Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το αίμα είναι ακόμα ζεστό στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Αίμα αθώων… Ανθρώπων που πήγαν να δουν ένα ματς, μια ριμάδα παράσταση, να πιουν ένα ποτό. Ανθρώπους που δεν με νοιάζει, ποια η καταγωγή, η ταυτότητα, η τάξη ή πολιτική τους τοποθέτηση… Ήταν άνθρωποι! Όπως και όλοι έμεις που βουβοί και ανίκανοι να αντιδράσουμε, παρακολουθούμε τους θηριωδούς να καταστρέφουν ότι πιο όμορφο στη γη… την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Ξέρεις όμως , τι με προβληματίζει περισσότερο φίλε αναγνώστη, παρακολουθώντας τις εξελίξεις και μιλώντας με συμπολίτες μου; Με προβληματίζει που από αύριο, τίποτα πια δεν θα ‘ναι το ίδιο! Η Ευρώπη δεν θα είναι πια η ιδία! Όχι γιατί οι καρικατούρες ανθρώπων και μαριονέτες συμφερόντων, ευρωπαίοι ‘’ηγέτες’’ θα χύσουν εκ νέου τα κροκοδείλια δάκρυα τους στις μαύρες τρύπες του σύμπαντος, αλλα γιατί νέα τείχη και νέοι φράκτες θα υψωθούν, σύνορα θα κλείσουν, ο Ολαντ έδωσε σχετική εντολή, κάτι που έχει να συμβεί από τον Β.Π.Π, και ένα νέο κυνήγι μαγισσών θα ξεκινήσει.
Δυστυχώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο αποδιοπομπαίος τράγος βρίσκεται πάντα στο πρόσωπο του αδύναμου, εν προκειμένω σε αυτό των προσφύγων. Φοβάμαι ότι η ισλαμοφοβία θα δηλητηριάσει εκ νεόυ τις συνειδήσεις των Ευρωπαίων, στρώνοντας έτσι το έδαφος σε μαζικά πογκρόμ, εναντίον τους, σε πανευρωπαικό επίπεδο τις επόμενες μέρες. Φοβάμαι πως γρήγορα θα ξεχάσουμε, ότι οι άνθρωποι που έβαψαν, με το αίμα τους ,τους παρισινούς δρόμους, βυθίζοντας στο πένθος και το σκοτάδι την πόλη του φωτός, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Της τυφλής βίας που εκπορεύεται όχι από κάποια ιδεολογία, ούτε από κάποιο ανώτερο σκοπό,αν και εδώ έχω τις ενστάσεις μου, αλλά από την προσπάθεια απόδειξης και επιβολής, αυτού που έλεγε ο Νίτσε, της δύναμης του ισχυρού.
Θεωρώ πολύ πιθανό επίσης , οι ίδοι οι άνθρωποι που αιματοκυλούν διάφορες περιοχές του πλανήτη, εν ήδη πατρονάρων τη σκέψης μας, να προσπαθήσουν να στρέψουν την προσοχή μας αλλού, προκειμένου να κρύψουν κάτω από το χαλάκι, τις ευθύνες που τους βαραίνουν για την κτηνωδία που συνέβη απόψε. Ο χρόνος θα δείξει, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεκάδες ψυχές” έφυγαν ”(και) απόψε και δυστυχώς η εξοικείωση μας με το θάνατο είναι πλέον καθημερινή. Κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτό, δεν νομίζεις φίλε αναγνώστη;
Στην μνήμη αυτών των ανθρώπων θα ήθελα να παραθέσω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, τα λόγια του τεράστιου και πάντα επίκαιρου, Τάσου Λειβαδίτη:
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.