Όλοι μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όλοι αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο, καθημερινά μικροί, μεγάλοι για την προάσπιση τους. Πρόκειται για παροχές και δυνατότητες που θεωρητικά μας ανήκουν απ ‘τη στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο. Αναμφισβήτητη η σημασία τους σε κάθε περίπτωση. Όμως προκύπτει ένα βασικό πρόβλημα!
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (ΜΑΣ);
Δυστυχώς έχουμε τη τάση να κατατάσσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα στη σφαίρα του αυτονόητου, διότι πραγματικά δεν έχουμε ενημερωθεί για το περιεχόμενο τους. Πράγματι από μικροί διδασκόμαστε ιστορία και αν δεν είναι το φόρτε μας την αντιμετωπίζουμε ως σχολική υποχρέωση διότι δεν υπάρχει μάθημα τα οποίο να διδάσκει τα 30 θεμελιώδη δικαιώματα.
‘’Τι αμέλεια!’’
[ Παρακάτω υπάρχει το βίντεο της επίσημης σελίδας humanrights.com το οποίο παρουσιάζει την ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν συντομία. ]
Είναι εμφανές λοιπόν πως από το 3.000 π.χ και συγκεκριμένα στην Αίγυπτο όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπήρχαν σαν ιδέα και η δουλεία ήταν κάτι φυσιολογικό, μέχρι σήμερα, οι χρόνιοι αγώνες μεταξύ εθνών με κίνητρο να ακουστεί η φωνή του μέσου ανθρώπου για την κυριότητα που δικαιούται το σώμα και η σκέψη του οδήγησαν στη θεσμοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα Ηνωμένα Έθνη το 1945.
Υπήρξαν πολλές απώλειες, αναρίθμητες μάχες και μια ασυναγώνιστη επίδειξη σθένους του ανθρώπινου είδους για ισοτιμία.
Ο Χίτλερ και άλλοι προσπάθησαν να εμποδίσουν την όποια πρόοδο αυτής της προσπάθειας, όμως οι λαοί δεν το έβαλαν κάτω.
Από την άλλη ο Μαντέλα και ο περίφημος Μ.Γκάντι ήταν εκείνοι που σε περιόδους απελπισίας έκαναν την αρχή για την απελπισμένη αλλαγή που επιβαλλόταν να γίνει.
Μέχρι σήμερα προσπαθούμε ο καθένας με τρόπο και θέση διαφορετική να υπερασπιστούμε,να προστατέψουμε και να προάγουμε τα δικαιώματα αυτά.
Ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να κάνουμε.
Δυστυχώς μερικές φορές με το υπό κατάρρευση κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, ορθότερο θα ήταν να πούμε πως προσπαθούμε απλώς να μη τα ξεχάσουμε!
Υπάρχει φόβος για έκφραση, φόβος για ρίσκο, φόβος για το ‘’αν η περίπτωση μας άσχημη ή όχι είναι κάτι συνηθισμένο οπότε καλύτερα να σωπάσουμε’’
Και εκεί είναι το σφάλμα.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.
[[Βίντεο για κακοποίηση παιδιού.]] #5 human right: no torture.
Η διεθνής σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ορίζει επίσημα ως θεσμοθετημένο δικαίωμα :
« No Torture»
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλλει τη σωματική σου ακεραιότητα.
Γνωρίζατε για τον θεσμοθετημένο στην Ελλάδα από το 2006 ,νόμο 3500 στον Ποινικό κώδικα;
http://old.law.uoa.gr/crime-research/endooikvia.pdf
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της διάταξης του νόμου:
Η άσκηση βίας κάθε μορφής μεταξύ των μελών της οικογένειας απαγορεύεται.
Η πιο σκληρή μορφή κακοποίησης ενδοοικογενειακής και μη, είναι εκείνη που συμβαίνει στην πιο τρυφερή ηλικία, την παιδική, όπου η πράξη εσωτερικοποιείται και δημιουργεί (ψυχολογικό) στίγμα στον άνθρωπο που αναπτύσσεται.
Το παιδί δε γνωρίζει τι είναι σωστό ούτε το δικαίωμα του κατά την ηλικία αυτή αφού μόλις μαθαίνει και αφομοιώνει λεκτικά και εμπειρικά τους κώδικες συμπεριφοράς που θα πρέπει να ακολουθήσει ως άνθρωπος. Η λεγόμενη ‘’ανατροφή’’.
Σαφώς στη χώρα μας ο νόμος αυτός πέρα του ότι δεν είναι ευρέως γνωστός, δεν προασπίζεται συχνά από τους πάσχοντες παρά μόνον σε ακραίες περιπτώσεις όπως η σεξουαλική κακοποίηση.
*Αυτό που διαφεύγει είναι ότι με τον όρο σωματική τιμωρία/κακοποίηση εννοείται:
–η σωματική κακοποίηση (ξύλο,δάγκωμα κλπ)
-η συναισθηματική κακοποίηση (τεχνική της ετικέτας, προσβολή, βωμολοχία)
– η σεξουαλική κακοποίηση.
Στην χώρα μας (και όχι μόνο) υπάρχει σε μικρότερο ευτυχώς βαθμό λόγω αναπόφευκτου εκσυγχρονισμού, ο μύθος : «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο».
Όπου θέλει το ξύλο (γιατί η σωματική βία ακούγεται πιο άσχημα), ως αβλαβές και —- τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού.
Πρόκειται για οπισθοδρομική πεποίθηση πως το ξύλο δεν έβλαψε κανέναν απεναντίας απεδείχθη ισχυρό μάθημα. Κι αυτό είναι κάτι που διαψεύδεται καθημερινώς από την συμπεριφορά του εφήβου ή ενήλικα στις συμπεριφορές και τα ψυχολογικά τραύματα μικρού ή μεγάλου βαθμού που παρατηρούνται και εξηγούνται ή παραμένουν ανεξήγητα.
[Παρακάτω ακολουθεί η αξιότιμη προσπάθεια του Ινστιτούτου Υγείας του παιδιού να αναδείξει τα δικαιώματα του παιδιού σε ολιγόλεπτα διαφημιστικά spots.]
Αναρωτιόμαστε λοιπόν πως γεννιούνται τα άτακτα παιδιά, οι εγκληματίες;
-Ναι αναρωτιόμαστε.
Το θέμα όμως είναι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να προαχθούν και να εσωτερικευτούν τα δικαιώματα αυτά, ένα έργο τόσο μεγάλο..;
Όπως αναφέρει και το 1ο βίντεο του οργανισμού..
Ναι … μπορούμε.
Γιατί τα δικαιώματα αρχίζουν από μικρά μέρη κοντά στο σπίτι μας…
τόσο κοντά και τόσο μικρά που δεν απεικονίζονται σε κανένα χάρτη του κόσμου.
Από τον κόσμο του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου
Από το σπίτι του, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά στην οποία εργάζεται και κάθε μέρος που κάθε άντρας/γυναίκα/ παιδί μοιράζεται ίση δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και ίση αξιοπρέπεια..
Ας μην αποποιούμαστε την ατομική μας ευθύνη σε ένα συλλογικό πρόβλημα.
Όπως είπε και ο Μεγάλος Γκάντι : «Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο».
ή όπως λένε… κάνε αυτή την αρχή.