Δύο από τα αρνητικά που μπορεί κανείς εύκολα να καταλογίσει στις σύγχρονες ταινίες με σούπερ-ήρωες είναι α) ότι είναι κομμένες και ραμμένες σε μεγάλο βαθμό για το παιδικό κοινό, και β) ότι παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ, πάρα πολύ στα σοβαρά – μα πώς γίνεται ΚΑΘΕ φορά να σώζεται η γης από την ολοκληρωτική καταστροφή;
Γενικά όσο καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και να έχουν, όσο άρτια και να εξελίσσονται αφηγηματικά, δεν παύουν να είναι κατά βάση ξεπλυμένες αμερικανιές που βασίζονται σε δοκιμασμένες σεναριακές δομές και τεχνάσματα, αναπροσαρμόζοντάς τα κάθε φορά για να πάρουν το αποτέλεσμα που θέλουν: τη στιγμιαία συναισθηματική εμπλοκή του θεατή που τον κάνει να νιώσει ότι είδε μια «καλή ταινία» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και μετά από λίγο να την ξεχάσει.
Ο Deadpool, από την άλλη, ήρθε για να μέινει και δεν θα σου πει αυτά τα απεχθή ψέματα. Δεν μπαίνει στο τρυπάκι της αυτεξιδανίκευσης, σε καμία περίπτωση δεν είναι κατάλληλος για παιδικό κοινό και, αν και η εξέλιξη της πλοκής στην ταινία του είναι συμβατική, καταφέρνει να αντιστρέψει πολλά από τα σουπερ-ηρωικά κλισέ και να παραδώσει ένα αποτέλεσμα ενδιαφέρον που εμπλέκει συναισθηματικά και εγκεφαλικά. Με μεγάλη ευκολία περιπαίζει και θέτει στο στόχαστρο τις κανονικότητες των ταινιών του είδους του, παρ’ όλο που τελικά κι αυτός είναι ένα κομμάτι τους – και αυτό φαίνεται.
Αρκετά όμως με την επιστήμη και τις μεγάλες λέξεις. Η υπόθεση της ταινίας είναι βασικά η εξής: όταν ο Wade Wilson, μισθοφόρος του υποκόσμου, μαθαίνει πως έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο, αποφασίζει να κάνει ένα άλμα πίστης και να αφήσει την τύχη του στα χέρια ενός αμφίβολου επιστήμονα που υπόσχεται ότι θα τον θεραπεύσει. Η θεραπεία, αν και πετυχαίνει, έχει ένα πολύ σοβαρό τίμημα: το δέρμα του Wade μεταλλάσσεται και γεμίζει από ουλές και σημάδια. Τότε, ο Wade γίνεται ο “Deadpool” και εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για να βρει τον άνθρωπο που τον εξαπάτησε και να τον αναγκάσει να θεραπεύσει τη μετάλλαξη. Η αφήγηση, στο πρώτο μισό της ταινίας, εναλλάσσεται ανάμεσα σε σκηνές από το προ-μετάλλαξης παρελθόν του Wade και σε σκηνές από την τωρινή ζωή του και το ανθρωποκυνηγητό. Στο δεύτερο μισό τα δύο timelines συναντιούνται. Σε ολόκληρη την ταινία, η δράση, το σασπένς και το γέλιο ρέουν άφθονα.
Ο Deadpool, κατά βάση, είναι γαμάτος, όπως και η ταινία του. Ο Ryan Reynolds ενσαρκώνει άψογα την περσόνα του αντιήρωα, και από την πρώτη στιγμή της ταινίας καταλαβαίνεις ότι έχει δουλέψει και δεθεί πολύ με τον χαρακτήρα. Το κωμικό στοιχείο, όχι παραδόξως, βασίζεται πολύ στο «κάφρικο» της αμερικάνικης παρωδίας και θίγει διάφορα ευαίσθητα ζητήματα κάπως χοντροκομμένα, όπως η ενδοοικογενειακή βία, ωστόσο οι διάλογοι είναι γρήγοροι και ανάλαφροι, οι ατάκες είναι εύστοχες και το γέλιο βγαίνει αβίαστα.
Η παρακάτω παράγραφος περιέχει ένα ασήμαντο spoiler.
Ένα από τα πολύ πρωτότυπα στοιχεία είναι το «σπάσιμο του τέταρτου τοίχου», το οποίο στον κινηματογράφο συμβαίνει όταν οι ήρωες κοιτούν την κάμερα ή/και απευθύνονται άμεσα στο κοινό. Το χαρακτηριστικό αυτό συνόδευε τον Deadpool από τα κόμικς, και η προσαρμογή του στην ταινία είναι απλά ξεκαρδιστική. Γενικά σαν ταινία είναι απροκάλυπτα και αμετανόητα αυτοαναφορική και αυτοσαρκαστική, όπως στην εισαγωγή που ο Deadpool λέει πως πλέον «έχει κι αυτός τη δική του ταινία» ή όταν εξηγεί στο κοινό ότι τον συνοδεύουν μόνο δύο X-Men γιατί η παραγωγή δεν είχε λεφτά για περισσότερους.
Για να μην κοροϊδευόμαστε όμως κιόλας, δεν λείπουν και τα ψεγάδια. Π.χ. ο «υπόκοσμος» στον οποίο ζει και ανήκει ο Deadpool απεικονίζεται σε μια εξωραϊσμένη μορφή, όπου όλοι λίγο-πολύ το διασκεδάζουν τουέντιφορ-σέβεν και ο κίνδυνος του θανάτου είναι απλά μια αφορμή για χαρωπό σαματά. Επίσης, βγάζει λίγο μάτι σε ποια κατηγορία κοινού θέλει να απευθύνεται η ταινία. Ειδικά το γεγονός ότι το κοινό χορταίνει από (ενίοτε ολόγυμνες) γυναικείες καμπύλες αλλά όχι εξίσου από τα ανδρικά ισοδύναμα ομορφιάς!
Παρά τα σφάλματα, εν τέλει, η ταινία αξίζει το διωράκι της γιατί είναι καλοφτιαγμένη, φρέσκια και ανάλαφρη – ισορροπεί πολύ πετυχημένα ανάμεσα στην παρωδία, τη δράση και το δράμα, και καταφέρνει να αποδώσει και τα τρία σε απροσδόκητα λεπτές αποχρώσεις. Η παρωδία εδώ, δηλαδή, δεν συνίσταται σε αστεία για κλανιές τύπου Adam Sandler.
Επειδή όμως πολλά είπαμε, πηγαίνετε να το δείτε και γράψτε μου τη γνώμη σας στα σχόλια!
