Το συλλογικό μας άρθρο για την μετανάστευση και το προσφυγικό ζήτημα
Με αφορμή το πρώτο μηνιαίο Editorial με θέμα την μετανάστευση ζητήσαμε από τους αρθρογράφους μας να αφιερώσουν λίγο χρόνο και να εκθέσουν σε ένα σύντομο κείμενο τις σκέψεις τους (τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη και την Ελλάδα το προσφυγικό ζήτημα ή ότι άλλο σχετικό σκέφτονται) σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην χώρα μας, ως ένα είδος επιλόγου στο συγκεκριμένο αφιέρωμα… που δυστυχώς δεν συνιστά επίλογο και για την ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων.
Με την προσφυγική κρίση των ημερών μας αποδομείται, και για τους λίγους ακόμη επίμονους ευρωπαϊστές, το ευρωπαϊκό ιδεώδες, -συνιστάμενο πια στα πλέον άτεγκτα, αυτιστικά κελεύσματα και τις αδυσώπητες πρακτικές της Ένωσης καθίσταται κενό γράμμα. Με την προσφυγική κρίση των ημερών μας, αποκαλύπτεται ταυτόχρονα και μια άλλη πλευρά, βαθιά λησμονημένη, αυτή της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, αυτή του απόλυτου σεβασμού μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, αυτή της επιτακτικής ανάγκης για δράση, συνεισφορά και δικαιοσύνη. Ακούμε συχνά «ας μην ξεχνάμε πώς είμαστε ένα κράτος προσφύγων». Θα έλεγα πάνω απ’ όλα, ας μην ξεχνάμε πως είμαστε Άνθρωποι.
Αριάδνη Πολυχρονίου
“Θρονιασμένος στο γραφείο μου, με τον φρεσκοχτυπημένο φραπέ μου στρατηγικά τοποθετημένο πάνω σε αυτό ώστε να μπορώ, χωρίς να διακόπτω την πληκτρολόγηση, να τραβάω μερικές ρουφηξιές γέρνοντας προς τα εμπρός και την προσωπική μου τουαλέτα σε απόσταση μερικών διασκελισμών σε περίπτωση που επιδράσει απότομα ο καφές… τι δικαιούμαι να πω και να κρίνω; Θα ήμουν αλαζόνας αν το έκανα και ξεδιάντροπος αν στεκόμουν μόνο σε αυτήν την αυτοκριτική ομολογία. Από αυτήν τη θέση, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκαρφίζομαι ιστορίες με «αφανείς ήρωες» στους οποίους δε θα μοιάσω ποτέ, να προσπαθώ μέσα από την επίπλαστη και ντροπιασμένη «ασφάλειά» μου να βροντοφωνάξω μία μόνο λέξη: «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»… κι ύστερα να σηκωθώ και να την υποστηρίξω. Όπως κι εσύ. Κι εσείς.”
Σταμάτης Παπαδόπουλος
Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται. Φαινόμενα του παρελθόντος εμφανίζονται ξανά και καταστάσεις που νόμιζε ο Δυτικός σύγχρονος κόσμος ότι ανήκουν στο παρελθόν έρχονται στο προσκήνιο. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με το προσφυγικό ζήτημα. Ορδές μεταναστών καταφθάνουν στην Ελλάδα ελπίζοντας να φτάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου θα μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Η αντιμετώπιση από τους Έλληνες? Άλλοτε ανθρώπινη και άλλοτε ρατσιστική, απαξιωτική. Eκατοντάδες κόσμος έχει κινητοποιηθεί σε όλη την Ελλάδα και προσφέρει από το υστέρημα του είδη πρώτης ανάγκης καθώς και πολλές ώρες προσωπικής εργασίας δουλεύοντας σαν εθελοντής σε διάφορες δράσεις ανά την επικράτεια. Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν σχεδόν απαξιωτικά τους μετανάστες. Λίγο τα πέτρινα χρόνια της λιτότητας, λίγο η άγνοια της Ελληνικής ιστορίας και δη του θέματος των μεταναστευτικών εκροών ακόμα και προς την Συρία (!)… Η δεκαετία του ’50 όπου έφευγαν κατά δεκάδες οι Έλληνες έχοντας 5 δραχμές μόνο μαζί τους, πιάνοντας δουλειά σε εστιατόρια της Γερμανίας για να ζήσουν αξιοπρεπώς είναι μάλλον μια εποχή μακρινή, ξεχασμένη. Αλλά ναι, σωστά… εκείνοι ήταν Έλληνες δεν είχαν καμία σχέση με τους σημερινούς πρόσφυγες. Τελικά ο ελληνικός λαός ξεχνά πολύ εύκολα όσα δεν τον συμφέρουν ιδίως αυτήν την περίοδο που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι στους πρόσφυγες (ή έτσι θέλει να πιστεύει!;). Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Όχι μόνο καλούμαστε να διαχειριστούμε τις προσφυγικές ροές οι οποίες καταφθάνουν στην χώρα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά καλούμαστε να μην επιδείξουμε και πάλι σε διάστημα μόλις 26 ετών τον ρατσισμό τον οποίο είχαμε εκφράσει απέναντι στους Αλβανούς μετανάστες που είχαν έρθει στην χώρα μας. Για μένα πράγμα ακατόρθωτο…
Λίτσα Δημηνάκη
Μεγάλωσα με μια ιστορία από τη γιαγιά μου. Κάποτε (δεν μου διευκρινίζει μέχρι και σήμερα το πότε ακριβώς) ήταν με τον αδερφό της στο δρόμο για γυρίσουν στο σπίτι τους. Κάποια στιγμή της λέει “Έλα να κάνουμε διαγωνισμό για το ποιος τρέχει πιο γρήγορα”, και άρχισαν να τρέχουν μέσα στο δάσος για να επιστρέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αργότερα έμαθε ότι γύρω τους, είχαν μαζευτεί λύκοι και ο θείος μου προσπαθούσε να την κάνει να μην τρομάξει. Η οικογένειά της είχαν έρθει από την Τραπεζούντα, μέσω Ρωσίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους (Πόντιοι βλέπετε…). Μέχρι και σήμερα, προσπαθώ λίγο λίγο, από τις σκόρπιες ιστορίες να καταλάβω πώς ήταν αυτός ο ξεριζωμός. Τα τελευταία χρόνια και ειδικά φέτος, παρακολουθώ αυτήν την “κρίση μετανάστευσης” και μπορώ να αντιληφθώ σε έναν ελάχιστο βαθμό τις δυσκολίες των ανθρώπων αυτών, που αναγκάζονται να αφήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν προς αναζήτηση μιας ζωής – κάποιας ζωής. Δυστυχώς, το μόνο που βρίσκουν στη γηραιά ήπειρο, είναι λύκοι και μάλιστα απ’ αυτούς που θα σε κρατάν οριακά ζωντανό για να συνεχίζουν να σου πίνουν το αίμα μέχρι να πεθάνεις στο κλουβί που σου φυλάσσουν…
Μαρία Καιρίδου
Το προσφυγικό για την Ευρώπη δεν είναι θέμα… Θα δώσει 200εκ ευρώ στα Σκόπια, θα δώσει 100εκ ευρώ στην Αλβανία, θα δώσει και άλλο 1δις σε 5-6 υποανάπτυκτες συνοριακές χώρες ακόμα για να έχουν κλειστά τα σύνορα τους και θα ζήσουν αυτοί ” καλά και εμείς σκ@τύτερα”. Στην Ελλάδα θα δώσει κάνα δις (Τα 500 θα τα φάνε οι γνωστοί-άγνωστοι) για να κρατήσει όσους μπορεί (το βιοτικό επίπεδο μας άλλωστε σε καμιά 20αρια χρόνια θα είναι ακριβώς το ίδιο με των προσφύγων στην Ειδομένη) και κλάιν μάιν… Από ένα σημείο και μετά θα τους βουλιάζουμε τις βάρκες όπως κάνουν οι Ιταλοί… Ακούγομαι σκληρός ε; Δεν με ρωτήσανε να απαντήσω στο πως τα βλέπω εγώ από την δική μου πλευρά, αλλά πως τα βλέπει η Ευρώπη και η χώρα μου…
Πολέμαρχος
Το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους γιατί έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει δυνατότητα να διαλευκανθεί και να σταματήσει εδώ ο καθημερινός άδικος χαμός τόσων ζωών, αλλά ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον εγωισμό του και να δει πέρα από τα προσωπικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, γεγονός που φαίνεται από την αδυναμία των ηγετών των ευρωπαϊκών χωρών να βάλουν ένα τέλος στο μαρτύριο τόσων ανθρώπων.
Δανάη Μιχαηλίδου
Λυπάμαι που το λέω, αλλά πρόσφυγες, είστε μόνοι σας. Μόνο η Ευρώπη έχει να φοβάται τον ISIS. Εσείς να κάτσετε να τον πολεμήσετε. Να πεθάνετε της πείνας. Να φάτε βόμβα στο κεφάλι. Χεστήκαμε. Ούτως ή άλλως, 1 εκατομμύριο πρόσφυγες δε χωράνε σε μια ήπειρο με πληθυσμό μισό δις. Είστε πάρα πολλοί. Και είστε όλοι τρομοκράτες. Η Ευρώπη δεν είναι για σας. Η Ευρώπη είναι πολιτισμένη. Και είναι τόσο ρατσιστική που ούτε καν το κρύβει.
Νάντια Κλήμου
H σημερινή Ευρώπη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Ευρώπη της ενότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας που κάποτε οραματιζόμασταν. Έχει μετατραπεί σε ένα φρούριο. Φρούριο που θέλει να προστατέψει τους υπάκουους και υποταγμένους πολίτες της από τους ”κακούς” μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτούς που η ίδια εμμέσως ανάγκασε να ξεριζωθούν από την πατρίδα τους μετατρέποντας την σε εμπόλεμη ζώνη. Από την μια ο φιλελεύθερος δάκτυλος των Αμερικάνων, από την άλλη οι φανατισμένοι τζιχαντιστές. Και σαν απάντηση, λοιπόν, η Ευρώπη υψώνει τείχη και φράκτες, αφήνοντας εκατοντάδες ψυχές στο έλεος του θεού. Σε οποιουδήποτε θεού, είτε τον Αλλάχ, είτε των χριστιανών, στον θεό του χρήματος και οποιονδήποτε άλλον. Στον όποιο θεό για τον οποίο τόσο αίμα έχει χυθεί…
Μαρία Τσιμάρα
Η Δυτική Ευρώπη – ως ένα από τα κατεξοχήν ευνοημένα μέρη του πλανήτη – ήταν ανέκαθεν πόλος έλξης για τους μετανάστες τόσο εσωτερικούς, όσο και εξωτερικούς. Το κύμα των ανθρώπων που δέχεται τον τελευταίο καιρό συναγωνίζεται σε μέγεθος αυτό που προκάλεσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Πράγματι, ο αναβρασμός στη Μέση Ανατολή καθόλου δεν υστερεί σε βαρβαρότητα από τις μεγάλες συρράξεις του περασμένου αιώνα, ενώ αν ληφθεί υπόψη και η διάρκεια και η πολυπλοκότητά του είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει έναν από τους κύριους ιστορικούς καταλύτες για τις επόμενες δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, οι μετανάστες που προσδοκούν να καταστήσουν τη Γηραιά Ήπειρο νέο τόπο εγκατάστασής τους δεν έρχονται σε καθόλα ειρηνικούς καιρούς. Ο οικονομικός και πολιτικός κατακερματισμός, το ήδη τεταμένο κλίμα και η συνακόλουθη άνοδος της ακροδεξιάς σε πλείστα ευρωπαϊκά κράτη κάθε άλλο παρά διευκολύνουν τη νηφάλια αντιμετώπιση του προβλήματος.
Στα πλαίσια αυτά, με ορθούς πολιτικούς χειρισμούς και την ενεργοποίηση μέσω συλλογικών πρωτοβουλιών, οι μετανάστες θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ευκαιρία για την ανατροπή των δυσμενών ισορροπιών προς το καλύτερο. Το κέρδος θα ήταν η επείγουσα και επωφελής για τους ευρωπαϊκούς λαούς επανανοηματοδότηση και η επανάκτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Όσο, όμως, το μεταναστευτικό ζήτημα συγχέεται αλόγιστα με την απειλή της τρομοκρατίας και οι χειρισμοί παραμένουν σπασμωδικοί και κοντόφθαλμοι τέτοια ελπίδα δεν υπάρχει στον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Η ως τώρα αντιμετώπιση από τις πολιτικές ηγεσίες με αποκορύφωμα την επελθούσα συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας το αποδεικνύει περίτρανα.
Φλώρα Ηλία
Η μεγαλύτερη ειρωνεία στο προσφυγικό ζήτημα είναι η ψυχρή και αδιάφορη στάση ενός θεσμού (βλ. Ευρωπαϊκή Ένωση) που υποτίθεται ότι έχτισε τα θεμέλια του πάνω στην πολυπολιτισμικότητα. Δυστυχώς, η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη και εδώ δεν έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε τις μεταξύ μας διαφορές αν αναλογιστεί κανείς τις ανισότητες που επικρατούν ακόμη και μεταξύ των κρατών-μελών της Ένωσης. Επομένως, ο θεσμός που καλείται να δώσει μία λύση στο προσφυγικό θέμα και στη διαρροή μεταναστών στην Ευρώπη είναι δυσλειτουργικός έτσι και αλλιώς. Το θέμα είναι ότι είναι απαράδεκτο να γεννιέται ένα κύμα ρατσισμού ιδιαίτερα σε χώρες που υπήρξαν αποικιοκράτες για περισσότερα από εκατό χρόνια. Υπάρχουν και συνέπειες όταν αποφασίζεις να εισβάλεις σε μία χώρα και μία από τις πιο λογικές συνέπειες αυτών των επεκτατικών διαθέσεων είναι η κινητικότητα! Εξυπακούεται, λοιπόν, ότι χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία όχι απλά θα έπρεπε να δείξουν ανοχή στην είσοδο μεταναστών στα κράτη τους αλλά και να τους υποδεχτούν ίσως με μεγαλύτερη θέρμη διότι μιλάμε για λαούς που έχουν συνυπάρξει και στο παρελθόν με εθνότητες που υποδούλωσαν.
Φένια Τσιαλούκη
Ελάχιστη σημασία έχει η δική μου άποψη για το προσφυγικό, όπως επίσης και η δική σου. Εξάλλου, μπουχτίσαμε από απόψεις, οι οποίες μοιάζουν πια να ξεπερνούν σε αριθμό και τις βάρκες που καταφθάνουν καθημερινά. Καθόσον φαντάζει αδύνατο, ωστόσο, να αποβάλουμε το σύνδρομο του ταξιτζή, αρκούμαστε να αντιμετωπίζουμε επιδερμικά τις καταστάσεις από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Πώς θα μπορούσαμε διαφορετικά; Άλλωστε, οι λάσπες θα λέρωναν τα παπούτσια μας, τα κύματα θα μούσκευαν τα ρούχα μας. Ίσως όταν σταματήσουν οι βροχές. Ίσως όταν κοπάσουν τα κύματα. Ίσως. Μέχρι τότε ας λερώνονται ξένα παπούτσια, ας μουσκεύονται άλλα ρούχα.
Ζωή Καραγιάννη
Το φαινόμενο της μετανάστευσης, που τον τελευταίο καιρό έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, δεν πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Άνθρωποι απλοί, που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν και να δώσουν ο,τι έχουν και δεν έχουν για ένα καλύτερο μέλλον για να περάσουν στην Ευρώπη, αντιμετωπίζουν τις χειρότερες συνθήκες στον αγώνα τους. Σε μια Ελλάδα που με δυσκολία καταφέρνει να βρεi λύση στα εσωτερικά της προβλήματα, με το κράτος ως θεατή, η Ευρώπη πρέπει να δώσει μια χείρα βοηθείας στους ανθρώπους αυτούς. Μέχρι τότε, ας τους βοηθήσουμε στον αγώνα τους. Ο καθένας ξεχωριστά, με οποιοδήποτε τρόπο, χωρίς να γυρνάμε το βλέμμα μακριά από το πρόβλημα. Πάνω από όλα πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ανάγκες και προσπαθούν να ξεφύγουν από ο,τι άσχημο συνάντησαν στη χώρα τους. Πολλοί έχουν εκφράσει την ανησυχία και τους φόβους τους σχετικά με τη παραμονή των προσφύγων στη χώρα. Όμως ίσως είναι η ώρα να ξεπεράσει η ανθρωπιά τον όποιο φόβο.
Εβελίνα Τσέλιου
Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι. Άνθρωποι σαν εμάς, που μέσα σε λίγες μέρες έχασαν τη δουλειά, το σπίτι, την οικογένειά τους. Άνθρωποι που τυχαία βρέθηκαν στη ζώνη του πυρός, και πληρώνουν για λάθη που έχουν κάνει άλλοι. Γι’ αυτό και πρέπει να τους απλώσουμε το χέρι και όχι να τους γυρίσουμε την πλάτη ή να τους κλείσουμε την πόρτα. Πώς θα μας φαινόταν αν οι βόμβες έπεφταν στην Ελλάδα, την Γερμανία ή τις ΗΠΑ και όχι στην Συρία;
Βασίλης Καλαμπόγιας
Βλέποντας το προηγούμενο βράδυ την εκπομπή του Σωτήρη Δανέζη «Ορίζοντες» με θέμα τους πρόσφυγες και τις συνθήκες επιβίωσής τους στην Ειδομένη μου δημιουργήθηκαν κάποιες ανθρώπινες σκέψεις πάνω στο ζήτημα.
Δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ πολιτικά παρά μόνο ανθρώπινα. Ο βασικότερος προβληματισμός μου είναι «το πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα καταφέρουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς; Πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα καταφέρουν να ξαναφτιάξουν την ζωή τους από την αρχή με τι δύναμη και κουράγιο θα καταφέρουν να σηκωθούν από την δίνη που έχουν πέσει;» Ας μην ξεχνούμε ότι έζησαν έναν πόλεμο. Είδαν περιοχές να βομβαρδίζονται και έφυγαν προκειμένου να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους …πού να ήξεραν όμως πως αυτό ήταν μόνο η αρχή; Πού να ήξεραν πως ο αγώνας για επιβίωση μόλις ξεκινά και θα πρέπει να φροντίσουν να επιβιώσουν εκείνοι και οι οικογένειες τους; Σχεδόν καθημερινά χρησιμοποιώ τον ηλεκτρικό και συναντώ πολλές φορές οικογένειες προσφύγων. Αυτό που βλέπω στα μάτια τους είναι η ελπίδα… η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, η ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν, αυτό που βλέπω είναι χαμόγελα. Χαμογελούν σε σένα που κάθεσαι απέναντί τους, χαμογελούν στα παιδιά τους, χαμογελούν μέχρι να φτάσουν στην στάση που πρέπει να κατέβουν, χαμογελούν μέχρι να έρθει η στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την νύχτα…
Ηλέκτρα Κατσίκη
(Υ.Γ Εδώ θα βρείτε όλα τα άρθρα του Editorial του Frapres.gr για την μετανάστευση.)