Είναι πολύ όμορφο πράγμα να ασχολείσαι με κάτι το οποίο αγαπάς. Ακόμα περισσότερο όταν αυτό που αγαπάς, καταφέρνεις να το κάνεις και επάγγελμα. Μια από τις δυσκολίες, λοιπόν, που έχει η αρθρογραφία/δημοσιογραφία, είναι ότι πολλές φορές εκτίθεσαι διατυπώνοντας την προσωπική σου άποψη. Μια άποψη η οποία είτε είναι- είτε δεν είναι τεκμηριωμένη, είναι δεδομένο πως θα βρει πολλούς αναγνώστες σύμφωνους και πολλούς διαφωνούντες. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που ο δημοσιογράφος κάνει άστοχη τοποθέτηση ή εσφαλμένη κριτική και το αντιλαμβάνεται εκ των υστέρων; Θα σου πω εγώ:
1) Συνήθως θα σταθεί σε αυτούς που συμφωνήσαν μαζί του (ακόμα και αν είναι υπερμειοψηφία) και θα τους χρησιμοποιήσει σαν πάτημα του στυλ… ”Ορίστε, δεν τα λέω μόνο εγώ. Συμφωνούν κι άλλοι”.
2) Θα αφήσει να περάσει το θέμα -χωρίς να ξανά ασχοληθεί με αυτό- μέχρι να ξεχαστεί, κάνοντας την ”πάπια”.
Δεν έτυχε ποτέ να διαβάσω δημοσιογράφο που εκ των υστέρων να παραδέχτηκε το λάθος του. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο σας παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο ανήκει στον Κώστα Κετσετζόγλου δημοσιογράφο/ρεπόρτερ της ΑΕΚ.
”Μια ενδιαφέρουσα αλλά και διδακτική ιστορία μου ήρθε στο μυαλό από την μεταγραφή του πολύ μεγάλου παίκτη Μπερμπάτοφ στον ΠΑΟΚ. Ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Παθιακάκης εκεί προς το καλοκαίρι του 2000 με τη NetMed να έχει διάθεση να σπρώξει χρήμα για μεταγραφές είχε προτείνει δύο παίκτες ξένους, νεαρούς και άγνωστους. Τον 19χρονο Ντιμιταρ Μπερμπάτοφ της ΤΣΣΚΑ Σόφιας και τον επίσης 19χρονο Λευκορώσο Αλεξάντερ Χλεμπ της παντελώς άσημης και άγνωστης τότε Μπάτε Μπορίσοφ. Έκανα ρεπορτάζ τότε και θυμάμαι πολύ καλά πως και τους δύο τους είχε δει σε αγώνες με τις Εθνικές τους ομάδες. Επίσης θυμάμαι πολύ καλά πως όταν έφτασε η μεταγραφική περίοδος τα ονόματα τους είχαν παίξει αρκετά αλλά δεν πούλαγαν με… τίποτα. Δεν είχε καμία στήριξη ο συγχωρεμένος εννοείται από τον τύπο κι όσο κι αν επέμενε δεν μπόρεσε να φέρει κανέναν.
Ο Μπερμπάτοφ δεν ήταν ιδιαίτερα φτηνός για την ηλικία του οπότε γρήγορα η ΑΕΚ αποσύρθηκε. Όταν λέμε δεν ήταν φτηνός με τα μισά που έδινε η ΑΕΚ για τον Κωνσταντίνου, που έμεινε τελικά στον Ηρακλή, θα μπορούσε να τον πάρει. Έδινε… πολλά. Αλλά είπαμε χρήματα υπήρχαν. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η ιστορία με τον Χλεμπ. Όπως οι περισσότεροι θυμάστε εκείνο το καλοκαίρι η ΑΕΚ ξανάφερε πίσω από την Σεβίλλη τον Βασίλη Τσάρτα. Μια πολύ μεγάλη μεταγραφή, το μπαμ του καλοκαιριού. Κι όμως ο Παθιακάκης είχε ενδοιασμούς και πίεζε παράλληλα για ν αποκτηθεί ο Χλεμπ. Η ΑΕΚ μπορούσε με πάρα πάρα πολύ λιγότερα χρήματα, εννοείται, να τον φέρει. Δεκάρι έπαιζε τότε στην Μπάτε και στην Εθνική Ελπίδων.
Τότε λοιπόν στην εφημερίδα που δούλευα για να στηρίξω έμμεσα την μεταγραφή Τσάρτα είχα βάλει στο ρεπορτάζ μου τον επικό τίτλο: Κάποιος Χλεμπ “τρώει” τον Τσάρτα! Φυσικά και ο Τσάρτας ήταν μεγάλη μεταγραφή, φυσικά πρόσφερε στην ΑΕΚ και στην Εθνική αλλά ο τίτλος αυτός με στοιχειώνει ακόμη. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω και πιστεύω πως θα μπορούσε να μπει άνετα σε ένα… μουσείο δημοσιογραφικής αστοχίας. Το να λες “κάποιον” υποτιμητικά, ένα παίκτη που μετά πήγε Στουτγκάρδη, Άρσεναλ και έφτασε μέχρι την Μπάρτσα κάνοντας δύο μεταγραφές 15 και 17.000.000 ευρώ αντίστοιχα είναι τρομερή… επιτυχία. Βέβαια δεν φταίω εγώ ή άλλοι συνάδελφοι που επίσης υποτίμησαν και δεν πίστεψαν στο μάτι του συχωρεμένου του Γιάννη για το ότι δεν ήρθε ο παίκτης στην ομάδα. Θα μπορούσε η ΑΕΚ τότε να πάρει και τους δύο, αφού ο Χλεμπ πήγε τελικά στην Στουτγκάρδη με μόλις 150.000 ευρώ. Αλλά ποιος να δώσει λεφτά και θέση ξένου σε ένα 19χρονο Λευκορώσο;
Εκείνη τη σεζόν πήραμε τον Νάβας από την Μπόκα για αριστερά, επιλογή Παθιακάκη κι αυτός, που κι εγώ τον γούσταρα με χίλια και τέσσερα χρόνια μετά όταν ο Χλεμπ έπαιζε στη Στουτγκάρδη και ετοιμαζόταν για την Άρσεναλ ο Νάβας είχε… περίπτερο στη Μαδρίτη. Βήμα βήμα τον παρακολουθούσα μετά τον Χλεμπ. Χαιρόμουν για αυτόν και γέλαγα με… μένα. Όποιος θέλει ας κρατήσει ότι θέλει από αυτή την ιστορία. Εγώ κράτησα το να μην υποτιμάω κανέναν αν δεν τον δω ή δεν τον ξέρω. Και βέβαια να σέβομαι λίγο παραπάνω την γνώμη ανθρώπων του ποδοσφαίρου κι ας μην είναι τρομεροί προπονητές. Να διευκρινίσω βέβαια πως το 2000 το ίντερνετ δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Δεν έβρισκες εύκολα τις πληροφορίες. Δεν την έγραψα για κάποιον σκοπό. Απλά για να ξεφύγουμε λίγο από τα συνηθισμένα. Καλημέρα σε όλους…”
Δεν έχει να κάνει με το χρώμα της ομάδας. Αυτό έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Ο δημοσιογράφος ξέθαψε ένα θέμα το οποίο δεν το θυμόταν κανείς, αποδεχόμενος την λάθος εκτίμησή του, παίρνοντας ένα μεγάλο μάθημα για τη συνέχεια της καριέρας του ειδικότερα, αλλά και της νοοτροπίας του γενικότερα. Προσωπικά νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί επιτέλους διάβασα και έναν δημοσιογράφο που δεν τα ξέρει ΟΛΑ, δεν θεωρεί πως έχει το αλάθητο, ούτε τοποθετεί τον εαυτό του στο απυρόβλητο. Εν τέλει με έκανε να αναθεωρήσω μερικά πράματα και να πιστέψω πως τελικά υπάρχει ελπίδα!
Υ.Γ: Και πάνω που είχα πιστέψει ότι υπάρχει ελπίδα, ήρθε ο άλλος πάλι από την ΕΡΤ και με επανέφερε στα φυσιολογικά μου…
”Keep Good”