Οι καλύτερες και οι χειρότερες ταινίες του 2015

Οι Cinekra γράφουν στο Frapress.gr ποιες ήταν, σύμφωνα με την γνώμη τους, οι καλύτερες και οι χειρότερες ταινίες του 2015

Νομίζω ότι ήταν μία αρκετά καλή κινηματογραφική χρονιά. Περισσότερο όμως από όλα, χάρηκα για το γεγονός ότι ο ανεξάρτητος κινηματογράφος εξυψώθηκε ακόμη πιο πολύ και απέδειξε ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Hollywood. Η επιλογή των δύο καλύτερων ταινιών ήταν δύσκολη, ενώ η επιλογή της χειρότερης ακόμα πιο πολύ (μεγάλος ανταγωνισμός *γκουχ γκουχ*). (από Γιάννης Αργύρης)

Top 1 – Miss You Already | Dir. Catherine Hardwicke

Μία από τις πιο ιδιαίτερες κωμωδίες της χρονιάς κέρδισε επάξια μία θέση στο άρθρο αυτό, καθώς και στη καρδιά μου. Το ”Miss you already” σε κάνει να συνειδητοποιήσεις  πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από εκείνα τα μικρά και ανούσια θέματα τα οποία μπορεί να σε ταλανίζουν τη περίοδο αυτή. Η ταινία καλύπτει το θέμα του καρκίνου και από τη πλευρά του ασθενή αλλά και από την οπτική των ανθρώπων γύρω από αυτόν. Οι ερμηνείες εξαιρετικές, και για αυτό η ταινία έχει μεγάλο αντίκτυπο στο ψυχισμό του θεατή. Ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και δάκρυα ίσως προκληθούν κατά τη διάρκεια της ταινίας, εγώ προειδοποίησα. Τέλος μην σας τρομάζει, ότι η σκηνοθέτης διαθέτει στη φιλμογραφία της και το Twilight, δε ξανακάνεις το ίδιο λάθος δύο φορές. (Σα δε ντρέπομαι)

Top 2 – The Lobster | Dir. Yorgos Lanthimos

Το ”The lobster” αποτελεί ένα από εκείνα τα πράγματα που είτε τα αγαπάς είτε τα μισείς. Εγώ προσωπικά την αγάπησα και σας μεταφέρω αυτούσιο κομμάτι από την κριτική μου για την ταινία αυτή. Σκηνοθετικά η ταινία είναι άρτια από κάθε άποψη. Ο Λάνθιμος ντύνει το ανθρώπινο δράμα με μία απαράμιλλη αισθητική που μαγεύει και ταξιδεύει το νου. Κάθε σκηνή μετράει ενώ ελληνικά κομμάτια όπως «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» τις απογειώνουν ποιοτικά. Οι ερμηνείες τρομερές και παρουσιάζουν στην πιο τέλεια μορφή τους ένα άτομο που μπορεί να μεγαλώνει σε ένα τόσο ψυχρό και αποπνικτικό περιβάλλον. Ας μην λησμονηθεί ότι ο Λάνθιμος καταφέρνει με μαύρο χιούμορ να τραντάξει για τα καλά πολλά από τα καθιερωμένα ρομαντικά στερεότυπα, καθώς φραγμούς στην αγάπη δε μπορεί να θέσει κανένας.

Πατάτα της χρονιάς – Poltergeist | Dir. Gil Kenan

Πραγματική απογοήτευση. Πιστεύω πως δε μπορεί να εκφράσει κάτι άλλο τα συναισθήματα μου απέναντι σε αυτή τη ταινία. Γενικότερα τα sequel/prequel αυτής της χρονιάς δεν ήταν και ότι πιο πετυχημένο. Καμία σχεδόν προσπάθεια δε μπόρεσε να αναβιώσει τη πραγματική ατμόσφαιρα που έκανε τις πρώτες ταινίες αριστουργήματα των δεκαετιών κυκλοφορίας τους. Το Poltergeist όχι μόνο καταχράται τη κληρονομιά των 80s αλλά επιπρόσθετα κάνει το λάθος να προσαρμοστεί πλήρως στα πρότυπα σύγχρονων ταινιών τύπου Insidious. Να λέμε πάλι καλά που δεν είχε και τη μορφή found footage.

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη, ελπίζω φέτος να ήμουν καλός θεατής και να έμεινα μακριά από κάθε μπαρούφα που κυκλοφορούσε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ελπίζω η επόμενη χρονιά να φέρει να δούμε ακόμα πιο καλά πράματα. (από Κωνσταντίνα Γαβαλά)

Top 1 – Ο γιος του Σαούλ | Dir:  László Nemes

Μια από τις καλύτερες κινηματογραφήσεις της χρονιάς που πέρασε και όχι μόνο. Με ένα κλειστό κάδρο, με έμφαση στους ήχους αλλά και σε αυτό που υπονοείται και όχι σε αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα, ο ούγγρος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Λάζλο Νέμες, κάνει τη δική του πρόταση για την απεικόνιση της βίας και της ανθρώπινης τραγωδίας/κτηνωδίας στον κινηματογράφο. Δεν είναι πάντα αυτό που βλέπουμε ξεκάθαρα μπροστά μας αλλά αυτό που υποδηλώνεται, το οποίο είναι ακόμα πιο τρομακτικό και ανατριχιαστικό. Ήταν από τις ταινίες που γράφουν ιστορία.

Top 2 – Ο Νόμος της Αγοράς | Dir: Stéphane Brizé

Από τις πιο επίκαιρες θεματικά ταινίες της χρονιάς που φεύγει. Περιγράφει μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή της, τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σήμερα αλλά και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά κυρίως σε ηθικό και κοινωνικό. Καθώς δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση η αιτία για την ανθρώπινη αλλοτρίωση. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σε αγγίξει και θα αισθανθείς πολλές φορές ότι βλέπεις τον εαυτό σου στην μεγάλη οθόνη.

Το απόλυτο κράξιμο – Black Mass | Dir:  Scott Cooper

Αν ήσασταν και εσείς από αυτούς που άκουσαν Johnny Depp και Benedict Cumberbutch και έτρεξαν να δουν τη ταινία, σαν και εμένα, σας συμπονώ αφάνταστα αγαπημένοι φίλοι μου. Κακέκτυπο του “Πληροφοριοδότη” του Martin Scorsese, το Black Mass αναδείχθηκε στις μεγαλύτερες μούφες της χρονιάς. Επίσης ο Johnny Depp αναδείχθηκε φέτος ο ηθοποιός που πληρώνεται περισσότερα από αυτά που φέρνει πίσω η ταινία του. Όχι και άδικα αν αναλογιστούμε τις τελευταίες του ταινίες (Mortdecai,Tusk,Transcendence), αν και για να είμαστε δίκαιοι στο Black Mass η ερμηνεία του ήταν συγκριτικά καλύτερη.

Picks όχι απαραίτητα και διαμαντιών (από Αλέξανδρο Μαντζουνέα)

Top 1 – Woman in Gold | Dir: Simon Curtis

Μία διαφορετική ταινία με θέμα το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η οποία όμως θίγει ένα μεγάλο θέμα που βίωσαν οι οικογένειες των Εβραίων (κυρίως). Μιλάω για τη βίαιη αρπαγή προσωπικών αντικειμένων από τα ίδια τους τα σπίτια. Είναι γεγονός πως πολλά έργα τέχνης τεράστιας αξίας (οικονομικής αλλά και ιστορικής) χάθηκαν ή καταστράφηκαν. Εδώ έχουμε τον αγώνα μιας Εβραίας που είχε φύγει ως πρόσφυγας στις Ηνωμένες Πολιτείες, και που μετά από χρόνια αποφασίζει να κυνηγήσει την Αυστριακή κυβέρνηση η οποία εκμεταλλευόταν έναν χαμένο πίνακα που ανήκε στην οικογένεια της όταν ζούσε εκεί. Ο πίνακας δεν είναι άλλος από το “Το φιλί” του Klimt. Μια εξαιρετική ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και μια εκπληκτική   Helen Mirren.

Top 2 – Carol | Dir: Todd Haynes

Μια από τις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς μας χάρισε ο σκηνοθέτης  Todd Haynes, με πρωταγωνίστριες την καταπληκτική  Cate Blanchett και  τη Rooney Mara. Η ταινία τοποθετείται στη Νέα Υόρκη των ’50s. Ατμοσφαιρική φουλ, μας μεταφέρει σε ένα κλίμα μελαγχολικό και δίνει νόημα ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες,χάρη στη σκηνοθεσία και τα εξαιρετικά πλάνα

Θέμα της ταινίας είναι ο έρωτας μίας νεαρής υπαλλήλου με μία μεγαλύτερη παντρεμένη γυναίκα. Ναι ναι κλασσικό και πολυπαιγμένο το gay/lesbian αλλά  βέβαια η ταινία αυτή διαφέρει σε αρκετά σημεία. Σε αυτή τη ταινία η αγάπη είναι το μεγαλύτερο ρίσκο αλλά ταυτόχρονα και ένα αναγκαίο τζογάρισμα. Ο σκηνοθέτης σε συνδυασμό με την επιβλητική ερμηνεία της Βlanchett καταφέρνει να καθρεφτίσει έναν συναισθηματικό εσωτερικό γυναικείο πόνο. Το δίλημμα είναι ένα κυρίαρχο μοτίβο, όποια και αν είναι η επιλογή κοστίζει, δυστυχώς η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να ξεφύγει. Το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζει να τη δείτε ακόμα και αν σας μελαγχολήσει.

Φόλα όσο δεν πάει – Fifty Shades of Grey | Dir: Sam Taylor – Johnson

Τόσα ακούσαμε όμως τίποτα δεν είδαμε. Βλοκμπαστερια και μία ταινία που είχε σκοπό να προκαλέσει λόγω του ωραίου εμφανισιακά  cast της. Ιστορία που μπάζει από παντού χωρίς νόημα. Ακόμα και τα κοριτσάκια που ταράζονταν στο βλέμμα και όχι μόνο του Mr Grey  έμειναν απογοητευμένες από το αποτέλεσμα.

Η ιστορία έχει ως εξής (αν και τη γνωρίζεται οι περισσότεροι), ο Mr Grey  πλούσιος επιτυχημένος νέος,όμορφος και super  μυστηριώδης συναντά μια νεαρή φοιτήτρια που του γυάλισε. Μια έντονη σχέση δημιουργείται ανάμεσα τους, πολύ σεξ, λίγη υποκριτική. Χειρότερη ταινία του 2015; ΞΕΚΑΘΑΡΑ!

Το παρόν άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το Cinekra. Τι είναι αυτό;  Το Cinekra αποτελεί τον άνθρωπο σας αν ψάχνετε κριτικές ταινιών και τηλεοπτικών σειρών αλλά και πρωτότυπα αφιερώματα. Με το ιδιαίτερο και αντίστροφο αξιολογικό σύστημα του «Κρα» σας προσκαλούν και εσάς να αποτινάξετε κάθε καθωσπρεπισμό και να εκφραστείτε ελεύθερα για το κινηματογράφο.