Η φάση που τα όνειρα και οι σκέψεις, τακτοποιούν τα πολυσχιδή σου θέλω τόσο ομαλά, που το παρόν περνά στο παρελθόν και νοσταλγείς το μέλλον…
Πάτα Play και ξεκίνα…
Είναι αυτή η φάση, που ακούς ένα κομμάτι στο ραδιόφωνο και αισθάνεσαι πως όταν το έγραφε ο δημιουργός του, άραζε σε μια γωνίτσα και σε παρακολουθούσε για μέρες. Που δεν γουστάρεις με τίποτα να τελειώσει και μετράς το κάθε του δευτερόλεπτο και την κάθε του νότα, σαν να είσαι δεμένος σε μια καρέκλα με εκρηκτικά και η ζωή σου έχει μπει σε αντίστροφη μέτρηση. Που γίνεσαι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας των στίχων και νιώθεις ότι περπατάς πάνω σε μια τεράστια κιθάρα, χαϊδεύοντας τις χορδές της, όντας ο μοναδικός υπεύθυνος για το αποτέλεσμα της μελωδίας.
Αυτή είναι η φάση. Γυρνάς σπίτι, ανοίγεις το pc αναζητώντας το σαν τρελός και βάζεις να παίζει ξανά και ξανά, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Είσαι κομμάτια από την κούραση και ενώ τα μάτια σου κλείνουν, θες να το ακούσεις ακόμη μία τελευταία φορά… και ακόμη μία… και ακόμη μία.
Στο μυαλό σου πλάθεται ένα μοναδικό παραμύθι, τόσο αργό, που η πραγματικότητα του, κάνει τα πάντα γύρω σου να στροβιλίζουν με ταχύτητα φωτός…
Τα όνειρα και οι σκέψεις, τακτοποιούν τα πολυσχιδή σου θέλω τόσο ομαλά, που το παρόν περνά στο παρελθόν και νοσταλγείς το μέλλον.
Αφήνεσαι στο άπειρο του σύμπαντος και ταξιδεύεις χωρίς στολή, χωρίς τροφή, χωρίς οξυγόνο. Μόνο με την ψυχή και ένα μπουκάλι κρασί, το οποίο έχοντας διασχίσει όλες τις διαστάσεις και τα ηλιακά συστήματα, είναι πλέον το πιο παλιό και εκλεκτό, από όλες τις ποικιλίες του Διονύσου.
Κάπου εκεί ξεκίνησες να χάνεσαι στο χρόνο. Στο χρόνο που σου χάρισε μια τζούρα αθανασίας και κατεβάζεις πάνω σε μια μεγάλη σκουλικότρυπα, η οποία γνωρίζεις πως συνδέει την ευχή σου με την πραγματοποίηση της.
Και εκεί που νιώθεις χαμένος και ξεχασμένος στην μέση του πουθενά, του δικού σου πουθενά, που μόνος δημιούργησες, αισθάνεσαι το χτύπημα στο ζνίχι να σε ξυπνά, τονίζοντας για ακόμη μια φορά πως…
Αυτή είναι η φάση.
Πάτα Play και ξεκίνα…