοδεύει τους τίτλους είναι γραμμένο από τον Ένιο Μορικόνε και ως εκ τούτου δε θα είχε θέση στο live, αν δεν είχε εντυπωθεί στη συνείδηση των φαν και αν δεν ήταν για τον άπλετο σεβασμό και εκτίμηση που τρέφει o Τζον Κάρπεντερ για τον βραβευμένο πλέον με Oscar συνθέτη. Το μπάσο σε αυτό το κομμάτι τρύπησε την ψυχή όλων μέσα στο κοινό.
Μετά το Distant Dream (Lost Themes II), το soundtrack του Little Trouble in Big China (με την απαραίτητη υπαινικτική αναφορά στη μούσα του Τζον Κάρπεντερ, τον Kurt Russel) και το Wrath, η σκηνή σκοτείνιασε με τη σκηνοθετική οδηγία “Let’s go a little darker”. Το Night είχε σειρά με τον Daniel Davies να δίνει κιθαριστικά ρέστα. Ζοφερό, μίνιμαλ και ιδιοφυές.
Το soundtrack του Halloween είναι σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τη μουσική των ταινιών τρόμου, αλλά και για την ποπ κουλτούρα εν γένει. Η γρήγορη μελωδία στο πιάνο σε ένα περίεργο τέμπο 5/4 έχει σημαδεψει όλους όσους έχουν δει τη συγκεκριμένη ταινία και η επιλογή της, πριν το κλείσιμο του πρώτου μέρους του live με το “In the Mouth of Madness”, προκάλεσε έναν μικρό χαμό ανάμεσα στο κοινό.
Όταν ο Τζον Κάρπεντερ επέστρεψε στη σκηνή, ολοκλήρωσε αυτό το μέτριας διάρκειας (περίπου 80 λεπτά) και μεγάλης σημασίας live με το Prince of Darkness, Purgatory, Survivor και Christine. Αποχαιρέτησε δε το κοινό με μια προτροπή να προσέχουν στο δρόμο, γιατί η Christine, το φονικό αυτοκίνητο της ομώνυμης ταινίας του 1983, παραφυλά. Ακούστηκαν λίγα γέλια, καθώς ένα όμοιο πανέμορφο, σπορ αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο έξω από την είσοδο του Piraeus 117 Academy.
Και για του λόγου το αληθές…
Κρίνοντας από προσωπική άποψη, το εν λόγω live ήταν μια εμπειρία. Ο Κάρπεντερ είναι όνομα που τείνει να λάβει θρυλικές διαστάσεις, παρ’ όλη την ενίοτε αντισυμβατικότητα και τις αρνητικές κριτικές – που αργότερα μετατράπηκαν σε επαίνους. Άλλωστε και πάνω στη σκηνή είναι μια φιγούρα που αποπνέει σεβασμό.
Ξεκινήσαμε λέγοντας ότι ο Τζον Κάρπεντερ είναι πρωτίστως σκηνοθέτης. Η ενασχόλησή του με τη μουσική έχει και θα έχει σημείο αναφοράς την πρώτη του αγάπη. Εξ’ ου και η εγγενής δραματικότητα των απλών, αυτοσχεδιαστικών συνθέσεών του. Πρόκειται με άλλα λόγια για έναν άνθρωπο που σκηνοθετεί, ακόμα και όταν δεν ασχολείται με ταινίες.
Συμβαίνει με αυτόν, όπως συμβαίνει και με άλλους. Το πέρασμα από τη μια μορφή δημιουργίας στην άλλη μας φωτίζει διαφορετικές πλευρές του ίδιου μυαλού. Όταν δε έχεις την ευκαιρία να το δεις live αυτό, δεν τη χάνεις με τίποτα!