Διαμαρτυρόμαστε για τον χρόνο που περνά
Πάντα λες πως δε σου μένει χρόνος όμως ποτέ δεν αξιοποιείς τον χρόνο που σου μένει…
Διαμαρτυρόμαστε για τον λιγοστό χρόνο, τον χρόνο που περνάει, το προνόμιο του ελεύθερου χρόνου που στερούμαστε.
Τον χρόνο που είχαμε και έφυγε ανεκμετάλλευτος αλλά κυρίως τον χρόνο που περνάει και παραμένει ανεκμετάλλευτος.
Διαμαρτυρόμαστε για τις δύσκολες ώρες,εκείνες τις πιο σκοτεινές, κάπου στο μεταίχμιο ξύπνιου και κοιμισμένου που προτιμάς να παραμένεις ξύπνιος αλλά ουσιαστικά κοιμισμένος.Να σηκώνεσαι αργά και να βλαστημάς την ώρα που πάλι πέρασε και δεν έκανες κάτι.
Και να ξαναθέτεις το σημερινό σου πρόγραμμα που θα μουτζουρωθεί πάλι η μισή σελίδα γιατί οι προσδοκίες σου ήταν περισσότερες από εκείνες που μπορούσες να πραγματώσεις και ο χρόνος περισσότερος (μα) απ’ όσον ήθελες να διαθέσεις.
Γιατί αν σου δίνανε όλην την ημέρα απ’την αρχή πως θα την αξιοποιούσες;
Δεν έχει και τόση σημασία, όσο το πόσο θα αξιοποιούσες την επομένη.
Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολλά, πιο πολλά μα μη ξεχνάς έχουμε κάνει ήδη πολλά.
Θα μπορούσαμε να τα ‘χαμε κάνει αλλιώς, πιο λειτουργικά μα και πάλι θα ήμασταν στην ίδια θέση μετά.
Γιατί ο χρόνος διδάσκει, αλλά δεν έχει σημασία το χρονικό σημείο στα μαθήματα προς διδαχή.
Γιατί σημασία δεν έχει ο χρόνος που πέρασε, μα τι γίνεται με τον χρόνο που περνάει.
Κι αν κάπου κάπου τα βάζεις με τον χρόνο, αυτός κάνει αυτό που έκανε πάντα. Περνάει.
Κι αν κάπου εδώ τα βάζεις με τον εαυτό σου για τον ανεκμετάλλευτο χρόνο που πέρασε,
θυμήσου πως όπως κάθε μέρος της φύσης, μετά τη φουρτούνα χρειάζεται τη νηνεμία,
και σε κάθε άνθρωπο μετά από την ένταση θες έναν κενό χρόνο.
Γι ‘αυτό μη ξεχνάς, πάντα να εκτιμάς την ηρεμία που σου προσφέρεις.
Και ο χρόνος θα συνεχίσει και εσυ με μια ανάσα θα τον ξαναδράξεις.
Το κερί ανάβει, ηρεμεί η φωτιά του καθώς το σκοινί καίγεται αλλά με λίγο φύσημα θα επανέρχεται όσο εσύ το προσέχεις.