Δεν θα σου πω αυτά που ήδη ξέρεις. Αλλά δεν θα σου πω και αυτά που θα ήθελες να μάθεις. Αν στα πω, το παιχνίδι θα είναι χαμένο. Κανείς δεν θέλει να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι. Η ελπίδα είναι αυτή που θα σου δώσει την έμπνευση για το επόμενό σου βήμα. Μπορώ να σου πω όμως αυτά που ίσως σε κάνουν να νιώσεις. Κατά βάθος αυτά είναι που θα αλλάξουν το παιχνίδι. Και το ξέρουμε καλά και εμείς οι 2!
Όταν σε γνώρισα, πάει καιρός από τότε, πίστευα πώς θα ήσουν ακόμη ένας άγνωστος, που θα έρθει και θα φύγει. Μα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στην ζωή μου. Μα εσύ “πάλεψες” να μου αποδείξεις το αντίθετο. Μα εγώ δεν ήθελα, μα εγώ αντιστεκόμουν. Δεν βάζω το “εγώ” για να τονίζω τον εγωισμό μου ή να προβληθώ, αλλά γιατί εσύ με έκανες να χρησιμοποιώ το εγώ μου. Ο λόγος; Απλά για να μπορέσω να αναπτύξω το “εμείς”, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται αυτό. Απλά μου έμαθες το εμείς.
Εκείνα τα τηλεφωνήματα στις 4 τα χαράματα, για να ακούσεις την φωνή μου, και να μου πεις ότι σου λείπω…
Εκείνες οι αγκαλιές, για να μου πεις ότι σε προστατεύω…
Εκείνες οι επισκέψεις στο σπίτι μου, χωρίς να σε καλέσω, χωρίς να με προειδοποιήσεις…
Μα πάνω από όλα, εκείνη η ματιά σου, η απρόβλεπτη, η απρόσμενη, απλά για να μου πεις…σε νοιάζομαι. Ναι, σε νοιάζομαι.
Είναι… όλα εκείνα τα μικρά καθημερινά πράγματα, που με έκαναν… πώς να το πω να σε ερωτευτώ; – Μα αυτό το ξέρεις ήδη.
Κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα και νιώθω ένα δάκρυ να κυλάει. Μα δεν είναι από αυτά της λύπης, αλλά από τα άλλα που δεν μπορείς να περιγράψεις. Ας τα ονομάσουμε τα δάκρυα της στοργής, τα δάκρυα της αναπόλησης. Αυτά, που όταν βγαίνουν δηλώνουν, θα ήθελα να είσαι δίπλα μου τώρα, όχι επειδή μου λείπεις, αλλά επειδή φοβάμαι ότι θα μου λείψεις. Λίγο ειρωνικό ε;
Μα έφυγες… Όχι επειδή το ήθελες, αλλά ούτε και επειδή έπρεπε. Απλά έφυγες μια μέρα στα ξαφνικά. Ας πούμε ότι έτυχε να φύγεις. Δεν ήταν τα τσιγάρα η αφορμή αλλά ούτε και η αιτία.Όσο και να ψάξαμε- μα γιατί α’ πληθυντικό; – τον λόγο, δεν μπορέσαμε να τον βρούμε. Θα σου απαντήσω στο γιατί. Επειδή οι άνθρωποι γενικά έχουμε μια τάση να αναζητάμε πάντα τον λόγο… Επειδή ακόμη και να έφυγες είμαστε ακόμη εμείς. Και θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμη… Όσο και να μην το πιστεύεις. Απλά εξακολουθούμε να είμαστε εμείς. Γιατί αυτή είναι η μοίρα μας. Επομένως ψυχή μου, αποδέξου το όσο είναι ακόμη νωρίς. Φυσικά και το γνωρίζεις, απλά ήρθε η ώρα να το αποδεχθείς.
Στο σημείο αυτό έχω να σου πω κάτι τελευταίο. Δεν θέλω να ούτε να χαρείς, ούτε να λυπηθείς. Θυμάσαι εκείνη την μέρα που γνωριστήκαμε; Ήταν πολύ παλιά ναι, αλλά και οι 2 την θυμόμαστε σαν χθες. Ήταν εκείνη που απλά σήκωσες το βλέμμα σου, με κοίταξες με τα καταπράσινά σου μάτια, και μου είπες το όνομά σου. Ήταν σαν μου φώναζες ότι θα γίνουμε ένα κάποτε.Ήταν σαν μου φώναζες ότι θα γίνουμε “εμείς”.