Προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα με τη γενιά μου και τις γενιές πριν και μετά από εμένα, τη γενιά των 20άρηδων, τη γενιά των 40άρηδων ακόμα και τη γενιά των 50άρηδων οι οποίοι το λιγότερο που τους συμβαίνει είναι να μην τους αρέσει αυτό που ζούμε γύρω μας και το περισσότερο να προσπαθούν να το αλλάξουν με κάποιο τρόπο.
Για αυτή τη συνεχή και ατελείωτη κοινωνική παρακμή λέω.
Δεν ξέρω αν αυτό που γράφω είναι μια απάντηση ή απλά ένα από τα πολλά συμπεράσματα, το μόνο σίγουρο είναι ότι το βλέπω και το ζω παντού γύρω μου.
Ψάχνοντας με το νου μου στην κοινωνία του σήμερα σε όλο το μήκος και πλάτος της, από τον τελευταίο φασίστα έως τον πιο συνεπή αυτοαποκαλούμενο αναρχικό, συμπεριλαμβανομένου στο εύρος αυτό νεοφιλελεύθερους δεξιούς που επιθυμούν μια νέα τάξη πραγμάτων στην κοινωνία, υποτιθέμενους πατριώτες με λανθάνοντα συντηρητισμό, ανθρώπους της ευρύτερης αριστεράς, ανθρώπους που πρόσκεινται ιδεολογικά στον κομμουνισμό και αγανακτισμένους απολιτίκ νέους, βλέπω πως ζούμε με την (υπο) κουλτούρα του καπιταλισμού βαθιά ριζωμένη μέσα μας.
Και τώρα ας αφήσω στην άκρη κάθε τι δεξιό και τα παράγωγα του (νεοφιλελεύθερους, φιλοευρωπαϊστές, φιλιβασιλικούς, συντηρητικούς παλαιοδεξιούς και νεοδεξιούς, υποτιθέμενους πατριώτες φασιστικών ιδεολογιών ή και απλά ρατσιστικών σκέψεων), οι οποίοι είναι χωμένοι με τα μπούνια, με ψυχή και σώμα σε όλο αυτό το ίδιο το σύστημα και το εξυπηρετούν μη κατανοώντας ότι αυτό το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που φανερά ή κατά βάθος γουστάρουν, είναι το ίδιο το πρόβλημα.
Ας πιάσουμε εμάς τους υπόλοιπους τους προσκείμενους φιλικά ή ιδεολογικά σε πιο ελευθεριακές και ανοικτόμυαλες σκέψεις, είτε λεγόμαστε αριστεροί, είτε κομμουνιστές, είτε αναρχικοί, είτε ανθρωπιστές, είτε καλλιτέχνες και ότι άλλο κατεβάσει η κούτρα μας.
Γιατί λοιπόν κάπου στην πράξη πάμε ενάντια στις ιδέες μας;
Και για να είμαι ξεκάθαρος, αναφέροντας την “πράξη” δεν εννοώ τις μεμονωμένες δραστηριότητες που όντως μπορεί να βάζουν ένα λιθαράκι στην καλυτέρευση της κοινωνίας, εννοώ όμως τη ζωή μας σε κάθε κίνηση, σε κάθε ενέργεια, στην εργασία μας, στο τι τρώμε, τι διαβάζουμε, τι αγοράζουμε και από που το αγοράζουμε, πως διασκεδάζουμε, ποια είναι τα ενδιαφέροντα μας, πως συμπεριφερόμαστε στο δρόμο, στους περαστικούς, στο περιβάλλον, στους ανθρώπους γύρω μας, στους φίλους μας, στο ταίρι μας, πως χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, τον πολιτισμό και άλλα πολλά…
Δυστυχώς, ο καπιταλισμός είναι βαθιά μέσα μας, μεγαλώσαμε με αυτόν, τον κάναμε ένα με τις ζωές μας και τους εαυτούς μας, τον εξομοιώσαμε με τις ανάγκες μας. Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι είναι ριζωμένος μέσα μας, είναι ότι δικαιολογούμε τους εαυτούς μας όταν χρησιμοποιούμε τα όποια μέσα του ή ακόμη χειρότερα όταν δεν αναγνωρίζουμε ότι τα χρησιμοποιούμε ή θεωρούμε ότι κάνουμε χρήσιμη και λελογισμένη χρήση αυτών.
Ας αρχίσουμε από τα “μικρά” να αλλάζουμε, μήπως και κάποια στιγμή φτάσουμε στα μεγάλα.
ΌΧΙ λοιπόν, τα 5 ζευγάρια παπούτσια δεν είναι ανάγκη είναι καπιταλισμός, η μπλούζα των 50 ευρώ δεν είναι ανάγκη για (ποιοτική) ένδυση είναι καπιταλισμός, το μπουκάλι κόκα-κόλα δεν είναι καπιταλισμός, η καθημερινή χρήση facebook δεν είναι μέσο κοινωνικής επαφής με φίλους είναι εθισμός και καπιταλισμός, η 24ωρη δυνατότητα πρόσβασης και χρήσης του διαδικτύου μέσω τηλεφώνου δεν είναι ανάγκη για πληροφόρηση είναι εθισμός και καπιταλισμός, τα smartphone των 500 ευρώ δεν είναι εκσυγχρονισμός και χρήση της τεχνολογίας είναι καπιταλισμός, το να παθιάζεσαι με τον Βάζελο και τον Γαύρο δεν είναι αθλητισμός είναι (ηλίθιος) καπιταλισμός, το να αγοράζεις 5 διαφορετικές κρέμες καλλωπισμού δεν είναι προστασία του σώματος σου είναι καπιταλισμός, το να πληρώνεις 150 ευρώ για ένα μπουκάλι ποτό δεν είναι διασκέδαση είναι καπιταλισμός (και ας συνοδεύεται και από εντεχνίλα), το να αμείβεσαι με 1000 και 2000 τη βραδιά, φίλε μουσικέ, δεν είναι τέχνη είναι καπιταλισμός, το να αγοράζεις έναν πίνακα ζωγραφικής 2000 ευρώ δεν είναι τέχνη είναι καπιταλισμός, το γρήγορο και πλαστικό φαγητό δεν είναι ευκολία είναι κοροϊδία και καπιταλισμός, τα 2000 κυβικά των 30.000 ευρώ δεν είναι εξέλιξη στη μετακίνηση είναι καπιταλισμός, τα 180 τ.μ. ανά 4μελή οικογένεια είναι καπιταλισμός, τα 10 ακίνητα είναι καπιταλισμός…
Ότι και να κουβαλάμε στο κεφάλι μας, πάντα μέσα μας θα υποβόσκει αυτή η καλογυαλισμένη βιτρίνα του καπιταλισμού με τα σάπια προϊόντα του.
Για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να σπάσουμε τη βιτρίνα και να αφήσουμε το προϊόν να γίνει αυτό που πραγματικά είναι.
Ο μόνος τρόπος να αλλάξει η ζωή μας είναι να αλλάξει η καθημερινότητα της.
Η αλλαγή είναι επανάσταση και η επανάσταση δεν είναι μια μεμονωμένη πράξη, είναι μια συνεχής κατάσταση που συμβαίνει κάθε στιγμή. Αν δεν συμβαίνει κάθε στιγμή και σταματήσει δεν αποτελεί νίκη, αλλά συμβιβασμό και μετατρέπεται απλά σε ένα γεγονός της ιστορίας.