Είδαμε την ταινία “Χαίρε, Καίσαρ!” των αδερφών Κοέν και ορίστε η άποψη μας
http://https://www.youtube.com/watch?v=kMqeoW3XRa0
Όποιος είναι εξοικειωμένος σε κάποιο βαθμό με το έργο των αδερφών Κοέν που μας χαρίζουν μικρά κινηματογραφικά “διαμάντια” από τη δεκαετία του 1990, έχει ήδη σπεύσει στον κινηματογράφο για να παρακολουθήσει την πολυαναμενόμενη καινούρια ταινία τους που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Οι αδερφοί Κοέν που μας γοήτευσαν πριν λίγα χρόνια με το “Inside David Lewis“(2013) επιστρέφουν δριμύτεροι με μία ταινία που μιλάει για τον κόσμο του κινηματογράφου και μας ταξιδεύει σε μία παλαιότερη εποχή, τότε που ο κινηματογράφος ήταν το κυρίαρχο μέσο ενημέρωσης αλλά και χαλιναγώγησης των μαζών.
Το βασικό πρόβλημα που προκύπτει και γύρω από το οποίο δομείται η υπόθεση είναι η απαγωγή του γνωστού ηθοποιού Μπέρντ Γουίτλοκ που πρωταγωνιστεί στην ιστορική περιπέτεια “Χαίρε Καίσαρ”, αλλά στην ουσία παρακολουθούμε την ιστορία του Έντι Μάνιξ που δουλεύει στην κινηματογραφική βιομηχανία και προσπαθεί να τακτοποιεί τις υποθέσεις των αστέρων του Hollywood και ταυτόχρονα να διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα σε ηθοποιούς και σκηνοθέτες αλλά και να τροφοδοτεί με υλικό τα κουτσομπολίστικα περιοδικά της εποχής.
Κάτι που ο θεατής απολαμβάνει αμέσως στη συγκεκριμένη ταινία είναι το πολύ δυνατό καστ που παρελαύνει μπροστά στα μάτια του: Ralph Fiennes, Tilda Swinton, Josh Brolin, George Clooney, Channing Tatum, Scarlett Johansson είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που βλέπουμε σε αυτή την κωμωδία “εποχής”.
Υπάρχουν, ωστόσο, μερικές αδυναμίες στην ταινία που την εμποδίζουν από το να κατακτήσει την κορυφή: η έλλειψη πλοκής είναι από τις βασικότερες για παράδειγμα. Σίγουρα πρόκειται για επιτηδευμένο device στα πλαίσια της σάτιρας που προσπαθούν να κάνουν οι αδερφοί Κοέν αλλά σε κάποια σημεία η έλλειψη πλοκής καθώς και οι σπονδυλωτές ιστορίες, που συνολικά σχηματίζουν την υπόθεση, αντί να προσθέτουν στη σάτιρα, την αποδυναμώνουν και την καθιστούν λίγο τετριμμένη.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι αδερφοί Κοέν κατάφεραν να δημιουργήσουν μία ανάλαφρη και χαριτωμένη σάτιρα για τη δεκαετία του 1950 και τα κινηματογραφικά και πολιτικά τεκταινόμενα της εποχής. Ακόμη και ο τρόπος που προσεγγίζεται το θέμα του κομμουνισμού σε μία εποχή που υποτίθεται ότι μαινόταν ο Ψυχρός Πόλεμος δε μπορεί παρά να γίνει αμέσως αρεστός στον θεατή.
Το “Χαίρε Καίσαρ” είναι μία από αυτές τις ταινίες που ενώ αφήνουν μία ευχάριστη αίσθηση και δίνουν την εντύπωση ότι έχουν δημιουργηθεί έχοντας ως απώτερο σκοπό την τέρψη, προσφέρουν κάτι περισσότερο στο θεατή.
Το χιούμορ που πλαισιώνει την ταινία είναι ιδιαίτερο, πρέπει να είναι κανείς λάτρης αυτής της κάστας Αμερικάνων σκηνοθετών (Ethal & Joel Coen )για να το εκτιμήσει.
Kαι θα έπρεπε να υπάρξει μνεία στον οπτικό πλούτο στον οποίο εκτίθεται ο θεατής. Η παρουσίαση της Χρυσής Εποχής του κινηματογράφου είναι πέρα για πέρα ψυχαγωγική αλλά και εμπλουτισμένη με χρώματα, διάφορες λήψεις και γενικά η εποχή έχει συλληφθεί με αρκετά εύστοχο τρόπο.
Ίσως το πιο αξιοθαύμαστο στοιχείο σε αυτή τη δουλειά των γνωστών σκηνοθετών είναι ότι χρησιμοποιούν τα μαγικά του Hollywood προκειμένου να κάνουν πνεύμα και να σατιρίσουν τον ίδιο το θεσμό του Hollywood και όχι μόνο.
Ο διάλογος ανάμεσα στους διαφορετικούς εκπροσώπους των θρησκειών είναι επίσης απολαυστικός και αποτελεί έναν οξύτατο σχολιασμό ενάντια της θρησκείας που παρεμβαίνει σε πολλούς τομείς που δεν εμπίπτουν στα ενδιαφέροντα της.
Ακόμη και η “τσαλακωμένη” Scarlett Johansson που ενώ μας εντυπωσιάζει αρχικά μέσα από το υδάτινο σόου που περιλαμβάνει συγχρονισμένο χορό και εντυπωσιακές κινήσεις, εξελίσσεται σε μία άτακτη γυναίκα της εποχής που ψάχνει πατέρα για το εκτός γάμου παιδί που πρόκειται να φέρει στον κόσμο.
Όπως και να έχει είναι μία από τις αξιόλογες ταινίες που παίζουν αυτή την περίοδο στον κινηματογράφο και προτείνεται γιατί είναι μία καλή δουλειά και δεν πρόκειται για χάσιμο χρόνου. Για όποιον θέλει να μυηθεί ακόμη περισσότερο στη δουλειά των αδερφών Κοέν προτείνονται τα παρακάτω:
Barton Fink (1991)
The Big Lebowski (1998)
Miller’s Crossing(1990)
Fargo(1996)