Στον Βαν Γκογκ
Ο Κούρδος αγωνιστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Cemil Turan Bazidi, μιλά στο «Frapress.gr». Το “κουρδικό”, η Τουρκία του Ερντογάν, ο πόλεμος στη Συρία, το προσφυγικό, η διάλυση της Ευρώπης και ο αγώνας των λαών για επιβίωση. Μία απολαυστική συνέντευξη με τον ” δικό μας ξένο”…
« Κανένας φράκτης δεν πρόκειται να σταματήσει τους πρόσφυγες, ας λέει ο,τι θέλει η ”ενωμένη Ευρώπη”».
Κύριε Bazidi, υπάρχει έντονη φημολογία, το τελευταίο διάστημα, ότι οι «μεγάλοι» παίκτες του γεωπολιτικού παιχνιδιού βλέπουν με θετικό μάτι την ίδρυση ενιαίου κουρδικού κράτους. Πιστεύετε ότι είμαστε κοντά σε κάτι τέτοιο;
Ναι.
Σας βλέπω πολύ σίγουρο…
Είμαι. Αν λάβουμε υπόψη, τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα των βασικών ‘’παικτών’’, όσον αφορά το κουρδικό, και το συσχετισμό δυνάμεων, μετά τα όσα έχουν συμβεί, ναι, πιστεύω ότι είμαστε κοντά.
Όταν λέτε τα πεπραγμένα των ‘’βασικών’’ παικτών;
Μιλώ, κυρίως, για την Τουρκία, μία χώρα που επί σειρά ετών είχε θέσει τεράστια εμπόδια στη δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Προ διμήνου, και ενώ έχει προηγηθεί η κρίση στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού, οι Τούρκοι υπέγραψαν συμφωνία με την κυβέρνηση του Κουρδιστάν, για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών τους (φυσικό αέριο). Συγκεκριμένα ορίζονταν: από το τέλος του 2017 -αρχές του 2018- , θα ενταχθεί το φυσικό αέριο του Κουρδιστάν στην Τουρκία για τα επόμενα 50 χρόνια, με τα έσοδα φυσικά να πηγαίνουν στην κουρδική κυβέρνηση. Τη συνάντηση αυτή, τον Δεκέμβριο, τόσο ο Ερντογάν, όσο και σύσσωμος ο τουρκικός τύπος, την κάλυψε ως συνάντηση του Τούρκου ηγέτη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Κουρδιστάν, ενώ μέσα στην αίθουσα που έλαβε χώρα η σύσκεψη, από την μία μεριά υπήρχε η τουρκική σημαία, από την άλλη η σημαία του Κουρδιστάν, όχι του Ιράκ, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Μάλιστα ο Μπαρζανί, (πρόεδρος του Κουρδιστάν), δήλωσε ότι τη δεκαετία του ’60 ο πατέρας του, είχε στείλει μια επιστολή στον ΟΗΕ, προκειμένου να γνωστοποιήσει τα όσα συνέβαιναν στο Ιράκ. Από τις 125 χώρες του συμβουλίου, μία μόνο δεν μπήκε -καν- στη διαδικασία να διαβάσει το γράμμα, ήταν η Τουρκία. Τώρα, όμως, η ίδια χώρα τον δέχτηκε ως πρόεδρο του Κουρδιστάν, με την κουρδική σημαία μάλιστα. Τέλος, ερωτηθείς ο Νταβούτογλου για το εάν αποτελεί ‘’κόκκινη γραμμή’’ το δημοψήφισμα που θα γίνει στο Κουρδιστάν, πριν τις αμερικανικές εκλογές, για την ανεξαρτησία των Κούρδων, απάντησε: « Όχι, η κάθε χώρα έχει δικαίωμα να αποφασίσει για την ανεξαρτησία της, για εμάς δεν αποτελεί ‘’κόκκινη γραμμή’’». Με γνώμονα όλα αυτά, θεωρώ κάτι παραπάνω από πιθανή την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων.
Ωστόσο οι διώξεις εις βάρος των Κούρδων στο εσωτερικό της Τουρκίας συνεχίζονται. Είδαμε, πριν λίγες μέρες, την άρση ασυλίας των δύο συμπροέδρων του φιλοκουρδικού αριστερού κόμματος.
Κοιτάτε, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε πλήρως το θέμα, θα πρέπει, αρχικά, να κάνουμε μια σωστή ανάλυση του «DNA» του ΑΚΡ (του κυβερνώντος κόμματος). Αναλύοντας τα δομικά συστατικά του, θα συμπεράνουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν είναι μια φονταμενταλιστική, δεξιά, οπισθοδρομική κυβέρνηση, που δεν σέβεται τη δημοκρατία· μιλάμε για ένα κυβερνητικό σχηματισμό με επιθετική, αυταρχική πολιτική που προσπαθεί να επιβάλλει με τη βία τις απόψεις του, καταδιώκοντας όποιον έχει αντίθετη άποψη, δείτε τα τελευταία γεγονότα στη ”Zaman”. Για τους Κούρδους αυτό είναι κάτι σύνηθες. Παράλληλα, όμως, θέλει και προσπαθεί να παρουσιάσει στην Ευρώπη ένα εξευρωπαϊσμένο, φιλελεύθερο κράτος, κρύβοντας από πίσω, βεβαίως, σκοπιμότητες. Αναγνωρίζουμε, δηλαδή ότι γίνονται κάποια θετικά βήματα, αλλά αυτά δεν γίνονται γιατί ο Ερντογάν μετατράπηκε ξαφνικά σε δημοκράτη, αλλά γιατί υπάρχουν τεράστια συμφέροντα πίσω από την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Παραδείγματος χάρη, το γεγονός ότι ζήτησε συγγνώμη από τον κουρδικό λαό, αποδεχόμενος τη σφαγή που ακολούθησε την εξέγερση του ’38, δεν το ‘κανε γιατί -όντως- το πιστεύει, αλλά γιατί έτσι επεδίωξε, και σε ένα μέρος το κατάφερε, να “κοντράρει” τους κεμαλικούς και να ευνοηθεί πολιτικά. Ήρθε σε ρήξη με το βαθύ- θρησκόληπτο κράτος της Τουρκίας , κάτι που άρεσε στη Δύση, η θρησκευτική ελευθερία δεν υπήρχε πριν, αλλά και στην υπόθεση ‘’Βαργιοπούλα’’ έδειξε να θέλει να καθαρίσει το τοπίο. Το ζήτημα είναι ότι αντιφάσκει, διότι ναι μεν κάνει κάποια βήματα προόδου, από την άλλη ,όμως, φέρεται σε πλείστες περιπτώσεις αυταρχικά. Σίγουρα, πάντως, δεν συγκρίνεται με την δικτατορία που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Μένει να δούμε ποια θα υπερισχύσει.
Είπατε πριν ότι ο Ερντογάν κάνει θετικά βήματα προς τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας. Ωστόσο, πόσο ‘’δημοκράτης’’ μπορεί να γίνει ο Ερντογάν και το καθεστώς του μέσα σε αυτήν την αυταρχική Ευρώπη; Την Ευρώπη που, όπως είδαμε και το καλοκαίρι σε σχέση με τη χώρα μας, δεν δέχεται καμία δημοκρατική διεκδίκηση των λαών, υψώνει τείχη για τους πρόσφυγες και καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Πολύ σωστή η προσέγγισή σου. Εν πρώτοις, όμως, να διευκρινίσουμε ότι άλλο η Ευρώπη και άλλο η Ευρωπαίκή Ένωση. Εν δευτέροις, όταν κάνω λόγο για τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, φυσικά, δεν αναφέρομαι στους εξωφυλαρούχες των Βρυξελλών, ούτε στους δορυφόρους του Σόιμπλε και της Μέρκελ, ούτε στην Ιταλία που βουλιάζει τα καράβια με τους μετανάστες στη Μεσόγειο, ούτε, τέλος, στην Ευρώπη που κάνει “δουλίτσες” με τη χούντα της Αιγύπτου. Αυτοί, όπως και ο Ερντογάν, κάνουν τη δουλειά τους εξυπηρετώντας τα μεγάλα συμφέροντα. Σαφώς, δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Οι Δυτικοί, λόγου χάρη, είχαν έρθει σε συμφωνία με την Τσιλέρ, η λεγόμενη «τελωνειακή ένωση», στην οποία τα εμπορεύματα των Ευρωπαίων εισέρχονταν στην Τουρκία άνευ δασμών, αντίστοιχα και αυτά της Τουρκίας στην Ε.Ε. Δεν μιλώ για αυτή την Ευρώπη, αλλά για τα ιδανικά του πολιτισμού της Ευρώπης.
Περνώντας στο «καυτό» θέμα του προσφυγικού θα ήθελα ένα πρώτο σχόλιο σας, όσον αφορά τα τεκταινόμενα στη Συρία, τον πόλεμο, δηλαδή που ευθύνεται για το τεράστιο κύμα προσφύγων.
Έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε γιατί συμβαίνει ο πόλεμος στη Συρία. Γιατί έχουν μαζευτεί όλοι εκεί; Γιατί όλο τα ΝΑΤΟ είναι εκεί; Γιατί απογειώνονται βομβαρδιστικά από τον Καναδά και την Ρωσία; Γιατί έχει μπει στο «παιχνίδι» το Ιράν και η Σαουδική Αραβία; Η Συρία, γεωπολιτικά, διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην περιοχή. Εκτός των πετρελαϊκών πηγών της, που πιστέψτε με, σ΄αυτή τη φάση δεν αποτελούν τον άμεσο στόχο διεκδίκησης των εμπλεκόμενων πλευρών, είναι ένα γεωστρατηγικής σημασίας σημείο, διότι καθορίζει τους εδαφικούς συσχετισμούς στην περιοχή. Οι Ρώσοι, φερειπείν, έχουν στρατιωτική και ναυτική βάση εκεί από την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης. Πετυχαίνουν τη διατήρηση των κεκτημένων τους και φεύγουν. Απ’ την άλλη πλευρά, υπάρχει διάθεση από πολλούς, όπως η Γαλλία, να αλλάξει το «status quo» της περιοχής, όπως αυτό διαμορφώθηκε με τη συμφωνία Σάικς-Πικό, μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι αδύνατον να κατανοήσει ένας κοινός νους τι συμφέροντα κρύβονται πίσω από το συριακό δράμα.
Θεωρείται πιθανή μια γενικευμένη πολεμική εμπλοκή;
Όχι. Για έναν και μόνο λόγο: Οι «μεγάλοι» επιδιώκουν τον πόλεμο, είναι άλλωστε ολοφάνερο· όχι -όμως- μέσα στο « σπίτι» τους. Σπέρνουν τον πόλεμο μακριά, γιατί έτσι κερδίζουν και δεν απειλούνται. Δείτε για παράδειγμα τη Γιουγκοσλαβία. Μέσα σε δύο χρόνια σκότωσαν, έσφαξαν, έκαψαν και τώρα όλα μέλι γάλα. Τα μονοπώλια θησαύρισαν, χιλιάδες πέθαναν, και τώρα αν πας στην περιοχή είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, όλα ήσυχα, πολιτισμένα και… «ευρωπαϊκά». Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη Συρία. Οι ιμπεριαλιστές ήθελαν τον πόλεμο, για αυτό, άλλωστε, εκθείαζαν την ” Αραβική ‘Άνοιξη”, αλλά χωρίς να τους ξεφύγει από τον έλεγχο. Οι πολεμικές βιομηχανίες έστελναν (και στέλνουν) όπλα και πολεμοφόδια που έληγαν σε λίγο καιρό, θησαυρίζοντας και μη νιώθοντας απειλή για τη δική τους ακεραιότητα, ενώ παράλληλα, το εμπόριο και η εκμετάλλευση των προσφύγων άκμαζε και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Μέχρι τα χτυπήματα του ISIS στο Παρίσι, όπου εκεί πανικοβλήθηκαν γιατί ένιωσαν ότι η κατάσταση παύει να είναι ελεγχόμενη. Τώρα, προσπαθούν να κρατήσουν τον πόλεμο εκεί και να κερδίσει ο καθένας ο,τι μπορεί.
Το μόνο που με φοβίζει είναι, μην τυχόν, η καλλιέργεια της ισλαμοφοβίας και της ξενοφοβίας στην Ευρώπη και την Αμερική , βλέπε ”Εναλλακτική για την Γερμανία” ή/και το ” φαινόμενο Τράμπ”· καθώς, και, ο φονταμενταλισμός του ISIS οδηγήσουν σε έναν πόλεμο πολιτισμών, ένα θρησκευτικό πόλεμο. Αυτό θα ήταν καταστροφικό.
Τελευταία βλέπουμε ότι προκρίνεται στους κόλπους της Ε.Ε ο διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών. Έχουμε,εκείνους που προέρχονται από προσφυγογενείς περιοχές από τη μία και τους «παράτυπους» μετανάστες από την άλλη. Ποια η άποψή σας επί του θέματος;
Δεν ασπάζομαι αυτήν την άποψη. Ένας άνθρωπος που φεύγει απ τη χώρα του, δεν φεύγει για τουρισμό. Έχει ανάγκη να φύγει. Θέλουν να μας πείσουν, δηλαδή ότι στο Αφγανιστάν είναι όλα ρόδινα και καλά καμωμένα; Μα, συγγνώμη, η Δύση δεν οφείλεται για την κατάσταση αυτών των χωρών; Αυτοί δεν χρηματοδότησαν όλους τους εμφυλίους και τις εν γένει συρράξεις στην περιοχή; Μια οικογένεια Χριστιανών που φεύγει, παραδείγματος χάριν, από το Τόνγκο, επειδή -ξαφνικά- το κράτος μετατράπηκε σε Ισλαμιστική Δημοκρατία, διώκοντας τους Χριστιανούς· αυτοί οι άνθρωποι τι είναι; Πρόσφυγες ή « παράτυποι» μετανάστες;
Γιατί πιστεύετε ότι προχωρούν σ’ αυτήν την διάκριση;
Όπως έχω γράψει, και, στην « Εφημερίδα των Συντακτών», νομίζω ότι εφαρμόζουν την αμερικανικής εμπνεύσεως, διαδεδομένη στα ‘60s , πρακτική: « η φωλιά της σφήκας». Η εν λόγω πρακτική, έχει ως εξής: σε μια περιοχή δημιουργείται, τεχνηέντως, ένταση, η οποία προκαλεί αίσθηση. Παλιότερα, την δεκαετία του ’60, όπως προείπα, οι απανταχού Αριστεροί κατέφθαναν για βοήθεια προς τους εξεγερμένους ή όσους δέχονταν επίθεση. Έτσι, είχαν την ευκαιρία να εξολοθρεύσουν ,οι Δυτικοί, όσους περισσότερους μπορούσαν και να δρουν ανενόχλητοι. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα με τους μουσουλμάνους. Πέραν του γεγονότος ότι δεν τους θέλουν, αντιμετωπίζοντας τους ως μιάσματα, πιστεύω ότι υπάρχει ένα σχέδιο από πίσω που χρόνια τώρα εξελίσσεται. Οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ποιοι Ευρωπαίοι κατατάχθηκαν στις τάξεις του ISIS, γνώριζαν τον ακριβή αριθμό· ήξεραν ποιοι από την Κεντρική Ευρώπη ή τα Βαλκάνια ήταν μαχητές του «Ισλαμικού Κράτους», γιατί δεν έκαναν κάτι; Μήπως, γιατί, δεν ήθελαν και αποφάσισαν να δράσουν, μόνο όταν τους ξέφυγε ο έλεγχος;
Από τη μία πλευρά έχουμε τους «εταίρους» να μας κουνούν το δάκτυλο και να μας επιρρίπτουν ευθύνες για τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία, η οποία στα πλαίσια της διπλωματικής διελκυστίνδας προσπαθεί, μέχρι στιγμής το καταφέρνει, να αποκομίσει σημαντικά οφέλη και στη μέση οι πρόσφυγες. Θα ήθελα το σχόλιο σας για την αντιμετώπιση των προσφύγων από τους Έλληνες. Πως κρίνετε τη στάση του λαού μας, μέχρι στιγμής;
Είναι πραγματικά ηρωική η προσπάθεια που καταβάλλει ο λαός μας και η στάση που ‘χει δείξει μέχρι τώρα. Τι να θυμηθούμε πρώτα; Τους ψαράδες που με κίνδυνο της ζωής τους, έσωζαν τα μωρά από βέβαιο πνιγμό; Τους χιλιάδες εθελοντές, οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα, έχουν δώσει ψυχή και σώμα, στέλνοντας το μήνυμα της αλληλεγγύης παντού; Το περίμενα από την Ελλάδα αυτό! Όχι, από τα κόμματα και τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά από τους ίδιους τους Έλληνες!
Που το αποδίδετε αυτό; Το γεγονός, δηλαδή ότι η χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία στέκεται δίπλα στους πρόσφυγες, προσφέροντας σε πολλές περιπτώσεις από το υστέρημα της;
Οι Έλληνες, παρά τη μιζέρια, την απογοήτευση, την καχυποψία και την μαζική κατάθλιψη- απόρροια της κρίσης, κυρίως της πολιτισμικής , αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη ιστορία- είναι ένας ευαίσθητος λαός. Η Ελλάδα έχει τεράστια εσωτερική δύναμη και αυτή δεν είναι άλλη από το λαό της! Αυτό, πρέπει να γίνει κατανοητό, όχι μόνο σε σχέση με την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, αλλά και με την επιβίωση του λαού μας εν γένει!
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις…
Σαφώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Δεν είναι, όμως, τόσο φωτεινές ώστε να επισκιάσουν το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που παρατηρείται σε όλη τη χώρα. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τις δράσεις μας, σαν αυτή στο Σύνταγμα, και, μάλιστα να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω· να αποδώσουμε ένα ταξικό- αντιπολεμικό πρόσημο σε όλη αυτή την δράση, στέλνοντας το μήνυμα : Να σταματήσει ο πόλεμος, τώρα!
«Δεν είμαι ζητιάνος, Κούρδος είμαι», αναφέρετε στο βιβλίο σας, «Αζάντ με λένε». « Δεν θέλω φαγητό, ανοίχτε τα σύνορα», ζητά μια Σύρα στην Ειδομένη. Τι είναι αυτό, κατά τη γνώμη σας, που δίνει τόση δύναμη στους ανθρώπους που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, να είναι με το κεφάλι ψηλά;
«Στα παιδιά του Αραράτ», περιγράφω τα όσα υπέφερα από τους βασανιστές μου, όταν βρέθηκα στη φυλακή. Βασανίστηκα άγρια από άρρωστους, ψυχολογικά, κατ’ επίφαση ανθρώπους. Παρότι υπέφερα, δεν μπόρεσαν να με λυγίσουν. Πολλοί, πίστεψαν πως άντεξα σκεπτόμενος τις θυσίες του λαού μου, το σοσιαλιστικό όραμα ή, τέλος πάντων, κάτι εξωκοσμικό, υπερβατικό. Όχι! Είχαν σακατέψει το σώμα μου, από μέσα μου έκλαιγα και πονούσα, δεν έχυσα, όμως, μπροστά τους ούτε δάκρυ, δεν έβγαλα ούτε μια κραυγή · όχι, γιατί ήμουν κανένας παλικαράς ή ήμουν από ατσάλι, απλά σκεφτόμουν ότι η κόρη μου, που ήταν μηνών τότε, δεν ήθελα να μεγαλώσει με το στίγμα του προδότη! Τι νόημα έχει η ζωή αν δεν είσαι ελεύθερος; Χίλιες φορές ένας θάνατος με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά, παρά μια ζωή με το κεφάλι κάτω. Αντίστοιχα σκέφτονται και οι Σύροι τώρα. Έχουν ένα στόχο: να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, να δουλέψουν, να δημιουργήσουν, να θρέψουν τις οικογένειες τους, μακριά από τις έξυπνες βόμβες της Δύσης και τους αποκεφαλισμούς του ISIS. Σε αυτήν την πορεία δεν γίνεται να βάλουν το κεφάλι κάτω! Θα πάνε με το κεφάλι ψηλά και όπου τους βγάλει. Όταν έχεις χάσει τα πάντα, το μόνο που σου μένει είναι να κοιτάς περήφανα τον ήλιο. Για αυτό και κανένας φράκτης δεν πρόκειται να τους σταματήσει, ας λέει ο,τι θέλει η «ενωμένη Ευρώπη (;)» ….
Info: «Αζάντ με λένε», το νέο μυθιστόρημα του Cemil Turan Bazidi κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ”Ι. Σιδέρης” σε όλα τα βιβλιοπωλεία.