Απ’το Eternal Sunshine of the Spotless Mind μέχρι το πιο πρόσφατο Inception, οι σουρεαλιστικές ταινίες και όλη η μαγεία τους μας ιντριγκάρουν…
Τα συστατικά για να είναι μια ταινία επιτυχημένη είναι το καλό σενάριο, η ξεχωριστή σινεματογραφία και οι δυνατές ερμηνείες. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος ζητάει κάτι παραπάνω από αυτό; Υπάρχει πάντα το “απαιτητικό” κοινό που για να ικανοποιηθεί θέλει κάτι που θα του μείνει και όχι κάτι που θα τον διασκεδάσει για δύο ώρες.
Μία κατηγορία που πληρεί όλες αυτές τις προδιαγραφές είναι οι σουρεαλιστικές ταινίες. Η ασυναρτησία των ονείρων συνδυασμένη με ιδιόρρυθμη φαντασία συνθέτουν μια τελική εικόνα εντυπωσιακή αλλά παράλληλα βαθιά και στοχαστική.
Ο σουρεαλισμός πρωτοξεκίνησε από τον Σαλβαντόρ Νταλί στη μορφή κυρίως της εικόνας και συνεχίστηκε από σκηνοθέτες όπως οι Man Ray και Luis Bunuel για να φτάσει μέχρι σήμερα να αποδίδεται από διάφορους σύγχρονους δημιουργούς όπως ο David Lynch και ο Alejandro Jodorowsky.
Αν κάποιος θέλει να πάρει μία γεύση σουρεαλισμού ή να τον μελετήσει σε βάθος μέσα από τις ταινίες οι επιλογές είναι πολλές.
Delicatessen (1991)
Μια μαύρη κωμωδία γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μία πολυκατοικία με “ιδιόρρυθμους” ενοίκους. Απ’τον δημιουργό του Amelie, Jean-Pierre Jeunet το delicatessen είναι γεμάτο από θερμά χρώματα, ορχηστρική μουσική και εικόνες που υπερισχύουν των διαλόγων. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα awkawrd παραμύθι.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Μία οσκαρική ταινία του Michel Gondry γεμάτη σουρεαλιστικά στοιχεία που πατάνε όμως πάνω σε μία ιστορία με την οποία ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί.
Ένα ζευγάρι μετά τον χωρισμό του αποφασίζει με τεχνητές μεθόδους να διαγράψει ο ένας τον άλλον από την μνήμη του. Η διαδικασία είναι επίπονη όταν συνδέεται με flashbacks αλλά και απολαυστική όσον αφορά το οπτικό κομμάτι. Σίγουρα πάντως δεν κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με οποιαδήποτε κοινότυπη, ρομαντική ιστορία αγάπης.
The science of sleep (2006)
Μία ακόμη ταινία του Michel Gondry. Ένας άντρας εισβάλλει στον κόσμο των ονείρων μαζί με την Γαλλίδα γειτόνισσα του, προσπαθώντας να διακρίνει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην φαντασία και την βαρετή πραγματικότητα. Τα όνειρα μπερδεύονται στην πραγματική ζωή και οπτικοποιούνται μπροστά μας σε στρώσεις χρωμάτων, δημιουργηκότητας και φαντασίας.
The imaginarium of dr. Parnassus (2009)
Από τον μάστερ του σουρεαλισμού Terry Gilliam. Η ιστορία ακολουθεί έναν περιοδεύων θίασο που δίνει στο κοινό του πολύ περισσότερα από μία απλά παράσταση. Ένα σκοτεινό αριστούργημα. Εντυπωσιακά, σουρεαλιστικά οπτικά εφέ και έντονες εικόνες. -Αξίζει να σημειώσουμε πως ήταν η τελευταία ταινία του Heath Ledger.
Inception (2010)
Holy Motors (2012)
Μία μέρα από την σκοτεινή ζωή ενός μυστήριου άντρα με το όνομα Monsieur Oscar. Είναι ο ορισμός του “what the f*ck did I just watch?“. Δημιούργημα του (ασυνήθιστου και ίσως λίγο διεστραμμένου) μυαλού του Leos Carax. Δεν έχω να πω πολλά για αυτήν την ταινία γιατί όλα καταλήγουν στον χαρακτηρισμό “παράξενη”. Σίγουρα όμως είναι καλή και έχει λάβει θετικά σχόλια και βραβεία από διάφορα φεστιβάλ. Δεν θα αρέσει σε όποιον βαριέται να σκεφτεί.