Τελικά το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο αλλά… από την μπάλα
Ο κινηματογράφος, ουκ ολίγες φορές, έχει φλετάρει εντόνως με το άθλημα του λαού, το ποδόσφαιρο. Κάποια απ΄αυτά τα αθώα φλέρτ έχουν οδηγήσει, ορισμένες φορές, στην δημιουργία αριστουργημάτων [βλ. “Το θαύμα της Bέρνης”, ” Damned United”]. Όταν όμως επιλέγονται ως πρωταγωνιστές των ταινιών, τα καλά παιδιά των γηπέδων, οι αγαπημένοι μας χούλιγκανς, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι επιπέδου premier league.
The firm [1989]
* Προσοχή: Δεν είναι η ταινία που ο Τοm Cruise αγορεύει!
O πόλεμος των στρατηγών μόλις ξεκίνησε! Οι αρχηγοί 2 αντίπαλων ομάδων χούλιγκαν, ξεκινούν μαραθώνιες “πολιτισμένες” διαβουλεύσεις, προκειμένου να σχεδιάσουν την αναμέτρηση των στρατών τους. Ενώ οι συζητήσεις προχωρούν εν μακρώ και οι διαφωνίες των 2 αρχηγών ολοένα και γιγαντώνονται, οι δρόμοι της Αγγλίας μετατρέπονται απο πεδία μαχών για ανεγκέφαλους ποδοσφαιρόφιλους, σε κεντρική σκηνή για το οργανωμένο έγκλημα.
Όχι δεν κάνεις λάθος φίλε αναγνώστη, ο Gary Oldman είναι αυτός με την βαριοπούλα.
I.D. [1995]
Μια φορά και έναν καιρό, 4 αστυνομικοί διεισδύουν μυστικά στις τάξεις μιας βίαιης ομάδας χούλιγκαν του Νότιου Λονδίνου, με σκοπό να βρουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τους αρχηγούς της. Μέχρι αυτό το σημείο όλα έβαιναν καλώς, στην συνέχεια όμως η μπάλα χάθηκε και το παιχνίδι ξεκίνησε να γίνεται βρώμικο. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστυνομικού και οπαδού παύει να υφίσταται πλέον για έναν εκ των αστυνομικών. Η δύναμη της βίας, ο οπαδικός φανατισμός και το αλκοόλ, αιχμαλωτίζουν τον John στο “The Rock”. Η ταυτότητα του καταστρέφεται ολοκληρωτικά εντός του όχλου. Οικογένεια και δουλειά έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς πρωταρχικό μέλημα του γίνεται η εξασφάλιση της δόξας για τον στρατό του Σάντγουελ. Όπως όμως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο, οι στρατιώτες είναι πάντοτε τα πρώτα θύματα.
*Ηθικό δίδαγμα: Οι κακές παρέες βλάπτουν σοβαρά την υγεία!
Green street hooligans [2005]
Ο Φρόντο- κατά κόσμον Elijah Wood– αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Μέση Γη και να αφήσει το δαχτυλίδι στο Σμίγκολ, για χάρη μιας άγνωστης στρογγυλής θεάς. Ταξιδεύει λοιπόν ως το Λονδίνο με σκοπό να μάθει, όντας άμπαλος, τι εστί ποδόσφαιρο. Τελικά στη βρετανική πρωτεύουσα μαθαίνει, πως να γίνει χούλιγκαν για λογαριασμό της West Ham.
Μια αποτυχημένη ζωή οδηγεί σε λάθος μονοπάτια, που καλλιεργούν οικογενειακές συγκρούσεις, πυροδοτούν φιλικά πισώπλατα μαχαιρώματα και εχθρικά πυρά. Και αυτό που μένει στο τέλος, είναι ένας νεκρός, ένας παρ’ ολίγον νεκρός, μια μισοδιαλυμένη οικογένεια και μια γλυκόπικρη αίσθηση, ότι τελικά κάτι καλό συντελέστηκε και ας έπρεπε να χυθεί πρώτα αίμα και να σπάσουν κάποια κεφάλια.
*Θέλω σ΄αυτό το σημείο να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή, προς τιμήν του μεγάλου Leo Gregory, που έχει πάρει εργολαβία όλες σχεδόν τις αγγλικές παραγωγές, που συσχετίζονται με τον χουλιγκανισμό!
Cass [2008]
Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στο χρόνο, στους δρόμους και στις παμπ της Αγγλίας, κατά τις δεκαετίες του ’70, του ΄80 και του ’90, με τον Cass Pennant, αρχι-χούλιγκαν της West Ham, να μας κρατάει συντροφιά.
Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται ο βίος και η πολιτεία του Cass, που αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία της ICF [Inter City Firm], του κλαμπ των οργανωμένων “καλών”-οπαδών της λονδρέζικης ομάδας και ο οποίος υπήρξε από τους πρώτους χούλιγκανς, που οδηγήθηκε στην φυλακή από την κυβέρνηση της Maggie [Thatcher].
Η ταινία αποτελεί ένα μείγμα των “This is England” και “Football Factory”, χωρίς φυσικά να μπορεί να φτάσει το μεγαλείο της τελευταίας. Εντούτοις, παρουσιάζει με αξιοθαύμαστο τρόπο την ποδοσφαιρική Βρετανία των ’80s και τους κοινωνικούς προβληματισμούς της εποχής.
* Ηθικό δίδαγμα: Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του.
*Extra bonus: Η Chelsea [μας] μπορεί την δεκαετία του ’80 να μην είχε ούτε ένα πρωτάθλημα, αλλά διέθετε την καλύτερη ομάδα χούλιγκανς [με κατακλύζουν αισθήματα περηφάνιας!].
The Football Factory [2004]
Για τη συγκεκριμένη ταινία θα αφιερώσω περισσότερες γραμμές, πρώτον επειδή αποτελεί έργο-έβερεστ για τον χουλιγκανισμό και δεύτερον γιατί είναι η αγαπημένη μου.
Το έργο περιγράφει τους αγώνες των blues χούλιγκανς του Λονδίνου, που κυριολεκτικά ζουν και αναπνέουν για να δίνουν ξύλο κάθε σαββατοκύριακο.
Η ταινία κινείται μεταξύ κωμωδίας και δράματος, με τα ναρκωτικά και τη βία να κυριαρχούν σε κάθε σκηνή. Χαρακτηριστικό της στοιχείο -και συνάμα αυτό που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες- είναι πως μέσα απ΄ένα σκηνικό βίας, καταφέρνει να προκαλέσει κύματα γέλιου, να φορτίσει συναισθηματικά τον θεατή και να τον προβληματίσει, δίχως να τον κουράσει με λογύδρια και ηθικολογίες κατά της βίας.
Το “Football Factory” είναι η αφήγηση ενός πολέμου μεταξύ ατόμων της διπλανής πόρτας, που παίζουν ένα σκάκι ζωής και θανάτου, χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά διακυβεύεται.
*Ενδέχεται κατά τα πρώτα 5΄του έργου, να μην καταλάβεις τίποτα λόγω της αγγλικής προφοράς. Ενδεχομένως πάλι, να είμαι εγώ η προβληματική της ιστορίας.
Έχοντας λάβει ανά χείρας ένα μικρό μπολάκι με ποπ-κορν [επειδή προσέχετε την διατροφή σας] και αφού πρώτα έχετε παρακαλέσει, με χαρακτηριστική ευγένεια, τους “φίλους” σας να διακόψουν άμεσα την ανούσια συζήτησή τους, προσδεθείτε στις αναπαυτικές σας πολυθρόνες για να παρακολουθήσετε με την παρέα σας, μια από τις παραπάνω ταινίες.