Την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκαν βομβιστικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, “την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Λίγες μέρες μετά, κοιτάμε τα πράγματα με καθαρό μυαλό και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συνέβη.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να προσπαθείς να στεγνώσεις ένα ωκεανό με μια χαρτοπετσέτα. Κάπως έτσι, είναι δύσκολο να προσπαθούν ολόκληροι λαοί να σωθούν απ’ τις βάναυσες πρακτικές των ισχυρών, είτε αυτοί ονομάζονται Ευρωπαϊκή Ένωση είτε ισλαμιστές εξτρεμιστές είτε όπως θέλει να τους ονοματίσει ο καθένας. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, αναλύσεις γίνονται ξανά και ξανά, τα (social) media παίρνουν φωτιά και το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να δοθούν λύσεις, πριν χαθούν αδίκως κι άλλες ανθρώπινες ζωές.
Στις 22 Μαρτίου το Βέλγιο έγινε ο αποδέκτης της τρομοκρατίας του ISIS, όταν θανατηφόρες εκρήξεις σημειώθηκαν στο αεροδρόμιο “Zaventem“ των Βρυξελλών και στο σταθμό Μάαλμπεκ του μετρό. Έπειτα από επίσημη ανακοίνωση των βελγικών αρχών 28 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ ο αριθμός των τραυματιών ανέρχεται στους 340. Τα διεθνή μέσα κυκλοφόρησαν σκληρές εικόνες από τα πεδία των εκρήξεων, κάποιες από τις οποίες μάλιστα θεωρήθηκαν ότι για λόγους σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ιδιωτικότητας του ατόμου, δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν.
Ο χάρτης της τρομοκρατική επίθεσης στις Βρυξέλλες.
Η Γαλλία και το Βέλγιο, αποδέκτες των τρομοκρατικών επιθέσεων του ISIS, είναι δύο χώρες με τη μεγαλύτερη “παραγωγή” τζιχαντιστών, μαχητών του ισλαμικού κράτους. Από το 2012 μεγάλος αριθμός Γάλλων υπηκόων, μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, έφυγαν από τη Γαλλία, με προορισμό το Ιράκ και τη Συρία για να ενταχθούν στον ισλαμικό στρατό. Η στρατολόγηση απογοητευμένων νεαρών μουσουλμάνων, γεννημένων και μεγαλωμένων στη Δύση, είναι πλέον γνωστή.
Ο ISIS από την πλευρά του εκμεταλλεύεται τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση που γνώρισε η Ευρώπη καθώς επίσης και το κλείσιμο των συνόρων των Ευρωπαϊκών χωρών, πρακτική που συνοδεύεται από μηνύματα μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας. Στην Ευρώπη του 2016 υπάρχουν κράτη που επιθυμούν να δέχονται μόνο χριστιανούς πρόσφυγες. Η αντι–μουσουλμανική πολιτική της Ευρώπης έχει χρησιμοποιηθεί από τον ISIS ως εργαλείο στρατολόγησης και επέκτασης της δύναμής του στον ισλαμικό κόσμο. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Το περιστατικό έδωσε “τροφή” στις ακροδεξιές εθνικιστικές οργανώσεις της Ευρώπης, οι οποίες συνέχισαν να προπαγανδίζουν για μια Ευρώπη με κλειστά σύνορα, η οποία θα είναι χριστιανική και μόνο χριστιανική, διότι οι μουσουλμάνοι αποτελούν “κίνδυνο” για την ασφάλεια του κράτους. Βέβαια, εδώ συγχέουμε δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Οι εκπρόσωποί του τζιχαντισμού είναι ισλαμιστές φονταμεταλιστές, οι οποίοι δεν καταλαβαίνω πως μπορούν να σχετίζονται με ανθρώπους εκπατρισμένους, με πρόσφυγες που είδαν τα σπίτια τους να βομβαρδίζονται και αναγκάστηκαν να περάσουν στην Ευρώπη, ελπίζοντας σε μια καλύτερη τύχη. Πολύ απλά: Άλλο πράγμα είναι να είναι κάποιος μουσουλμάνος και άλλο πράγμα να είναι μουσουλμάνος εξτρεμιστής.
Υ.Γ. Όσο οι επιθέσεις στο Πακιστάν, στο Ιράκ, στην Τουρκία δεν θα μας προβληματίζουν, και τα θύματα των επιθέσεων αυτών θα είναι για εμάς σα να μην υπήρξαν ποτέ, τόσο πιο απίθανο γίνεται και το ενδεχόμενο να βγούμε κάποια στιγμή από αυτό το τέλμα. Για πόσο ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Η ευρωπαϊκή (α)διαφάνεια