Πρώτη φορά άκουσα τραγούδι της Kovacs φέτος το καλοκαίρι, κολλώντας από τη ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο. Παραλίγο να αλλάξω σταθμό πριν με χαιρετήσουν δύο έγχορδα και μετά μια oldschool, αλλά ταυτόχρονα δυναμική και σύγχρονη φωνή. Τα επόμενα τρία λεπτά πέρασαν εξαιρετικά ευχάριστα, δάχτυλα χτύπησαν ρυθμικά στο τιμόνι και η αντίδρασή μου ήταν “Αχά… I’m diggin’ it!”, ενώ προσπαθούσα να πιάσω στίχους για να το ψάξω αργότερα.
Η Sharon Kovacs, γεννηθείσα του 1990, μας έρχεται από την Ολλανδία και της αρέσουν πολύ ερμηνεύτριες όπως η Etta James, η Ella Fitzgerald, η Nina Simone και η Janis Joplin. Ακόμη και αν δεν το είχε δηλώσει, είναι ολοφάνερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η χροιά και το στυλ της περιορίζονται σε απλό συγκερασμό στοιχείων των παραπάνω κυριών. Το πρώτο single της, ‘My Love‘, έφτασε στην έκτη θέση των ολλανδικών iTunes charts, ενώ στην Ελλάδα φαίνεται ότι αγαπήθηκε πολύ πριν την πάρω είδηση, αφού εκτοξεύθηκε στην πρώτη θέση. Οι δε εμφανίσεις της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη απέσπασαν θετικές κριτικές και δημιούργησαν ευνοϊκό κλίμα για επόμενες επισκέψεις της στη χώρα μας.
Η Kovacs τραγουδούσε από μικρή ηλικία και ως έφηβη συμμετείχε στα κλασσικά εφηβικά γκρουπάκια. Αργότερα άρχισε να πιάνει το μικρόφωνο στα μαγαζιά που δούλευε μέχρι που κάποιος την προέτρεψε να δηλώσει συμμετοχή σε μια οντισιόν του Rock City Institute. Η ίδια περιγράφει τη σχέση της με ορισμένους καθηγητές της ως προβληματική, αφού δεν ήξεραν πώς να τη διαχειριστούν και θεωρούσαν λανθασμένο τον τρόπο ερμηνείας της. Η δισκογραφική της πορεία ξεκίνησε όταν ήρθε σε επαφή με τον παραγωγό Oscar Holleman και πλέον το πρώτο της album, ονόματι ‘Shades of Black’, είναι γεγονός. Πρόκειται για μια πραγματικά καλή παραγωγή, ίσως ο,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει ως πρωτοεμφανιζόμενη για την πλαισιώσει και να την αναδείξει. Ακριβώς στο σημείο αυτό όμως ξεκινούν οι ενστάσεις μου.
Αφελής δεν είμαι τόσο, ώστε να πιστεύω ότι το προφίλ ενός καλλιτέχνη είναι επουσιώδες και πως το ταλέντο είναι το μόνο που μετράει. Η εμφάνισή της είναι το λιγότερο badass, με τα μαύρα ρούχα, τα διαπεραστικά μάτια και κάτι που μοιάζει με λυκοτόμαρο να αναπληρώνει την παρουσία μαλλιών. Κυρίως όμως ταιριάζει με τη σκοτεινή φιγούρα που πλασάρεται. Και λέω πλασάρεται, διότι πιστεύω πως το ‘dark’ και η αντισυμβατικότητα δεν είναι τίτλοι που μπορεί να δώσει ο καθένας στο εαυτό του, ή τουλάχιστον όχι στον 24χρονο εαυτό του και όχι σε έναν πλανήτη όπου έχουν περπατήσει και τραγουδήσει οι τεράστιες κυρίες που θαυμάζει η Kovacs. Στη σελίδα της εντούτοις διαβάζουμε: ” Η σκοτεινή της φωνή και το πάθος της διαφοροποιούν τη μουσική της από όλες τις άλλες”, ή πιο λιτά “Η μουσική μου έχει ψυχή!”
Προσπερνώντας το σοβαρό αντίλογο του ναρκισσισμού που συχνά μαστίζει το ηλιακό μου γκρουπ, πιστεύω πως αυτό είναι ένα ακόμα ατόπημα μιας βιομηχανίας ανάδειξης καλλιτεχνών που θεωρεί πως για να γίνει κάτι επιτυχία πρέπει να καλύψει μια θέση, να συμπληρώσει ένα υπάρχον κενό στη μουσική αγορά. Εν προκειμένω αυτό θα ήταν της νέας Amy Whinehouse, όπως ήδη έχει χαρακτηριστεί η Sharon Kovacs. Οι μουσικοί με μια πιο αργή, bottom-up ανάδειξη γλιτώνουν από τα νύχια αυτού του κακού marketing που μοιράζει αχρείαστες ετικέτες. Ως προς τα υπόλοιπα νέα ονόματα, ευχαριστούμε, αλλά νομίζω πως μπορούμε να εκτιμήσουμε κάτι και χωρίς επιτήδευση.
Διατηρώ φυσικά κάθε επιφύλαξη, όχι μόνο γιατί μιλάμε για μια καλλιτέχνη που δεν έχει ακόμα αγγλόφωνη σελίδα στη Wikipedia – όλα τα βιογραφικά αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα της -, αλλά κυρίως διότι η μέχρι στιγμής πορεία της συνοψίζεται στο ‘Shades of Black’. Μετά από αυτό το σημαντικό disclaimer, η ετυμηγορία έχει ως εξής: Θα περιμένω τις επόμενες δουλειές της και τα επόμενα live της αφενός γιατί μου αρέσει το λυκοτόμαρο, αφετέρου γιατί πιστεύω ότι πίσω από τη φινετσάτη παραγωγή και τις ετικέτες υπάρχει μια μουσικός που έχει δρόμο να διανύσει και πράγματα να δώσει. Άλλωστε για καλή μουσική πάντα υπάρχει χώρος. Για τον αυστηρό νόμο της αγοράς και της ζήτησης δε θα έλεγα το ίδιο.
