”Ατρείδες” : τετράδια κρίσης στο Κακογιάννη

7 χρόνια πριν. Μπαίνουμε επίσημα σε τροχιά οικονομικής κρίσης. Νοέμβριος 2015, η πειραματική παράσταση ”Ατρείδες : τετράδια κρίσης” ανεβαίνει στο ‘Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με σκοπό να προβληματίσει και να παρουσιάσει τα περιστατικά που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Το μεταναστευτικό πιάνεται από την αρχή.

Μέσα από τις ερμηνείες των Ραφίκα Σαουίς και Δήμητρας Δρακοπούλου, του οπτικοακουστικού υλικού του Άρη Χατζηστεφάνου και των σκηνικών του Νίκου Σταθόπουλου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει την πολιτική του σκέψη σχετικά με τα όσα συμβαίνουν σε συλλογικές διαφορετικές δομές. Δεν πρόκειται για μία κλασική παράσταση, αλλά για ένα υβριδικό είδος με πολλά στοιχεία performance.

Είναι μια απόλυτα ρεαλιστική παράσταση, στηριζόμενη στα όσα συμβαίνουν γύρω μας, συμπεριλαμβανομένου του γέλιου και του κλάματος που μπορεί να βιώσουμε στην καθημερινότητά μας. Πάνω απ’ όλα η παράσταση είναι διαδραστική, χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις των θεατών, οι οποίοι βρίσκονται μέσα σε ένα τετράγωνο κουτί. Στους τοίχους του θα διαδραματίζονται σκηνές της ελληνικής καθημερινότητας. Η διάδραση αυτή, στοχεύει σε ένα πραγματικό, ζωντανό κι αυθόρμητο αποτέλεσμα, στο οποίο οι θεατές έχουν τον πρώτο λόγο μέσα από τις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν, στις προβληματικές που θα τους τεθούν.

Αν και το έργο είναι απόλυτα δομημένο και με πολύ γερές βάσεις, η Ραφίκα Σαουίς εξηγεί ότι ”υπάρχει άγχος πάντα, καθώς η κάθε πάρασταση είναι εντελώς διαφορετική, σαν roller coaster. Tο αρχαίο κείμενο δε χρησιμοποιείται ως ρόλος, αλλά η Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Ιφιγένεια χρησιμοποιούνται σαν παραλληλισμοί για να φανεί, πως ό,τι κρύβει το αρχαίο κείμενο, βρίσκει εφαρμογή και στο σήμερα”. Ένα σύγχρονο κείμενο, με απόλυτα σαφή νοήματα και συμβολισμούς, με απλές άμεσες δομές που εκφράζουν ότι σκέφτονται κι ίσως εκφράζουν οι αγανακτισμένοι άνθρωποι του σήμερα.

Στο σανίδι μαζί με τους ηθοποιούς θα ανέβουν 50 παιδιά απο το διαπολιτσμικο γυμνασιο Α’ ΑΘΗΝΑΣ. Όταν ρωτήθηκαν για τη συνεργασία τους με τα παιδιά, η Κωνσταντίνα κι η Ραφίκα απάντησαν το ίδιο πράγμα, ” μία καταπληκτική εμπειρία, που νιώθουμε πολύ τυχερές που ζήσαμε. Πρόκειται για παιδιά με τελείως διαφορετική κουλτούρα ηλικίας 5-25 ετών.

Παιδιά πιο ώριμα και σκληρά για την ηλικία τους. Με άσχημα βιώματα που τους έχουν απομακρύνει βίαια και πρόωρα την παιδικότητα τους και την έχουν αντικαταστήσει με πιο ρεαλιστικά όνειρα. Φέρονται κι ελίσσονται σαν ενήλικες, καθώς τέτοιες είναι κι οι υποχρεώσεις τους. Πρέπει να βρουν μια πρακτική δουλειά, ώστε να ζήσουν τα ίδια την οικογένεια τους. Μέσα από την καταναλωτική κοινωνία, προβάλλονται κάποια πρότυπα, τα οποία τα παιδιά υιοθετούν, ελπίζοντας σε μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Ρώτησα τους συντελεστές της παράστασης και για τα δικά τους όνειρα. ”Έχω λίγο πιο ρεαλιστικά όνειρα. Με ενδιαφέρει να περνάω γεμάτες, καλές και χαρούμενες στιγμές” δηλώνει η Ραφίκα και συνεχίζει,”για μένα το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι οι σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, οι αλληλεπιδράσεις. Κι η παράσταση έχει ακριβώς όση αλληλεπίδραση έχει κι η κοινωνία. Οι θεατές εισάγονται σε μία εγκατάσταση, κατά την Πλατωνική σύλληψη της Πολιτείας, σε μία σπηλιά γεμάτη σκιές. Εκεί καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, αναβιώνοντας όσα ζεις στην κοινωνία χωρίς να σε πιέζει κάποιος. Η Δήμητρα από την άλλη, σημειώνει πως, ” είναι τέτοιος ο καθημερινός κατακλυσμός πληροφοριών κι οι άνθρωποι είναι τόσο πολυάσχολοι μέσα στην ημέρα τους που τελικά δεν απομένει χρόνος να ονειρευτώ ή και να επεξεργαστώ τα όσα συμβαίνουν.”

Για τις δύο ηθοποιούς το πιο σημαντικό είναι, τα παιδιά αυτά, αλλά κι όλοι πολίτες να συνεχίσουν να ελπίζουν, να ονειρεύονται και να βάζουν στόχους.

Όντας αισιόδοξη φύση η Ραφίκα εντοπίζει το θετικό της όλης κατάστασης κι εξηγεί, ” αυτή η συνύπαρξη που επιτυγχάνεται με την εισροή των προσφύγων είναι πολύ σημαντική τροφή για την ανάπτυξη της συναίσθησης μας. Ίσως να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, καλύτερα ο ένας τον άλλον με διαφορετικούς όρους. Να συνειδητοποιήσουμε ότι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Εκείνοι ζουν πολιτικό πολεμό, εμείς οικονομικό. Είναι πολιτικοί μετανάστες, είμαστε οικονομικοί. Δε γεννήθηκα για να μισώ, γεννήθηκα για να αγαπώ. Δεν υπάρχει τίιποτα χειρότερο που να έχει φυτρώσει ανάμεσα στους ανθρώπους από το χρήμα, λόγια της Ιφιγένειας που βρίσκουν εφαρμογή σήμερα. Υπάρχει η ελπίδα πως θα γεννηθούν νέες ιδέες, καινούρια πράγματα. Για παράδειγμα, εμείς έχουμε σκεφτεί μετά το τέλος της παράστασης να συνεχίσουμε τη διάδραση αυτή με τα παιδιά. Με την αλληλεπίδραση, αλληλοβοηθιόμαστε. Γίνεται υγιής ενσωμάτωση δικιά τους και πιο εύκολη συνειδητοποίηση δικιά μας.

Αλλάζω θέμα και τις ρωτάω για το πόσο εύκολη είναι η συνεργασία ανάμεσά τους και τι γίνεται με τον ανταγωνισμό. Η Ραφίκα  αφού αστειεύεται απαντά συνειδητοποιημένα και τρυφερά ταυτόχρονα, ” Δε βάζουμε το εγώ μπροστά, είναι μία συλλογική παράσταση, δε θέλουμε να δείξουμε ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Οι ηθοποιοί πρέπει να δουλεύουν με συναίσθηση, όχι να βάζουν μπροστά το εγώ τους. Χωρίς συνεργασία, αλληλεγγύη κι επικοινωνία πάνω στη σκηνή, τελικά δεν είναι κανένας καλός ηθοποιός. Αναπνέεις και ζεις για τον άλλο, φροντίζεις το συνάδελφό σου. Πάνω στη σκηνή, είναι το σημαντικότερο άτομο που υπάρχει. Όταν ανοίγεις την ψυχή και τις αισθήσεις σου, δεν μπορείς να είσαι ένας εγωμανής, κλειστός άνθρωπος. Κλείνοντας η ηθοποιός πρόσθεσε, πως δε σκέφτεται αυτή τη στιγμή να αφήσει την Ελλάδα, χωρίς να το αποκλείει όμως σαν ενδεχόμενο στο μέλλον. ”Είμαι πολύ τυχερή που γίνονται και προωθούνται διαπολιτισμικές συνεργασίες, καθώς μπορούμε να ταξιδεύουμε με τις δουλειές μας. Είναι πολύ σημαντική η πολιτιστική διάδραση κι οδεύουμε στην καλλιτεχνική, κατάργηση των  συνόρων.”

Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων η ομάδα θα αναχωρήσει για Βερολίνο, όπου το έργο θα ανέβει ανεξάρτητα. Αύριο, 1/11 θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή πρόβα στο Beton7  22:00-23:00, ενώ σήμερα 31/10 στις 22:00 διοργανώνεται πάρτυ, μέρος των εσόδων θα διατεθούν στην οργάνωση Μετάδραση και στο Λύκειο Μεταναστών.

Οι επτά μόνο παραστάσεις, θα πραγματοποιηθούν στις 5,6,7,8 και 26 Νοεμβρίου 2015 στο ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ – ΑΙΘΟΥΣΑ BLACK BOX κι εισιτήρια προπωλούνται :

Στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση.Αγορά με πιστωτική κάρτα: Τηλεφωνικά στο 210 3418579 Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος www.mcf.gr

Εισιτήρια προπωλούνται και Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου), Ticket Services (Ωρ. λειτουργίας: Δευ. & Τετ. 09:00 – 17:00, Τρ., Πεμ. & Παρ. 09:00 – 20:00, Σαβ. 10:00 – 14:00). Εισιτήρια επίσης, προπωλούνται και σε επιλεγμένα καταστήματα Forthnet (Πειραιά, Καλλιθέας (Θησέως), Αιγάλεω, Συντάγματος, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Αγίου Δημητρίου, Νέας Σμύρνης)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ραφίκα Σαουίς – Νίκος Σταθόπουλος – Δήμητρα Δρακοπούλου

Δραματουργία Οπτικοακουστικού υλικού: Άρης Χατζηστεφάνου

Σκηνικά: Νίκος Σταθόπουλος

Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου

Hair & Make up design: Αθηνά Βαρδουνιώτη

Μοντάζ- Ηχητικό μιξάζ: Μάνθος Σάρδης, Λεωνίδας Παπαφωτίου

Βοηθός Σκηνοθέτη:Κατερίνα Καττάκη, Θοδωρής Βράχας, Παναγιώτα Αποστολίδου

Φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου, Νίκος Σταθόπουλος

Στα γυρίσματα συνεργάστηκαν οι:

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ολυμπία Μυτιληναίου

Α’ βοηθός κάμερας: Καλλιόπη Πέρδικα

Οπερατέρ: Θωμάς Γαλάτος