Τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη εγώ προσωπικά τον θυμόμουν από το ρόλο που είχε παίξει στο Ντόλτσε Βίτα αλλά και από τους Δέκα Μικρούς Μήτσους. Δεν έχω δει τις σειρές που έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει ο ίδιος αλλά ούτε και το «Αν». Και για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, αν δεν δεχόμουν τρομερές πιέσεις από διάφορους φίλους μου το πιθανότερο θα ήταν να μην πήγαινα να δω ούτε την καινούρια του ταινία, “Ένας άλλος κόσμος”. Ωστόσο, έχοντας δει πλέον την συγκεκριμένη ταινία, μπορώ σίγουρα να πω ότι αν δεν είχα ενδώσει στις πιέσεις αυτές, θα είχα χάσει μια πολύ καλή ταινία. Αλλά ας περάσουμε στην ταινία.
Η ταινία διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα και δείχνει τρία φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους ζευγάρια που προσπαθούν να επιβιώσουν και να κάνουν την αγάπη τους ν’ αντέξει τις δυσκολίες και να βγει αλώβητη από μια σκληρή καθημερινότητα. Η ταινία μπλέκει με θέματα ρατσισμού, ξενοφοβίας, έντονου φανατισμού και δείχνει πως όλα αυτά επηρεάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα ζευγάρια παλεύουν με εσωτερικούς και εξωτερικούς δαίμονες προσπαθώντας μέσα από την έντονη οικονομική κρίση και την κρίση αξιών που διέπει την χωρά μας ν’ απαντήσουν σε ένα βασικό ερώτημα: μπορεί ο έρωτας ν’ αλλάξει τα πάντα;
Στην πρώτη ιστορία, μια νεαρή φοιτήτρια ερωτεύεται έναν επίσης νεαρό Σύρο πρόσφυγα ο οποίος την έσωσε ένα βράδυ από δυο άτομα τα οποία αποπειράθηκαν να την κλέψουν και να την βιάσουν. Στη δεύτερη, ένας σαραντάρης με καλή θέση σε πολυεθνική αλλά χάλια γάμο ερωτεύεται μια Σουηδέζα που έχει έρθει για δουλειά λίγων μηνών στη χώρα. Στην τρίτη και τελευταία ιστορία, μια εξηντάρα απαλλαγμένη από άλλες προσδοκίες, νοικοκυρά, ερωτεύεται έναν εξηνταπεντάρη Γερμανό συνταξιούχο που ζει μόνιμα πια εδώ. Τους Έλληνες υποδύονται προδήλως Έλληνες (η Νίκη Βακάλη, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, η Μαρία Καβογιάννη), τον Σύρο ο Ισραηλινός, Tawfeek Barhom, τη Σουηδέζα η Ουγγαρέζα, Andrea Osvárt και τον Γερμανό, το περσινό όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου, ο Αμερικάνος J.K. Simmons.
Κεφάλαιο Ι: Boomerang
Ο Φαρίς φεύγοντας από την βασανισμένη Συρία ήρθε στην χώρα μας και πουλάει διάφορα μπιχλιμπίδια στα φανάρια για να μαζέψει λεφτά και να πάει στον Καναδά οπού εκεί οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι ταχύτερες. Είναι ο ξένος εκείνος που δεν έχει καμία δουλειά στην χώρα μας, ο «βρωμιάρης», «το σίχαμα, «η πηγή όλων των κακών» για τους Ελληνάρες. Οι καταστάσεις τα φέρνουν έτσι ώστε να βρεθεί στο δρόμο του αποθανόντος, Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος ενσαρκώνει το ρόλο του πιο ακραίου φασίστα που θα μπορούσε να σκεφτεί ποτέ ο Παπακαλιάτης. Αυτός ο άνθρωπος έχοντας χάσει τη δουλειά του αλλά και όλα του τα υπάρχοντα μέσα στην οικονομική κρίση, κατηγορεί ανθρώπους σαν τον Φαρίς για όλα τα δεινά που του έχει φέρει η μοίρα. Πριν χάσει τη δουλειά και τα λεφτά του θα ήταν σίγουρα ένας ακόμα κλασσικός καπιταλιστής που θα διακήρυττε δεξιά κι αριστερά πως δεν είναι ρατσιστής. Μόλις έχασε όμως όλα αυτά που έδιναν νόημα στη ζωή του αποφάσισε να βρει καινούριο νόημα κυνηγώντας και βασανίζοντας πρόσφυγες που ήρθαν στην χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον. Μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του συμμετέχει σε πογκρόμ κατά αυτών των ταλαιπωρημένων από τα βάσανα και τις κακουχίες ανθρώπων. Όταν τελικά συναντηθεί από κοντά με τον Φαρίς αυτά που θ’ ακολουθήσουν είναι συγκλονιστικά.
Αν ο Σύριος στην πρώτη ιστορία είναι αυτός που θεωρούν κακό οι φασίστες, η Σουηδέζα της δεύτερης ιστορίας είναι αυτή που θεωρούν κακιά οι περισσότεροι καθώς συμβολίζει τα χρόνια του μνημονίου που πέρασε και συνεχίζει να περνά ακόμα η χώρα μας. Όταν ο Χριστόφορος μετά από μια νύχτα πάθους την αποκαλέσει “μνημονιακή πατσαβούρα” μόνο και μόνο επειδή είναι ψυχρή βορειοευρωπαία, δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα διαπιστώσει πολύ σύντομα ότι όντως η Ελίζε είναι το μνημόνιο προσωποποιημένο. Εκπροσωπεί ένα fund που έχει έρθει στη πολυεθνική του προκειμένου να φτάσει τον στόχο του 35% απολύσεων, ώστε η υπόλοιπη εταιρία να γίνει ελκυστική για επενδύσεις. Τα πράγματα θα πάρουν άσχημη τροπή όταν ένας συνάδελφος του Χριστόφορου τον ικετέψει να τον μεταφέρει στο τμήμα του για να γλυτώσει την σίγουρη απόλυση κι εκείνος ανήμπορος και αδύναμος δε θα μπορέσει να το κάνει. Τα γεγονότα που θα συμβούν έπειτα θ’ αλλάξουν για πάντα τις ζωές τους.
Στην τρίτη και τελευταία ιστορία, ο J. K. Simmons είναι ένας αγαθός φιλέλληνας Γερμανός που συμβολίζει την καλή πλευρά των ξένων. Μια μέρα σε ένα σουπερμάρκετ γνωρίζει και ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Μαρία Καβογιάννη, η οποία είναι μια εξηντάρα νοικοκυρά που έχει σπίτι, παιδιά και οικογένεια από πίσω της. Εδώ μπορεί να μην υπάρχουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια στις προηγούμενες ιστορίες αλλά κάποια άλλα εξίσου σοβαρά. Το πρόβλημα στην επικοινωνία μεταξύ τους, ο χρόνος που έχει περάσει και δεν τους αφήνει να χαρούν ανέμελοι αυτό που νιώθουν ο ένας για τον άλλον και οι επιλογές που έχουν κάνει στην ζωή τους μη θέλοντας πάντα να τις κάνουν είναι κάποια από αυτά.
Και οι τρεις ιστορίες έχουν κάποια στοιχεία που είναι κοινά: η πομπή του Επιταφίου και ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής. Αυτά τα στοιχεία δίνουν μια άλλη δυναμική στην ταινία, συνδέουν τα ζευγάρια και το κάθε ένα από αυτά έχει και το δικό του μήνυμα. Για μένα προσωπικά, η πομπή του Επιτάφιου συμβολίζει το πώς ένα συγκεκριμένο γεγονός είναι δυνατόν να ενώσει και όχι να διχάσει τους ανθρώπους. Μπορεί να είναι θρησκευτικό και να ενώνει μόνο άτομα που ασπάζονται την ίδια θρησκεία παρολαυτά σε ότι και να πιστεύεις όταν δεις τον Επιτάφιο να περνάει δίπλα σου στην χειρότερη των περιπτώσεων θα σταθείς να τον ατενίσεις. Σχετικά με τον μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, δεν έχω να πω και πολλά παρά μόνο το ότι συμβολίζει την αιώνια και ανεξάντλητη αγάπη μεταξύ δυο ατόμων που παρά τις δυσκολίες που μπορεί να περάσει στο τέλος βγαίνει πάντα νικήτρια.
Τέλος, αυτό που κατά την γνώμη μου θα κάνει κάποιον να θέλει να δει την ταινία “Ένας άλλος κόσμος” είναι οι δυνατές και μετρημένες ερμηνείες των ηθοποιών (ειδικά του Μηνά Χατζησάββα ο οποίος είναι εκπληκτικός στο ρόλο του ξενοφοβικού φασίστα), η πολύ καλή σκηνοθεσία εκτός από ελάχιστες σκηνές όπως π.χ. η σκηνή δράσης στο αεροδρόμιο του Ελληνικού αλλά και όλα εκείνα τα μηνύματα που θέλει να περάσει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης για την αγάπη, την ελπίδα και τον έρωτα σε δύσκολα χρόνια. Αν τελικά σας έπεισα και με το που κλείσετε το άρθρο μπείτε να δείτε τις ώρες προβολών στο πλησιέστερο κινηματογράφο της γειτονιάς σας, να είστε σίγουροι πως δε θα μετανιώσετε ούτε για ένα λεπτό του ευρώ που θα δώσετε γι’ αυτήν την ταινία.
