Η ταινία αναφέρεται στον μυστήριο κόσμο του διαστήματος, πράγμα που θα έλεγα πως δεν συνάγεται από την πρώτη εντύπωση που μας αφήνει ο τίτλος της. Συγκεκριμένα, κατά την προσπάθεια μιας αποστολής αστροναυτών της NASA να προσεγγίσουν τον πλανήτη Άρη, οι αντίξοες και απρόβλεπτες φυσικές και καιρικές συνθήκες τους βρίσκουν σε τόσο δύσκολη κατάσταση, που τους αναγκάζουν να αφήσουν πίσω έναν τραυματισμένο αστροναύτη του πληρώματος, τον Μαρκ Γουάτνι. Τον εγκαταλείπουν, επειδή θεωρούν πως από το χτύπημα που υπέστη είναι αδύνατον να έχει επιζήσει. Η είδηση διαδίδεται σε όλο τον κόσμο και ο Μαρκ Γουάτνι θεωρείται και επίσημα νεκρός.
Ωστόσο, συμβαίνει κάτι, που για τους περισσότερους θεατές θεωρείται αναμενόμενο και δεδομένο σε τέτοιου είδους ταινίες: o Μαρκ Γουάτνι τελικά ζει. Προσπαθεί μάλιστα να βρει τρόπους να επιβιώσει στον Άρη ολομόναχος, ώστε να τον βρει ζωντανό η επόμενη αποστολή της NASA, η οποία έχει προγραμματιστεί να γίνει σε μερικά χρόνια.
Το κεντρικό σημείο της ταινίας βρίσκεται εδώ: στο πως ακριβώς ο Μαρκ προσπαθεί να επιζήσει, μην έχοντας νερό και τροφή για τόσες πολλές μέρες, μην μπορώντας εξαρχής να θεραπεύσει το αιματηρό τραύμα που του προκάλεσε η φυσική καταστροφή στον Άρη, μην μπορώντας να επικοινωνήσει με το πλήρωμα του και τη NASA, ζώντας ολομόναχος και ξεχασμένος σε έναν ξερό και άδειο πλανήτη, που υποφέρει συχνά από καταστροφικές θύελλες σαν και αυτήν που έγινε η αιτία να ξεχαστεί στον Άρη, θεωρούμενος νεκρός.
Η ταινία, ωστόσο, παίρνει και άλλη διάσταση, όταν παράλληλα με τους προβληματισμούς και τις σκέψεις για επιβίωση του Μαρκ, προβάλλονται και οι προβληματισμοί και οι εσωτερικές διαμάχες ανάμεσα στα υψηλά στελέχη της NASA, που όταν ανακαλύπτουν ότι ο Μαρκ επιζεί, προσπαθούν να χειριστούν το ζήτημα κατάλληλα, ώστε να μην αμαυρώσουν τη φήμη της NASA, λέγοντας πολλές φορές τη μισή αλήθεια στα ΜΜΕ, φοβούμενοι τις αντιδράσεις του κόσμου.
Σενάριο: Θυμίζει σίγουρα κάτι από “Ναυαγό” σε άλλον όμως πλανήτη, φέρνοντας κατά νου μου τις εικόνες του εγκαταλελειμμένου και ξεχασμένου Ματ Ντέιμον (Μαρκ) στον ξερό Άρη. Δημιουργεί αγωνία για το μέλλον του Μαρκ στον πλανήτη, αλλά ταυτόχρονα και για την απόφαση που πρέπει να πάρουν τα στελέχη της NASA. Πρέπει να δώσουν προτεραιότητα σε μια ανθρώπινη ζωή ή να καλύψουν το λάθος τους και να τον αφήσουν να «θεωρείται» νεκρός; Και αν το σώσουν, τι οικονομικό κόστος θα έχει αυτό για τη NASA; Το κοινό σκέφτεται κάθε λεπτό που περνά πώς θα επιβιώσει ο Μαρκ τις επόμενες μέρες, αγωνιά για τη διάσωση του, συγκινείται με τη μοναξιά του, γελάει με τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ του τις μοναχικές ώρες, προβληματίζεται μαζί του με κάθε ιδέα του και τελικά εντυπωσιάζεται από όσα ο Μαρκ καταφέρνει στον Άρη.
Σκηνοθεσία: Σίγουρα κάθε ταινία με θέμα το διάστημα κερδίζει σε εφέ και εικόνες. Το γεγονός, όμως, πως οι εικόνες αυτές εναλλάσσονται με τις εικόνες της γης και το τι γίνεται στο εσωτερικό της NASA σε κάνει να ξεχνάς πως βλέπεις μια ταινία με πολλά εφέ. Κάθε εικόνα σχετική με τη NASA, τους μηχανικούς της, τα γραφεία της κλπ έχει στόχο να σε κάνει να μην ξεχνάς πως είσαι στην “πραγματικότητα”.
“Να την δω;” : Θεωρώντας την ερμηνεία του Ματ Ντέιμον εξαιρετική, την εναλλαγή Γης και Άρη πάρα πολύ εύστοχη και τις «ιδέες» που έχει ο πρωταγωνιστής για να επιβιώσει, ιδέες που ο μέσος θεατής εκείνη τη στιγμή δεν θα σκεφτόταν, προτείνω την ταινία αυτή. Είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά καλή, και δεν θα έπρεπε να λείπει από τις κινηματογραφικές εμπειρίες ενός λάτρη των περιπετειών και των ταινιών του διαστήματος.
