H ταινία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα που έμεινε 58 χρόνια στα συρτάρια. Πώς συνδέονται ο Νταλί και ο Ντίσνεϊ με μια ταινία μικρού μήκους.
Είναι μια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων που έφτιαξε ο Νταλί το 1945 με τον συνεργάτη του, Τζον Χεντς όταν εργαζόταν για τον Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Το φιλμ έχει διάρκεια 6:30 και ονομάζεται «Destino» δηλαδή «Μοίρα», αλλά έμεινε ανολοκλήρωτο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το έργο παρέμεινε μυστικό.
Χρειάστηκε να περάσουν 58 χρόνια και το 2003, οι συνεργάτες της «Ντίσνεϊ» την «ανέστησαν». Διηγείται την ιστορία ενός άνδρα, του Χρόνου, που παρουσιάζεται ως ο χρόνος προσωποποιημένος, ο οποίος αδυνατεί να καταλάβει την ανάγκη που έχει μία θνητή κοπέλα να την ερωτευτεί. Η ίδια ελπίζει μέχρι τέλους πως θα καταφέρει να τον κερδίσει, όμως τελικά δεν τα καταφέρνει.
Είναι μια απόλυτα σουρεαλιστική ταινία που εμπνεύστηκε και σχεδίασε ο ίδιος ο Νταλί. Ο Ισπανός ζωγράφος δούλευε ασταμάτητα στα στούντιο της «Ντίσνεϊ», θέλοντας να αποδώσει όσο καλύτερα γινόταν την ιδέα που είχε στο μυαλό του.
Είχε σκεφτεί να τοποθετήσει κάπου μέσα στην ταινία το άγαλμα του Δία, απ’ όπου κάποια στιγμή θα αποκολλάται ένα ηλιακό ρολόι. Αυτό ήθελε να είναι ο συμβολισμός της πάλης ενάντια στο χρόνο.
Η πλοκή της ταινίας έχει περιγραφεί από τον Νταλί ως «μια μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου», ενώ ο Walt Disney είπε ότι ήταν «μια απλή ιστορία για μια νεαρή κοπέλα που αναζητά την αληθινή αγάπη».
Ο Νταλί και ο Χεντς δημιούργησαν μία νέα τεχνική στα κινούμενα σχέδια, που βασίστηκε στη θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ.
Ο κορυφαίος ψυχαναλυτής υποστήριζε ότι μία εικόνα, όταν περιέχει κι άλλες κρυμμένες εικόνες που δεν διακρίνονται εύκολα από το ενσυνείδητο, αποτυπώνεται στο ανθρώπινο υποσυνείδητο. Αργότερα, η εταιρία Ντίσνεϊ δέχθηκε έντονο πόλεμο, κατηγορούμενη ότι χρησιμοποιεί κρυφές εικόνες μέσα στα έργα της, ώστε να περάσει στα παιδιά υποσυνείδητα μηνύματα.